Σήμερα θα επιστρέψουμε στο Δελχί. Ξυπνάμε στις 5:00, αφού οι σάκοι μας είναι έτοιμοι από χθες το βράδυ. Ετοιμαζόμαστε, φορτωνόμαστε και κατεβαίνουμε κάτω. Όλα είναι σκοτεινά, ενώ οι 3-4 υπάλληλοι κοιμούνται δεξιά και αριστερά της εξόδου. Ευτυχώς η πόρτα εξόδου, όπως μας είπαν και χθες το βράδυ, είναι ξεκλείδωτη. Την ανοίγουμε και προσπερνώντας τους, βγαίνουμε έξω. Είναι ακόμα σκοτάδι. Στον κεντρικό δρόμο βρίσκουμε πολύ εύκολα ένα τουκ τουκ, αφού η πόλη ξυπνάει πολύ νωρίς. Γρήγορα είμαστε στο σταθμό, ενώ το 2όροφο τρένο Dee Double Deck, μας περιμένει στην αποβάθρα 2. Τακτοποιούμαστε και στις 6:00 ακριβώς το τρένο αναχωρεί. Τα παιδιά νυστάζουν ακόμα και έτσι σχεδόν αμέσως κοιμούνται στη θέση τους. Το τρένο έχει πολλούς τουρίστες, και έτσι για πρώτη φορά στο ταξίδι μας βλέπουμε τόσους πολλούς μαζεμένους. Ταξιδεύουμε σε χαμηλή περίοδο και έτσι σε κάθε πόλη που βρεθήκαμε οι ξένοι τουρίστες ήταν πάντα ελάχιστοι. Το τρένο φτάνει στο σταθμό DELHI S ROHILLA, 5 λεπτά πριν την ώρα του. Από την παγωνιά του κλιματισμού, μέσα στο τρένο, βγαίνουμε στην εξωτερική θαλπωρή… Με ένα ταξί φτάνουμε γρήγορα στο ξενοδοχείο μας, τακτοποιούμαστε και τρώμε πρωινό, ώστε να πάρουμε τις απαραίτητες δυνάμεις. Για να καταλάβει κάποιος λίγο την Ινδία αξίζει να αναφερθεί, ότι στην αίθουσα του πρωινού, ένα κομμάτι του μαρμάρινου πατώματος επισκευάζεται και τρίβεται. Τα πιάτα, τα πιρούνια και γενικά τα πάντα έχουν μία μικρή λευκή σκόνη επάνω τους, κάτι που προσέχουμε και καθαρίζουμε. Παρόλα αυτά την ώρα που καθόμαστε να φάμε ο υπάλληλος που τρίβει το πάτωμα αποφασίζει να ξεκινήσει πάλι τη δουλειά του, 3 μέτρα μακριά μας… Ευτυχώς ένας υπάλληλος του ρεστωράν τον σταματάει μέχρι να φάμε και να φύγουμε, και έτσι η λογική επανέρχεται στο μυαλό μας…
Βγαίνουμε αμέσως στην πόλη. Πρώτος σταθμός μας είναι ο ναός Akshardham, ο οποίος άνοιξε τις πύλες του το 2005, και είναι ο μεγαλύτερος ινδουιστικός ναός σε ολόκληρο τον κόσμο. Το 70% των επισκεπτών του Νέου Δελχί επισκέπτονται το ναό αυτό. Ο ναός είναι 43 μέτρα ψηλός, με μήκος και πλάτος 100 μέτρα. Η αρχιτεκτονική του δανείζεται στοιχεία από όλη την Ινδία και είναι χτισμένο από ροζ ψαμμίτη και λευκό μάρμαρο από την Καράρα της Ιταλίας. Δεν χρησιμοποιήθηκε σίδερο και ατσάλι, όπως και τσιμέντο για την κατασκευή του. Ο ναός στηρίζεται σε 234 κολώνες, έχει 9 τρούλους και περιέχει πάνω από 20.000 εικόνες και αγάλματα. Είναι διακοσμημένος με στοιχεία από τη χλωρίδα και πανίδα της Ινδίας, όπως και με χορευτές, μουσικούς και θεότητες. Φτάνουμε με το μετρό και οι οδηγοί των τουκ τουκ μας πείθουν (για ακόμη μία φορά), να μας πάνε μέχρι το ναό, ο οποίος απέχει πραγματικά πολύ κοντά, όμως κρύβεται από το κτίριο του μετρό! Οι 20 ρουπίες (0,25€) που δίνουμε δεν μας στεναχωρούν και κάνουμε και μία ωραία βόλτα, μετά μουσικής… Βλέπουμε το ναό και πραγματικά εντυπωσιαζόμαστε! Μεγαλούργημα!
Στο ναό υπάρχουν πολύ αυστηρά μέτρα ασφαλείας. Δεν επιτρέπονται σακίδια, φωτογραφικές μηχανές, κινητά τηλέφωνα, τίποτα… Μόνο χρήματα και διαβατήρια. Τα πάντα είναι τέλεια υπολογισμένα και οργανωμένα που πραγματικά μένουμε με το στόμα ανοιχτό! Λίγο πριν παραδώσουμε τα σακίδια μας στον ειδικό χώρο, η Λίνα δίνει τις πρώτες βοήθειες σε ένα παιδάκι που έπεσε και έσκισε το πηγούνι του. Ευτυχώς πάντα κουβαλάει το οργανωμένο της μικρό φαρμακείο! Μπαίνουμε στο χώρο. Είναι πραγματικά κρίμα που δεν μπορούμε να φωτογραφίσουμε αυτό το αριστούργημα… Γύρω από τον κεντρικό υπάρχουν κήποι, λίμνες, σιντριβάνια, ενώ μπορεί κάποιος να πληρώσει 200 ρουπίες και να παρακολουθήσει τρία δρώμενα που προσφέρονται. Ο ναός μας προσελκύει περισσότερο και πλησιάζουμε. Τα σκαλίσματα του είναι ότι καλύτερο έχουμε δει μέχρι τώρα. Μπαίνουμε μέσα. Είναι πραγματικά κρίμα να μην επισκεφτεί κάποιος επισκέπτης της πόλης αυτής, το ναό αυτό. Για μισή ώρα περπατάμε και θαυμάζουμε τα αγάλματα, τις εικόνες, τους θόλους και τα σκαλίσματα. Μαγικά! Φεύγουμε πολύ ευχαριστημένοι και κατευθυνόμαστε προς τους πολύ οργανωμένους χώρους εστιατορίων, όπου μπορεί κάποιος να καθίσει και να φάει φθηνά και καλά. Τρώμε λάσι και παγωτά, ενώ κάνουμε και μία βόλτα στο μαγαζί με τα σουβενίρ, όπου προσέχουμε τις πολύ φθηνές τιμές του.
Φεύγουμε με κατεύθυνση την αγορά Dilly Haat, μία αγορά η οποία προσφέρει αντικείμενα χειροτεχνίας από όλη την Ινδία, όπως και τρόφιμα. Τη βρίσκουμε δύσκολα, αφού μπερδευόμαστε χωρίς λόγο… Πληρώνουμε είσοδο για να μπούμε, όμως σχετικά γρήγορα χάνουμε το ενδιαφέρον μας. Μπορεί να υπάρχουν ενδιαφέροντα πράγματα, όμως οι αρχικές τιμές τους είναι 4-5 φορές πάνω από αυτές που παζαρεύαμε στη Jaipur. Δύσκολο να φτάσουμε στα ίδια επίπεδα. Ξεκινάει για πρώτη φορά στο ταξίδι μας βροχή! Αναγκαζόμαστε να καθίσουμε σε ένα από τα πολλά φαγάδικα που υπάρχουν στο χώρο και να πάρουμε δροσιστικά, μέχρι να σταματήσει η μπόρα. Μετά από μισή ώρα αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι για να σταματήσει γρήγορα και φεύγουμε τρέχοντας προς το μετρό. Κατευθυνόμαστε προς την περιοχή Rajiv Chowk, όπου σκεφτόμαστε να βολτάρουμε και πάλι στα ακριβά μαγαζιά και να φάμε στο εστιατόριο Punjami by Nature που φάγαμε την 2η ημέρα. Βρέχει ακόμα, ευτυχώς όχι πάρα πολύ. Κρατάμε τραπέζι στο εστιατόριο για τις 20:30 και αρχίζουμε τις βόλτες.
Καθώς περπατάμε, ευτυχώς προφυλαγμένοι, η βροχή δυναμώνει. Στα σημεία που πρέπει να διασχίσουμε δρόμους, δεν προφυλασσόμαστε από τη βροχή, και έτσι τους περνάμε τρέχοντας. Παρόλα αυτά η βροχή γίνεται καταρρακτώδης και αποκλειόμαστε σε ένα από τα μπλοκ που περπατάμε. Με μεγάλη δυσκολία γυρίζουμε προς τα πίσω, για να φτάσουμε μέχρι το εστιατόριο. Σχίζουμε ένα μπουφάν μίας χρήσης και το κάνουμε στέγη πάνω από τα τέσσερα κεφάλια μας. Με αυτό τον τρόπο περνάμε τους δρόμους ουρλιάζοντας. Οι περαστικοί μας κοιτάνε και χαμογελάνε μαζί μας. Παρ’ όλες τις προσπάθειες μας γινόμαστε λούτσα και σκεφτόμαστε ότι θα ξεπαγιάσουμε με τον κλιματισμό στο εστιατόριο. Μπαίνουμε μέσα στην ADIDAS και αγοράζουμε 2 μπλουζάκια και μία πάνω φόρμα. Πληρώνουμε για όλα 25€! Φτάνουμε στο εστιατόριο, αλλάζουμε στις τουαλέτες τις μπλούζες μας και στεγνοί καθόμαστε στο τραπέζι! Παραγγέλνουμε φαγητό και μπύρα! Είμαστε τέλεια! Όλα όπως και την άλλη φορά νοστιμότατα. Φεύγουμε και βρίσκουμε ένα τουκ τουκ για να μας πάει μέχρι το ξενοδοχείο. Διαπραγματευόμαστε την τιμή με τον οδηγό του, ο οποίος ζητάει 80 ρουπίες, σε αντίθεση με τις 50 ρουπίες που του προσφέρουμε. Μερικοί συνάδελφοι του, προσπαθούν να του εξηγήσουν ότι είναι λογικότερες οι 50 ρουπίες. Στο τέλος συμφωνεί και ο Κωστής ευχαριστεί τους συναδέλφους: «Thank you ρε guys!» Όλοι γελάμε… Κοιμόμαστε κουρασμένοι. Γεμάτη μέρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου