Σήμερα ξυπνάμε με τη βροχή που πέφτει δυνατά πάνω στη σκεπή του τροχόσπιτου. Ευτυχώς προλαβαίνουμε να κρύψουμε τα ρούχα που στεγνώνουν από το χθεσινό πλυντήριο κάτω από μια μαρκίζα. Έχουμε εμπιστοσύνη ότι την κατάλληλη στιγμή θα σταματήσει η βροχή! Κατά τις 10:00 φεύγουμε για το χωριό Sapanta, 19 χιλιόμετρα από δω, Εκεί βρίσκεται, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, ένα διαφορετικό νεκροταφείο. Ο δρόμος μέχρι εκεί είναι ακριβώς πάνω στα σύνορα με την Ουκρανία. Το πρωί ρωτήσαμε την κυρία του κάμπινγκ αν θα μπορούσαμε να περάσουμε μέσα και μας απάντησε ότι θα μπορούσαμε με τα διαβατήρια να περάσουμε, όμως η κατάσταση που θα αντικρίζαμε δεν θα μας άρεσε... Πολύ φτώχεια και ρημαγμός .... Ας δούμε λέμε αυτά που θέλουμε για σήμερα και βλέπουμε. Στο δρόμο μας πιάνει μία πολύ δυνατή βροχή και οδηγούμε αργά, προσπαθώντας να δούμε. Λίγο πριν το χωριό η βροχή σταματάει! Είναι αυτό που υπολογίζαμε! Βρίσκουμε το νεκροταφείο, παρκάρουμε, πληρώνουμε είσοδο και μπαίνουμε. Εκπληκτικό! Κάθε τάφος έχει ζωγραφισμένη μία φιγούρα με το επάγγελμα του κάθε ενός και σε κάποιους από αυτούς γράφει και κάποια λόγια. Τα χρώματα είναι μοναδικά!
Δεν έχουμε πραγματικά ξανασυναντήσει τέτοιο νεκροταφείο. Περπατάμε μέσα στους τάφους και φωτογραφίζουμε. Ο Βασίλης μας φωτογραφίζει μπροστά σε τάφους που ανταποκρίνονται στο επάγγελμα μας. Για τον Κωστή που δεν βρίσκει ζωγραφιά με υπολογιστές, τον φωτογραφίζει μπροστά από έναν μάγειρα! Ίσως να σημαίνει κάτι αυτό! Βλέπουμε τον τάφο μίας γιαγιάς που πέθανε γύρω στα 90, με τη φιγούρα της να μαγειρεύει στο φούρνο, και ένα κοριτσάκι 10 χρονών με τη φιγούρα της να στρώνει ένα τραπέζι. Ένας Ρουμάνος που διαβάζει το σταυρό του κοριτσιού και καταλαβαίνει τη γλώσσα, τον πιάνουν τα κλάματα. Βλέπουμε έναν οξυγονοκολλητή, έναν χασάπη, μία δασκάλα, έναν αστυνομικό ... όλα τα επαγγέλματα. Υπάρχουν και τάφοι που δεν έχουν προλάβει να φτιάξουν σταυρό, αφού είναι φρέσκοι. Είναι πραγματικά μία εμπειρία που δεν περιμέναμε να ζήσουμε! Μετά από καμιά ώρα φεύγουμε με προορισμό τα χωριά έξω από το Sighetu Marmatiei στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που είμαστε τώρα, για τα οποία έχουμε διαβάσει ότι είναι πολύ όμορφα.
Πρώτο χωριό το Oncesti και επόμενο το Barsana. Τα σπίτια που βλέπουμε είναι τα παλιότερα ξύλινα και τα νεότερα τσιμεντένια. Τα ξύλινα τα προσέχουμε περισσότερο, ενώ τίποτε δεν εντυπωσιάζει τόσο όσο οι τεράστιες ξύλινες αυλόπορτες μπροστά σε κάθε σπίτι. Οι περισσότερες είναι σκαλιστές! Έχουν μία μεγάλη πόρτα για τα κάρα και μία ή δύο μικρότερες για τους ανθρώπους. Μοναδικές κατασκευές! Καλλιτεχνήματα!
Στο δρόμο μας παρατηρούμε τους ανθρώπους που ασχολούνται με τις καθημερινές εργασίες τους. Άλλοι κουρεύουν τα χόρτα με τις κοσιές, άλλοι κουβαλάνε ξύλα με τα ζώα, κυρίες που μοιάζουν με άντρες, με τον τρόπο που χειρίζονται εργαλεία και μηχανήματα. Είναι ωραίο να τα βλέπεις όλα αυτά. Ο χρόνος εδώ μοιάζει να έχει σταματήσει... Βλέπουμε πως ήταν η ζωή πριν από 50 χρόνια στην Ελλάδα.
Μετά το δεύτερο χωριό βλέπουμε το γυναικείο μοναστήρι Barsana, όπου και σταματάμε. Κατεβαίνουμε και μπαίνουμε στον περίβολο του μοναστηριού. Αυτός είναι ο παράδεισος! Εξαιρετικές ξύλινες κατασκευές, με πολύ ψηλές σκεπές και παντού λουλούδια και πράσινο! Μία λιμνούλα στο κέντρο με ένα ξύλινο γεφυράκι και ένα υπαίθριος σκεπαστός χώρος προσευχής μας προσελκύουν την προσοχή. Αμέσως μετά κατευθυνόμαστε προς την εκκλησία με την ψηλή και με καμπύλες στέγη. Είναι ξύλινη. Μπαίνουμε μέσα. Δεν έχουμε ξαναδεί άλλη φορά τέτοια εικονογράφηση! Οι εικόνες έχουν έναν δικό τους διαφορετικό χαρακτήρα. Ο πολυέλαιος είναι και αυτός ξύλινος! Πραγματικά η εκκλησία είναι μοναδική! Βγαίνουμε από την πίσω πλευρά όπου ένα μεγάλο κλουβί με παγόνια μαγνητίζουν τα παιδιά. Κάθονται και παρατηρούν πως τα αρσενικά επιδεικνύονται και προσπαθούν να πλησιάσουν τα θηλυκά! Φεύγουμε πολύ χαρούμενοι που είδαμε αυτό το μοναστήρι, παρόλο που δεν ήταν πουθενά στον οδηγό μας.
Έξω από το μοναστήρι υπάρχει ένα εστιατόριο που προσφέρει μαγειρεμένο φαγητό. Καθόμαστε και τρώμε λιγάκι, όμως αυτό το φαγητό είναι ικανό για να μας κάνει να σταματήσουμε στο επόμενο χωριό και κοιμηθούμε για μισή ώρα μέσα στο αυτοκίνητο. Δεν συνεχίζουμε πολύ τη βόλτα μας αφού η Λίνα από πολύ ώρα είναι αδιάθετη. Γυρίζουμε στο κάμπινγκ μας. Αφήνουμε τη Λίνα να ξεκουραστεί και πάμε να ξοδέψουμε τα τελευταία μας λέι. Αύριο φεύγουμε. Αγοράζουμε για τα παιδιά παγωτό Betty Ice που είναι πολύ γνωστό εδώ στη Ρουμανία, κάνουμε ψώνια στο σούπερ μάρκετ και γεμίζουμε με αέριο για να είμαστε έτοιμοι αύριο που θα φύγουμε προς την Ουγγαρία. Το απόγευμα το περνάμε στο τροχόσπιτο. Ξεκουραζόμαστε, παίζουμε, κάνουμε δουλειές και μοιραζόμαστε το καρπούζι με τους γείτονες Γάλλους που μας κερνάνε Γαλλικό κρασί. Είναι η τελευταία μας νύχτα στη Ρουμανία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου