Σήμερα το πρόγραμμα έχει να επισκεφτούμε το Eger. Το Eger είναι μία πόλη 55000 κατοίκων, 110 χιλιόμετρα από εδώ. Ο αυτοκινητόδρομος Μ3 θα κάνει το ταξίδι μας να διαρκέσει γύρω στη μία ώρα. Ξυπνάμε, τρώμε πρωινό και αναχωρούμε. Στη διαδρομή διαβάζουμε πληροφορίες για την πόλη. Η πόλη εκτός του ότι βρίσκεται σε μία περιοχή γεμάτη αμπέλια και είναι γνωστή για το κρασί της, έχει και μία μεγάλη ιστορία. Το 1552 οι Ούγγροι κατάφεραν να την απελευθερώσουν από τους Τούρκους μετά από 170 χρόνια σκλαβιάς. Η προσπάθεια των Τούρκων να καταλάβουν το κάστρο της πόλης την ίδια χρονιά, είναι πλέον ένας θρύλος που γνωρίζει κάθε μικρό παιδί στη χώρα. Η πολιορκία διήρκεσε 1 μήνα. Το κάστρο υπερασπιζόταν ο Istvan Dobo, με 2.000 ηρωικούς στρατιώτες, απέναντι σε 100.000 Τούρκους. Οι γυναίκες του κάστρου από την πλευρά τους, φρόντιζαν να ρίχνουν καυτό λάδι στους πολιορκητές. Η περιοχή από τότε είχε πολύ καλό μαύρο-κόκκινο κρασί, το οποίο έπαιξε και αυτό το ρόλο του. Οι στρατιώτες πολεμούσαν με σθένος και αυταπάρνηση, έτσι κυκλοφόρησε στους Τούρκους η φήμη ότι πίνουν το αίμα του ταύρου, γιαυτό και έχουν αυτή τη δύναμη, Ήταν τότε που γεννήθηκε το όνομα του κρασιού της περιοχής Bikaver, που σημαίνει το αίμα του ταύρου!
Φτάνουμε στο κέντρο της πόλης και βρίσκουμε ένα μικροσκοπικό πάρκινγκ να αφήσουμε το αυτοκίνητο. Είναι η αυλή ενός σπιτιού που ο ιδιοκτήτης του ονόμασε πάρκινγκ. Ευτυχώς δεν στοιχίζει γενικά η στάθμευση στην Ουγγαρία. 220 φιορίνια (0,70€) την ώρα. Περπατάμε. Λίγο πιο κάτω είναι ένας ψηλός μιναρές μοναδική απόδειξη της παρουσίας των Τούρκων εδώ. Όποιος θέλει μπορεί να ανέβει τα 97 σκαλοπάτια του, αλλά για μας φαίνεται πολύ κλειστοφοβικό! Φτάνουμε στην κεντρική πλατεία, όπου θαυμάζουμε την εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, ένα από τα πιο εντυπωσιακά μπαρόκ κτίρια στην Ουγγαρία. Μπαίνουμε για λίγο μέσα, όπου έχει καθολική λειτουργία. Συνεχίζουμε τη βόλτα μας στην πόλη, με κατεύθυνση τη Βασιλική εκκλησία της πόλης. Η πόλη μας αρέσει πάρα πολύ. Είναι ήσυχη, πεντακάθαρη, με μοναδικά διατηρημένα παλιά κτίρια και πολλά μαγαζιά. Μέχρι τη Βασιλική χαζεύουμε. Φτάνουμε λίγο μετά τις 11:00. Το κτίριο είναι εκπληκτικό! Μοιάζει με αρχαίο ναό! Έχουμε διαβάσει ότι αξίζει να βρεθείς εκεί στις 11:30, για να παρακολουθήσεις το κονσέρτο εκκλησιαστικού οργάνου που λαμβάνει χώρα εκεί, κάθε μέρα εκτός της Κυριακής. Βγάζουμε εισιτήριο και μπαίνουμε. Στις 11:30 πραγματικά ξεκινάει το κονσέρτο. Δεν έχουμε ξανακούσει χειρότερο! Αντέχουμε για 10 λεπτά και φεύγουμε. Υποψιαζόμαστε ότι μάλλον κάποιος μαθαίνει να παίζει το όργανο αυτήν την ώρα!
Κάτω από την εκκλησιά που είναι χτισμένη πάνω σε βράχο, βρίσκονται μπαράκια, αλλά και το city under the city, μία διαδρομή μέσα στο βράχο, όπου μπορείς να δεις τα παλιά κελάρια της πόλης. Η διαδρομή διαρκεί 45 λεπτά και δεν επιλέγουμε να την ακολουθήσουμε. Συνεχίζουμε τη βόλτα μας με κατεύθυνση το μουσείο των Beatles που είδαμε να διαφημίζεται με αφίσες στην πόλη. Είναι σε κοντινή απόσταση. Στο δρόμο βλέπουμε παιδιά, αλλά και μεγαλύτερους που παίζουν μουσική. Φτάνουμε στο μουσείο και για πάνω από 1 ώρα, με ξεναγό τον εύσωμο, χαρούμενο, εξαιρετικό ιδιοκτήτη, που μιλάει Αγγλικά, θαυμάζουμε το μουσείο. Ακούμε και βλέπουμε πράγματα που ξέραμε αλλά και πράγματα που δεν ξέραμε για το θρυλικό γκρουπ από το Λίβερπουλ. Είναι μία εμπειρία που αξίζει κάποιος να ζήσει, αν έρθει μέχρι την πόλη του Egger. Γυρίζουμε προς το αυτοκίνητο. Πληρώνουμε και φεύγουμε για την κοιλάδα με τα όμορφα κορίτσια!
Η κοιλάδα με τα όμορφα κορίτσια είναι 2-3 χιλιόμετρα από εδώ, και είναι μία περιοχή, όπου βρίσκονται κελάρια μέσα στο βράχο, όπου μπορείς να δοκιμάσεις αλλά και να αγοράσεις κρασιά, ενώ γύρω από αυτά υπάρχουν εστιατόρια που μπορείς να δοκιμάσεις τοπικές λιχουδιές. Παρκάρουμε και επειδή οι φωτογραφίες των φαγητών έξω από τα εστιατόρια μας προσελκύουν αμέσως την προσοχή, καθόμαστε για φαγητό. Παραγγέλουμε μία κρεμυδόσουπα, μία σούπα τυριού, σνίτσελ και μακαρόνια με σάλτσα μαλακού τυριού. Πίνουμε δροσερές τοπικές μπύρες, αφού έχει αρκετή ζέστη. Όλα εξαιρετικά! Ευχαριστιόμαστε! Ακριβώς απέναντι βλέπουμε ένα από τα πολλά κελάρια. Όμορφα κορίτσια μας καλούν να το επισκεφτούμε. Μπαίνουμε μέσα και καθόμαστε στο μοναδικό ελεύθερο τραπέζι. Το κελάρι είναι γεμάτο με ένα γκρουπ τουριστών. Δοκιμάζουμε το Αίμα του Ταύρου, αλλά και ποικιλίες λευκού κρασιού, που φημίζεται η περιοχή. Την ίδια ώρα τα κορίτσια και ο ταβερνιάρης παίζουν με τους τουρίστες ένα παιχνίδι. Αδειάζουν ένα δοχείο κρασιού στο στόμα του κάθε παίκτη και νικητής είναι αυτός που θα κρατήσει περισσότερο. Ο Κωστής, με την παρότρυνση των παιδιών θέλει να παίξει, όμως η Λίνα του κόβει κάθε τέτοια όρεξη! Έχουμε να γυρίσουμε 110 χιλιόμετρα πίσω. Το διαγωνισμό κερδίζει ένας εύσωμος και δυναμωμένος άνδρας που κρατάει πραγματικά πολύ ώρα! Αγοράζουμε μάλλον ακριβά μπουκάλια κόκκινου κρασιού (Αίμα του Ταύρου) και φεύγουμε.
Με μία στάση για ύπνο στο δρόμο φτάνουμε στο κάμπινγκ και τρέχουμε κατευθείαν για τις πισίνες. Εκεί καθόμαστε για 2-3 ώρες μέχρι ο καιρός που χαλάει να μας αναγκάσει να γυρίσουμε στο τροχόσπιτο. Φαίνεται ότι έρχεται μία μεγάλη μπόρα. Πραγματικά σε λίγη ώρα ξεσπάει μία πολύ δυνατή μπόρα. Εμείς μέσα στο τροχόσπιτο μαγειρεύουμε, τρώμε και δοκιμάζουμε κόκκινο κρασί! Μία ακόμα μέρα τελείωσε. Αύριο φεύγουμε για τη Βουδαπέστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου