Σήμερα είμαστε σχεδόν έτοιμοι από χθες, ξυπνάμε νωρίς και γύρω στις 7:30 αναχωρούμε από το κάμπινγκ. Μετά από αρκετές συσκέψεις αποφασίσαμε να μην γυρίσουμε προς τα πίσω, προς τη Βουδαπέστη, ώστε στη συνέχεια να πάρουμε τον αυτοκινητόδρομο Μ5, που θα μας έφτανε μέχρι το Szeged, στα σύνορα με την Σερβία, αλλά να πάρουμε τους επαρχιακούς δρόμους. Με αυτή την τακτική θα μειώσουμε αρκετά τα χιλιόμετρα μέχρι να βγούμε από την Ουγγαρία. Η "Τζέσικα" (έτσι έχουμε ονομάσει το GPS μας), προσπαθεί να μας μεταπείσει μάταια ότι δεν έχουμε κάνει καλή επιλογή. Την απενεργοποιούμε και συνεχίζουμε. Μετά τα πρώτα 20-30 χιλιόμετρα, έχοντας πολύ χαμηλή ταχύτητα μέσα στα χωριά, με αυτοκίνητα που κινούνται απελπιστικά αργά και έξω από αυτά, αλλά και πολλές φορές με κακό οδόστρωμα, αποφασίζουμε για πρώτη φορά να την ακούσουμε. Τελευταία στιγμή γυρίζουμε προς την Βουδαπέστη με τον αυτοκινητόδρομο Μ7, παίρνουμε τον περιφερειακό Μ0 και στη συνέχεια μπαίνουμε στον Μ5. Ο δρόμος είναι πολύ καλός. Κρατάμε μία σταθερή ταχύτητα, γύρω στα 90 χιλιόμετρα και προχωρούμε. Μετά τα πρώτα 250 χιλιόμετρα παρατηρούμε τη θερμοκρασία του αυτοκινήτου να ανεβαίνει. Σταματάμε, περιμένουμε να κρυώσει και προσθέτουμε νερό στο ψυγείο. Τα συμπτώματα του αυτοκινήτου μας λένε ότι μάλλον στην αρχή του ταξιδιού, τότε που έβγαζε καπνούς το αυτοκίνητο, κάψαμε φλάτζα... Συνεχίζουμε με προσοχή, κλείνουμε όμως και το air-condition που βλέπουμε να ανεβάζει τη θερμοκρασία κι άλλο.
Φτάνουμε ιδρωμένοι μέχρι τα σύνορα. Περνάμε γρήγορα, αλλάζουμε χρήματα (1 ευρώ είναι 120 δηνάρια) και περιμένουμε ακόμη μία φορά στην άκρη του δρόμου να κρυώσει η μηχανή. Χωρίς άλλα απρόοπτα φτάνουμε στο Βελιγράδι. H "Τζέσικα", δυστυχώς έχει λίγες πληροφορίες για τους δρόμους της Σερβίας και στο τέλος μας αναγκάζει να κάνουμε λάθος. Παρόλα αυτά γύρω στις 15:00 είμαστε έξω από το κάμπινγκ Dunav, βόρεια του Βελιγραδίου, στην περιοχή Zemun. Στο κάμπινγκ αυτό είμασταν πάλι πριν από 11 χρόνια, όταν η Νάγια ήταν 1 έτους, στο ταξίδι Αυστρία-Γερμανία με τροχόσπιτο, παρέα με το Δημήτρη και τη Δέσποινα. Μας πιάνει συγκίνηση! Στήνουμε το τροχόσπιτο, κάνουμε ένα ντους και φεύγουμε κατευθείαν για το Βελιγράδι, 14 χιλιόμετρα από εδώ. Φτάνουμε γρήγορα, παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε ένα κλειστό πάρκινγκ και περπατάμε στο κέντρο της πόλης. Περπατάμε προς την τουριστική οδό Skadarska. Αγοράζουμε συνεχώς νερά από περίπτερα, που επιτέλους ξαναβλέπουμε στους δρόμους. Η πόλη έχει 36 βαθμούς τέτοια ώρα!
Βλέπουμε ένα καφέ που μας θυμίζει το καφενείο στα Θέρμα της Σαμοθράκης. Ξεκουραζόμαστε και δροσιζόμαστε λιγάκι. Φτάνουμε στην Skadarska. Είναι ακόμα νωρίς. Τα εστιατόρια, που είναι το ένα δίπλα στο άλλο, ετοιμάζονται για το βράδυ. Είναι όμορφα ακόμα κι έτσι! Ανηφορίζουμε και φτάνουμε στην πλατεία Republic. Εκεί αρχίζει ο πεζόδρομος Knez Mihailova. Το τι γίνεται εδώ δεν περιγράφεται! Χαμός από μαγαζιά, καφέ, εστιατόρια, μικροπωλητές, ζωγράφους, ενώ κάθε λίγο και κάποιος καλλιτέχνης ξεδιπλώνει το ταλέντο του στη μουσική και το τραγούδι. Είναι γεμάτο κόσμο, Χαζεύουμε και δεν χορταίνουμε. Σταματάμε μπροστά σε μία ομάδα νέων που παίζουν κλασσική μουσική. Είναι καταπληκτικοί και δίκαια παίρνουν το χειροκρότημα του κόσμου. Το σημείο αυτό της πόλης μάλλον πρέπει να είναι το πιο ζωντανό! Περπατάμε μέχρι το φρούριο Kelemegdan. Έχει παρα πολύ κόσμο! Φτάνουμε, θαυμάζουμε τη θέα του Δούναβη από ψηλά και βγάζουμε φωτογραφίες, όπως και πριν 11 χρόνια.
Γυρίζουμε προς τα πίσω μέχρι την πλατεία Republic. Στο μεταξύ έχει πέσει ο ήλιος και είναι πολύ όμορφα. Νομίζουμε ότι το Βελιγράδι είναι η πιο ζωντανή πρωτεύουσα από κάθε άλλη που είδαμε στο ταξίδι. Σκεφτόμαστε ότι πρέπει να την επισκεφτούμε φέτος για 2-3 μέρες το φθινόπωρο ή την άνοιξη. Καθόμαστε σε ένα μαγαζί που παίζουν ζωντανή κουβανέζικη μουσική και πίνουμε κρύα μπύρα. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων χορεύει στο πεζοδρόμιο, με το ρυθμό. Η Νάγια ενθουσιάζεται και μετά από 3-4 χορούς πηγαίνει και μιλάει μαζί τους. Τους λέει πόσο καλά χορεύουν και πόσο τους θαυμάζει. Για πρώτη φορά η Νάγια μιλάει μόνη της Αγγλικά και συνεννοείται! Σε λίγο έρχονται στο τραπέζι μας και μαθαίνουμε και εμείς ότι ο κύριος είναι Σέρβος, δάσκαλος χορού και η κυρία είναι Γαλλίδα από τη Νορμανδία. Ζουν και εργάζονται στη Γαλλία και είναι εδώ για διακοπές. Η Νάγια μετά από παρότρυνση του κυρίου χορεύει μαζί του ένα χορό. Είναι ενθουσιασμένη! Η Νάγια θέλει να σηκωθεί και να χορέψει μετά όλα τα τραγούδια. Είναι χοροί latin και ρυθμοί που ξέρει τόσο καλά να χορεύει. Λίγο η ντροπή που θα σηκωθεί να χορέψει στο πεζοδρόμιο μόνη της, λίγο το ζευγάρι που έχει φύγει και δεν έχει στήριγμα, αναβάλλουν για άλλη φορά την παράσταση...
Γυρίζουμε στο αυτοκίνητο και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής για το κάμπινγκ. Εκεί μας περιμένει μία έκπληξη! Μία μεγάλη ομάδα, όλοι μέλη της Ελληνικής Λέσχης Φίλων 2CV, έχουν στρώσει ένα μεγάλο τραπέζι, πίνουν και γλεντούν και έχουν ξεσηκώσει το κάμπινγκ! Έχουν ξεκινήσει για το το παγκόσμιο φεστιβάλ φίλων 2CV, που γίνεται στην Πολωνία και έχουν κάνει στάση στο Βελιγράδι. Μας καλούν στο τραπέζι. Πίνουμε μαζί τους, τραγουδάμε με το "Δάσκαλο"που παίζει τζουρά και μαθαίνουμε για την αγάπη τους για αυτόν τον τύπο ομαδικών διακοπών. Οι περισσότεροι είναι από την Αθήνα, αλλά υπάρχουν και μέλη από τη Θεσσαλονίκη. Εμείς μιλάμε περισσότερο με το Τζαννή, που τα τελευταία χρόνια ανακάλυψε την ουσία της ζωής, τα ταξίδια! Για 1-2 ώρες καθόμαστε με την παρέα και περνάμε πολύ καλά! Είναι όμορφο να βρίσκεις Έλληνες μακριά από τη χώρα και όμορφο το πως οι Έλληνες αμέσως γίνονται ένα, μακριά από αυτή! Αργά γυρίζουμε στο τροχόσπιτο και κοιμόμαστε με τους ήχους του τζουρά! Αύριο να περάσουμε τη Σερβία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου