Στις 5:10 το πρωί ξυπνάμε για να αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε. Η φύση έξω από το παράθυρο έχει αρχίσει να αλλάζει. Το τρένο πηγαίνει παράλληλα εδώ και ώρα με τον ποταμό Selenge, με τα ξύλινα σπιτάκια να φτάνουν μέχρι τις όχθες του. Μπαίνουμε στο Ουλάν Ούντε. Στις 5:50 ακριβώς το τρένο σταματάει. Κατεβαίνουμε και βγαίνουμε έξω από το σταθμό. Δυστυχώς η πλατεία και το ξενοδοχείο που πρέπει να πάμε είναι απέναντι από τις γραμμές του τρένου και χρειάζεται να περπατήσουμε αρκετά για να βρούμε μία υπόγεια διάβαση, για να περάσουμε απέναντι. Κάνει κρύο και το μπουφάν που φοράμε δεν μας φτάνει. Μετά από 30' περπάτημα με τα σακίδια στην πλάτη φτάνουμε έξω από το ξενοδοχείο Baikal Plaza, όπου στη ρεσεψιόν μας περιμένουν τα εισιτήρια του λεωφορείου που θα μας φτάσει στον Ουλάν Μπατόρ. Παίρνουμε τα εισιτήρια και έχουμε 1 ώρα για να φτάσουμε με τα πόδια μέχρι τον κοντινό σταθμό των λεωφορείων. Χρόνος αρκετός για να πεταχτούμε μέχρι την πλατεία και να δούμε το μεγαλύτερο κεφάλι του Λένιν στον κόσμο! Το κέντρο του Ουλάν Ούντε μας αρέσει πολύ. Μας κάνει εντύπωση το πολύ όμορφο κτίριο του κρατικού θεάτρου. Φτάνουμε στο σταθμό των λεωφορείων, στην Sovetskaya 1, 30' πριν την αναχώρηση. Εδώ εκτός από το λεωφορείο μας βρίσκονται και τα μικρά βανάκια που σε φτάνουν μέχρι τα σύνορα με τη Μογγολία. Αυτή θα ήταν η εναλλακτική μας, αν δεν πηγαίναμε με το λεωφορείο. Ψάχνουμε να βρούμε κάτι για φαγητό, όμως το φαγητό στη Ρωσία δεν είναι τόσο αφθονο και εύκολο να το βρεις όπως στην Ελλάδα. Το λεωφορείο έρχεται και επιβιβαζόμαστε. Στις 7:30 ακριβώς ξεκινάμε για το 12ωρο ταξίδι μας.
Μέχρι τα σύνορα με τη Μογγολία κοιμόμαστε, αφού δεν χορτάσαμε τον ύπνο το προηγούμενο βράδυ. Φτάνουμε στα σύνορα γύρω στις 11:00. Όπως ξέρουμε και από άλλες φορές που έχουμε περάσει σύνορα με λεωφορείο, παίρνουμε όλα μας τα σακίδια και κατεβαίνουμε, μαζί με όλους τους υπόλοιπους επιβάτες, για να περάσουμε τον έλεγχο. Ο έλεγχος στην πλευρά των Ρώσων δεν μας παίρνει ώρα. Ζητάνε βέβαια το δελτίο εισόδου στη χώρα, αυτό που δεν έχει την απαραίτητη σφραγίδα ότι καταθέσαμε την αίτηση στο τμήμα αλλοδαπών και ευτυχώς δεν το δίνουν σημασία... Ανεβαίνουμε στο λεωφορείο και περνάμε στην απέναντι πλευρά των συνόρων, στη Μογγολία. Μας κάνει εντύπωση ο δρόμος που περνάει το λεωφορείο, που δεν είναι ακριβώς δρόμος... Κατεβαίνουμε πάλι από το λεωφορείο και τρέχουμε πρώτοι για να προλάβουμε, αφού περάσουμε τον έλεγχο, να κάνουμε και συνάλλαγμα. Παρόλα αυτά μας ζητούν να συμπληρώσουμε την αίτηση εισόδου στη χώρα, και μέχρι να τη συμπληρώσουμε και για τους τέσσερεις μας γινόμαστε πάλι τελευταίοι... Καθυστερούν αρκετά με πολίτες όχι τόσο γνωστών χωρών, όπως γίνεται και με μας. Ψάχνουν πολύ να βρουν την Ελλάδα στον υπολογιστή... Κάποια στιγμή περνάμε και αμέσως μετά μας ζητούν να συμπληρώσουμε και το δελτίο εισόδου στη χώρα, εις διπλούν... Πολύ γραφειοκρατία και πολύς χαμένος χρόνος.... Μπαίνουμε στο λεωφορείο τελευταίοι και ξεκινάμε.
Λίγα μέτρα πιο κάτω μπαίνει στο λεωφορείο ένας τύπος με μία μεγάλη τσάντα για να κάνει σε όποιον θέλει συνάλλαγμα! Αυτά είναι! Κάνουμε 50€, με μία ισοτιμία που μάλλον δεν είναι προς το συμφέρον μας (1€ = 2000 Τουγκρίκ). Λίγο πιο κάτω κάνουμε στάση για να φάμε, στο Altan Plaza Restaurant, ένα εστιατόριο πάνω στα σύνορα. Μας φέρνουν το μενού και φυσικά δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Δείχνουμε στην σερβιτόρα τα φαγητά των διπλανών μας και έτσι παραγγέλνουμε δύο κοκκινιστά χοιρινά με ρύζι, μία κρεατόσουπα και μία ντοματοσαλάτα. Όλα πεντανόστιμα! Πληρώνουμε 10€. Το λεωφορείο κορνάρει, επιβιβαζόμαστε και ξεκινάμε. Μία κοπέλα ξαναμπαίνει για συνάλλαγμα. Ξανακάνουμε 50€ με την ίδια ισοτιμία. Σήμερα είναι Παρασκευή και δεν ξέρουμε αν θα είναι εύκολο το Σάββατο να κάνουμε συνάλλαγμα στην Ουλάν Μπατόρ.
Το τοπίο με το που μπαίνουμε στη Μογγολία αλλάζει αμέσως! Γύρω μας, από τα πρώτα χιλιόμετρα, βλέπουμε καταπράσινους λόφους και πεδιάδες και πολύ λίγα δέντρα. Σε αυτά τα απέραντα λιβάδια βόσκουν άλογα, αγελάδες και πρόβατα, ενώ ξεφυτρώνουν συνεχώς και στο πουθενά γκερ, οι παραδοσιακές στρόγγυλες νομαδικές σκηνές των Μογγόλων. Αυτό που βλέπουμε με τα μάτια μας δεν μπορεί να το περιγράψει και δεν μπορεί να το καταλάβει κανένας που δεν έχει επισκεφτεί τη Μογγολία. Είναι πραγματικά το θέαμα μοναδικό! Στα 342 χιλιόμετρα μεχρι το Ουλάν Μπατόρ βλέπουμε αγελάδες που κόβουν την κυκλοφορία στην γεμάτη μπαλώματα εθνική οδό, καβαλάρηδες που τρέχουν ολομόναχοι με τα άλογα τους μέσα στα λιβάδια, οικισμούς αλλά και μεγαλύτερα χωριά που αποτελούνται αποκλειστικά από γκερ, ένα τεράστιο λούνα πάρκ στη μέση του πουθενά, πολλά αυτοκίνητα που τρέχουν αλλά και σταθμεύουν μέσα στα λιβάδια, κάουμποις με τα γελάδια τους, φράκτες φτιαγμένους με παρπριζ αυτοκινήτων ή με οποιοδήποτε άλλο υλικό, γκερ στην άκρη του δρόμου που λειτουργούν ως καντίνες, αυτοσχέδια ιερά και αγάλματα χωρίς τίποτα άλλο γύρω τους, αλλά προπάντων συνεχώς καταπράσινα τοπία. Τα μάτια μας δεν μπορούν να χωρέσουν τόσο πράσινο τοπίο!Δυστυχώς μέσα από το παράθυρο του λεωφορείου δεν μπορούμε να αποδώσουμε με τη μηχανή αυτό το πράσινο...
Οι περισσότεροι κάτοικοι στη χώρα είναι νομάδες. Στήνουν τη σκηνή τους εκεί καλύτερα για τα ζώα τους και μένουν εκεί. Είναι επιδέξιοι ιππείς, γνωρίζουν άριστη τοξοβολία και συντηρούνταν από την κτηνοτροφία, το εμπόριο και το κυνήγι. Στο παρελθόν οσο κι αν φαίνεται απίθανο, μια χούφτα άνθρωποι, σκληραγωγημένοι και συνάμα υπέροχοι πολεμιστές, κατέβηκαν από τις στέπες της Μογγολίας καβάλα στα άλογά τους, για να σπείρουν τον τρόμο και τελικά να κυριαρχήσουν από την Κίνα μέχρι και τη σημερινή Πολωνία. Το 12ο αιώνα μ.Χ., ο Κύριος του Ουρανού -όπως αποκαλείται από το λαό του ο Τζένγκις Χαν- δημιούργησε το μεγαλύτερο βασίλειο του κόσμου και κατέλαβε με τις στρατιές του σχεδόν τον μισό από τον τότε γνωστό κόσμο. Ο μεγάλος Μογγόλος ηγέτης πέθανε το 1227 κι από τότε ο λαός του τιμωρείται αλύπητα για την υπεροπτική του συμπεριφορά. Οι αλύγιστοι Μογγόλοι νομάδες έπεσαν στα χέρια, πρώτα των Κινέζων και μετά των Ρώσων, οι οποίοι φρόντισαν στο πέρασμά τους να καταστρέψουν τα πάντα και, κυρίως, ό,τι είχε σχέση με την ιστορία του μογγολικού έθνους.
Αρχίζουμε να βλέπουμε από μακριά το Ουλάν Μπατόρ. Φτάνουμε. Το λεωφορείο, ενώ είχαμε υπολογίσει να σταματήσει έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό, που είναι σχετικά κοντά με το ξενοδοχείο μας, μας αφήνει 5 χιλιόμετρα μακριά από αυτό. Αυτό σημαίνει ότι θα μαλώσουμε πάλι με τους ταξιτζήδες! Ευτυχώς και για καλή μας τύχη, μαζί μας κατευθύνεται προς τα ταξί και ο μπροστινός ντόπιος συνταξιδιώτης μας, που μιλάει πολύ καλά Αγγλικά. Συννενοούμαστε να πάρουμε μαζί το ταξί και να πληρώσουμε το μερίδιο μας. Με 5€ φτάνουμε μέχρι το ξενοδοχείο μας. Στην ρεσεψιόν δεν είναι και πολύ εύκολη η συννενόηση, παρόλα αυτά μετά από 30' διαπραγματεύσεων και εξηγήσεων καταλήγουμε στο δωμάτιο που πρέπει να πάρουμε. Ανεβαίνουμε και είναι ένα εξαιρετικό δωμάτιο με δύο τεράστια διπλά κρεβάτια! Τέλεια! Τακτοποιούμαστε και κοιτάμε την ώρα, που στο μεταξύ έχει πάει άλλη μία ώρα μπροστά. Είναι 22:00 και έχουμε 6 πλέον ώρες διαφορά με την Ελλάδα. Δίπλα στο ξενοδοχείο μας έχει ένα πολύ ωραίο εστιατόριο το The Bull, στο οποίο αποφασίζουμε να φάμε το βραδινό μας. Παραγγέλνουμε noodles, τηγανητό ψωμί, σούπα και φυστίκια βραστά! Τρώμε πολύ καλά! Ο Βασίλης σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του γεύματος έχει παρατηρήσει 2 μογγολάκια που παίζουν από μακριά μαζί του. Στο τέλος έρχονται σε πιο κοντινή επαφή και υπάρχουν και μερικές αψιμαχίες. Παρόλα αυτά όλα ευχαριστιούνται! Φεύγουμε πολύ κουρασμένοι και πέφτουμε κατευθείαν για ύπνο! Αύριο έχουμε να δούμε την πόλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου