Το Ουλάν Μπατόρ σημαίνει «κόκκινος ήρωας», προς τιμήν του εθνικού ήρωα της χώρας Νταμντίν Σιουχμπαατάρ, οι πολεμιστές του οποίου απελευθέρωσαν τη Μογγολία από την Κινέζικη κατοχή με τη βοήθεια του κόκκινου στρατού. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.350 μέτρα και λόγω της θέσης του - σχετικά σε βόρειο παράλληλο, σε ψηλό υψόμετρο και εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την κοντινότερη ακτή - είναι η πιο κρύα πρωτεύουσα του κόσμου, με σύντομα θερμά καλοκαίρια και μακρείς πολύ ψυχρούς και ξηρούς χειμώνες. Εμείς πάντως το βράδυ ζεσταθήκαμε, ενώ το πρωί που ξυπνάμε θέλουμε ένα μακρυμάνικο μπλουζάκι. Σήμερα έχουμε να εξερευνήσουμε την πόλη. Ετοιμαζόμαστε, τρώμε πρωϊνό και ξεκινάμε με πρώτο προορισμό το κοντινό μοναστήρι Gandantegchinlen, που σημαίνει το "μεγάλο μέρος της τέλειας χαράς". Σήμερα είναι Σάββατο και δεν βλέπουμε πολύ κόσμο και αυτοκίνητα έξω. Το Ουλάν Μπατόρ φημίζεται για την κίνηση του και τα μεγάλα μποτιλιαρίσματα.
Φτάνουμε μετά από λίγο, ενώ κοντά στην είσοδο ένας κακοντυμένος και βρώμικος τύπος μας βάζει τις φωνές γιατί νομίζει ότι τον φωτογραφίζουμε. Θέλει λεφτά για αντάλλαγμα. Δεν πτοοούμαστε και προχωράμε. Πληρώνουμε το αντίτιμο και μπαίνουμε.Το μοναστήρι αυτό είναι σήμερα από τα σημαντικότερα της χώρας. Κατάφερε και επιβίωσε μετά τις θρησκευτικές εκκαθαρίσεις του 1937, όταν η Σταλινική κυβέρνηση ήρθε στην εξουσία, ενώ έγινε ξανά θρησκευτικό κέντρο της πόλης από το 1990 και μετά που ξεκίνησαν και πάλι οι Μογγόλοι να μπορούν να εξασκούν το Βουδισμό. Σήμερα ζουν εδώ πάνω από 600 μοναχοί. Οδηγούμαστε στον πρώτο ναό Gandan Süm, που αυτή τη στιγμή τελείται μέσα λειτουργία. Μοναχοί ψέλνουν ύμνους. Καθόμαστε για λίγο και τους ακούμε. Έξω από το ναό και περιμετρικά γύρω από αυτό, υπάρχουν προσκηνηματικοί κύλινδροι οι οποίοι περιέχουν ιερά κείμενα του βουδισμού. Ο κόσμος περνάει και τους γυρίζει δεξιόστροφα έναν προς έναν. Το κάνουμε κι εμείς.
Προχωρούμε πιο πάνω και συναντούμε το μαγευτικό λευκό ναό Migjid Janraisig Süm, σημαντικότερο αξιοθέατο του μοναστηριού. Στους τοίχους του, εκατοντάδες εικόνες του Βούδα της μακροζωίας, κοιτάζουν μέσα στο σκοτάδι το εξαιρετικό άγαλμα του Migjid Janraisig. Είναι 26 μέτρα ψηλό και είναι χάλκινο με επικάλυψη χρυσού. Το εσωτερικό του περιέχει 27 τόνους φαρμακευτικών βοτάνων, 334 Σούτρας (κείμενα που περιλαμβάνουν οδηγίες και αφορισμούς πάνω σε πρακτικά ζητήματα, οικονομικά, πολιτικά, οικογενειακά κ.λ.π.), 2 εκατομμύρια προσευχές και ένα ολόκληρο επιπλωμένο Ger! Για να μπούμε πληρώνουμε ακόμα ένα εισιτήριο, όπως και εισιτήριο για να φωτογραφίσουμε. Αξίζει όμως πραγματικά το να το δούμε με τα μάτια μας. Θαυμάζουμε για ώρα το ψηλό και επιβλητικό άγαλμα. Παρατηρούμε τους πιστούς και πως εκδηλώνουν την πίστη τους.
Φεύγουμε από το μοναστήρι και περνάμε μέσα από τις φτωχογειτονιές που είναι δίπλα σ' αυτό. Ο κόσμος εδώ ζει δύσκολα, ενώ οι κλειστές σιδερένιες πόρτες δεν μας αφήνουν να δούμε μέσα στην αυλή τους. Πολύ γρήγορα το σκηνικό αλλάζει, αφού από τα φτωχόσπιτα μπαίνουμε στα ψηλά και σύγχρονα κτίρια του κέντρου της πόλης. Οι δρόμοι είναι λεωφόροι και τα αυτοκίνητα έχουν αρχίσει να πληθαίνουν. Περπατάμε μέχρι την κεντρική πλατεία της πόλης, την πλατεία Τζένγκις Χαν. Η πόλη, παρόλο που εμφανίζεται μέσα στη λίστα με τις πιο άσχημες πρωτεύουσες του κόσμου, νομίζουμε ότι αδικείται. Αρέσει σε όλους μας. Φτάνουμε και πριν περπατήσουμε πάνω στην πλατεία πίνουμε ένα γρήγορο καφεδάκι. Έχει πλάκα που η Λίνα ζητάει ένα διπλό εσπρέσο και η κοπέλα της φέρνει δύο εσπρέσο! Παρατηρούμε γενικότερα αρκετούς αστυνομικούς στην περιοχή του κέντρου που είμαστε, αλλά δεν δίνουμε σημασία.
Ανεβαίνουμε πάνω στην πλατεία και παρατηρούμε το καθιστό άγαλμα του πολέμαρχου Τζένγκις Χαν που κάθεται σαν να ελέγχει την πλατεία. Παρατηρούμε τα πολύ όμορφα κτίρια της Διοίκησης της πόλης, του Χρηματιστηρίου, των Τηλεπικοινωνιών και του Κεντρικού Ταχυδρομείου. Στα ανατολικά και νότια της πλατείας υψώνονται δύο γυάλινα και πολύ ψηλά κτίρια με εμπορικά κέντρα και γραφεία. Στο κέντρο της πλατείας έχουν τοποθετήσει μία σκηνή, όποιυ μάλλον θα γίνει κάποιο μουσικό γεγονός αργότερα ή αύριο που είναι Κυριακή. Παρατηρούμε ότι παντού γύρω μας διαφημίσεται το ASEM 2016 (Asia and Europe Meeting) και βλέποντας την κινητικότητα των αστυνομικών, που στο μεταξύ έχουν πληθύνει, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό συμβαίνει τώρα. Πρέπει να είναι και ο Κοτζιάς εδώ! Λιμουζίνες πάνε κι έρχονται στο γυάλινο ψηλό κτίριο που βρίσκεται στο νότο, ενώ οι αστυνομικοί έχουν αποκλείσει την περιοχή και δεν σε αφήνουν να πλησιάσεις. Μπροστά στο άγαλμα του Τζένγκις Χαν άψογα συγχρονισμένοι στρατιώτες εκτελούν ένα τελετουργικό.
Φεύγουμε από την πλατεία και κατευθυνόμαστε προς το μουσείο - ναό Choijin Lama. Το μουσείο αυτό, σύμφωνα με τα βιβλία μας, είναι ένας κρυμμένος θησαυρός αρχιτεκτονικής και ιστορίας δίπλα στην πλατεία που είμαστε τώρα. Εδώ έζησε ο Luvsan Haidav Choijin Lama (Choijin είναι επίτιμος τίτλος μοναχών). Μέχρι να καταφέρουμε να βρούμε την είσοδο κάνουμε αρκετή ώρα αφού ο αποκλεισμός της περιοχής μας δυσκολεύει την πρόσβαση. Στο τέλος 2 φοιτητές της αστυνομίας, με καθήκον να βοηθούν τους τουρίστες, μας φτάνουν μέχρι την είσοδο και αναλαμβάνουν να ψάξουν για μας, το μέρος που θα μπορέσουμε αργότερα να αλλάξουμε χρήματα, μιας και σήμερα είναι Σάββατο. Μπαίνουμε στο ναό και πραγματικά μένουμε εντυπωσιασμένοι! Βλέπουμε τις ωραιότερες μάσκες τσαμ (μάσκες με τις οποίες οι Θιβετιανοί Λάμα συμμετέχουν σε τελετουργικούς χορούς) που μπορεί να δει κανείς στη χώρα. Στο κέντρο του ναού βλέπουμε το άγαλμα του Βούδα, αριστερά το άγαλμα του Choijin Lama, μέσα στο οποίο βρίσκονται οι στάχτες του και δεξιά το άγαλμα του δασκάλου Baltung Choimba τον οποίο, αφού πέθανε τον σκεπάσαν με αλάτι και στη συνέχεια τον καλύψαν με χαρτί και κόλλα, φτιάχνοντας το καθιστό άγαλμα που βλέπουμε τώρα. Το μουσείο αυτό δεν πρέπει να το χάσει κάποιος που θα επισκεφθεί το Ουλάν Μπατόρ.
Φεύγουμε ευχαριστημένοι και έξω από το ναό μας περιμένουν οι αστυνομικοί να μας εξηγήσουν που θα αλλάξουμε χρήματα. Τους ευχαριστούμε θερμά και συνεχίζουμε. Προχωρούμε μέχρι το ταξιδιωτικό γραφείο, το οποίο μας εξέδωσε τα εισιτήρια για το λεωφορείο που θα μας περάσει στα σύνορα από την πλευρά της Μογγολίας στην πλευρά της Κίνας. Έχουμε οδηγίες και διεύθυνση, όμως είναι αδύνατο να βρούμε το γραφείο. Μετά από αρκετή ώρα και ρωτώντας διάφορους, φτάνουμε έξω από το κτίριο που δείχνει ετοιμόρροπο. Η πόρτα που οδηγεί μέσα σ' αυτό είναι χειρότερο από ότι έχουμε δει σε ταινία! Μπαίνουμε και προσέχουμε να μην πέσουμε αφού υπάρχει σκοτάδι και οι σκάλες είναι σε κακό χάλι. Βρίσκουμε, ρωτώντας έναν άλλο ένοικο, την πόρτα, που δεν έχει καμία ταμπέλα και δυστυχώς είναι κλειδωμένη. Κανένας μέσα. Τηλεφωνούμε στον τύπο που έχουμε την επικοινωνία και μας ενημερώνει ότι είναι Σάββατο και δεν δουλεύει σήμερα. Από Δευτέρα! Συννενοούμαστε να μας φέρει τα εισιτήρια στο ξενοδοχείο.
Θα ήταν καλό να μπορούσαμε να τον κουβεντιάσουμε από κοντά, αφού τον χρειαζόμασταν για να μας κανονίσει τον οικισμό με γκερ που θα μείνουμε στην έρημο, έτσι αρχίζουμε να ψάχνουμε ένα άλλο τουριστικό γραφείο για νας βοηθήσει. Ψάχνουμε πολλή ώρα και ανακαλύπτουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να βρούμε ένα τουριστικό γραφείο για να κάνουμε τη δουλειά μας. Δεν είναι εδώ όπως το είχαμε στο μυαλό μας. Νομίζαμε ότι θα βρίσκαμε τουριστικά γραφεία με μεγάλες ταμπέλες, που θα διαφήμιζαν τις υπηρεσίες τους, όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Πρέπει να ξέρεις ακριβώς τη διεύθυνση και να πας έξω από την πόρτα τους. Αποφασίζουμε να φάμε κάτι και τρώμε κάτι γρήγορο. Πίτσα Gobi, σε ένα από τα πολλά μαγαζάκια με φαγητό που βρίσκουμε πάνω στην πολυσύχναστη λεωφόρο της Ειρήνης που ανεβοκατεβαίνουμε ψάχνοντας. Χορταίνουμε και αποφασίζουμε να δούμε το Εθνικό Μουσείο, που σε λίγη ώρα κλείνει. Φτάνουμε εκεί και ανακαλύπτουμε ότι είναι κλειστό για τους επισκέπτες, αφού το έχουν ανοιχτό μόνο για τους επίσημους του ASEM 2016... Γυρίζουμε προς τα πίσω, αλλάζουμε χρήματα και η Νάγια μας ενημερώνει ότι δεν είναι καλά... Μάλλον η πίτσα την πείραξε. Γυρίζουμε προς το ξενοδοχείο.
Όλο το απόγευμα μένουμε στο δωμάτιο, αφού η Νάγια δεν είναι πολύ καλά...Ο Κωστής πηγαίνει μέχρι το σταθμό των τρένων για να αγοράσει τα εισιτήρια του τρένου της Δευτέρας, για την έρημο Γκόμπι, όπως και τα εισιτήρια για να φύγουμε από αυτή και να φτάσουμε την Τετάρτη το πρωί στα σύνορα με την Κίνα. Ευτυχώς η κοπέλα στο γκισέ ξέρει λίγα Αγγλικά και η δουλειά είναι σχετικά εύκολη. Συνολικά τα 2 τρένα, το ένα από αυτά με κρεβάτι, στοιχίζουν και για τους 4 μας 80.000 Τουγκρίκ (περίπου 40€). Εδώ στη Μογγολία, αν οργανώσεις τα πράγματα μόνος σου είναι φθηνά, ενώ είναι υπερβολικά ακριβά αν απευθυνθείς σε τουριστικό γραφείο. Η υγεία της Νάγιας βελτιώνεται, με τα φάρμακα που κουβαλάει η Λίνα πάντα μαζί της. Παρόλα αυτά επιλέγουμε να μείνουμε και το βράδυ στο δωμάτιο, για να μην την επιβαρύνουμε. Ο Κωστής βγαίνει έξω να βρει φαγητό. Περπατά στην παράλληλη με τη λεωφόρο της Ειρήνης, Seoul street. Λίγο πιο κάτω από το ξενοδοχείο έχει πολλά καφέ, εστιατόρια, μπαρ, και παντού είναι γεμάτο κόσμο. Είναι Σάββατο βράδυ και ο κόσμος είναι όλος έξω. Η πόλη δείχνει πολύ ζωντανή! Ο Κωστής βρίσκει ένα μαγαζί με burgers και προμηθεύεται για το βραδινό μας. Λίγο πιο κάτω, σε ένα Κορεάτικο εστιατόριο αγοράζει ρύζι για τη Νάγια. Το βράδυ τρώμε στο δωμάτιο μας, με μπύρα και βότκα. Αύριο ανάλογα με την κατάσταση θα δούμε τι θα κάνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου