Ημέρα 9η: Η λίμνη Βαϊκάλη

Σήμερα θα δούμε την αρχαιότερη και βαθύτερη λίμνη του κόσμου, τη Βαϊκάλη. Για να φτάσουμε εκεί χρειάζεται να πάρουμε ένα από τα βανάκια, που κάνουν τη διαδρομή των 60 χιλιομέτρων, νότια προς την πόλη Listvyanka. Τα βανάκια ξεκινούν έξω από την κεντρική αγορά του Ιρκούτσκ, κάθε ώρα, από τις 9:00 το πρωί. Ξυπνάμε λίγο πριν τις 8:00 ετοιμαζόμαστε και φεύγουμε για τη γνωστή πια στάση του τραμ, περιμένοντας το 1 ή το 5. Η κίνηση στο δρόμο είναι μεγάλη. Τα λεωφορεία και τα τραμ περνάνε γεμάτα κόσμο, που μάλλον πάνε στις δουλειές τους. Η ώρα έχει φτάσει 9 παρά 20 και βλέπουμε το τραμ 1 να έρχεται κι αυτό με πολύ κόσμο. Ανεβαίνουμε και σπρωχνόμαστε με τους άλλους επιβάτες. Είμαστε πραγματικά ο ένας πάνω στον άλλο. Προσέχουμε τα πράγματα μας! Το τραμ καθυστερεί λόγω της κίνησης. Είμαστε πολύ οριακοί. Βλέπουμε από μακρυά την αγορά και η ώρα έχει φτάσει 9:00. Κατεβαίνουμε στη στάση και τρέχουμε προς τα βανάκια που έχουν ξεκινήσει και φεύγουν. Το πρώτο σαν να μας περιμένει είναι για τον προορισμό μας. Έχει τρεις τελευταίες θέσεις. Ανεβαίνουμε και αμέσως φεύγει!

Βγαίνουμε από την πόλη και μπαίνουμε στο πυκνό πευκοδάσος, που εδώ στη Σιβηρία ονομάζουν "Τάιγκα". Η τάιγκα που περιβάλλει τη λίμνη της Βαϊκάλης είναι διπλάσια από το δάσος του Αμαζονίου στη Βραζιλία! Εδώ ζουν πολλά διαφορετικά είδη ζώων, μεταξύ των οποίων, ο κομψός νυφογερανός και ο μεγάλος αγριόγαλος (το μεγαλύτερο πουλί της Ασίας), όπως και αρκούδες, τάρανδοι, αλλά και το περίφημο θηλαστικό ζιμπελίνα που κάποτε το κυνηγούσαν για τη εξαιρετικά στιλπνή του γούνα. Μέσα στη λίμνη της Βαϊκάλης συναντά κανείς το ομούλ, ένα νοστιμότατο λευκόψαρο, που οι ψαράδες προτιμούν πολύ, αλλά και τη φώκια νέρπα, την πιο φιλική φώκια στη γη. Στον πυθμένα της λίμνη ζει, μονάχα εδώ, ένα πολύ παράξενο ψάρι, το γκολομιάνκα. Είναι ημιδιαφανές, με ιριδίζουσα λάμψη, καταφέρνει να αντέχει στην πίεση σε τόσο μεγάλο βάθος, ενώ όταν εκτίθεται στο φως του ήλιου το σώμα του λιώνει και απομένουν μόνο τα οστά και το λίπος του! Η λίμνη Βαϊκάλη πέντε μήνες το χρόνο είναι καλυμένη με παχύ πάγο, τόσο παχύ που έχει καταφέρει να περάσει από πάνω της ολόκληρο τρένο! Από τα τέλη Απριλίου μέχρι τον Ιούνιο ο πάγος σπάζει, συνθέτοντας τη "μουσική του πάγου", πολύ οικεία στους ντόπιους. Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο για τη λίμνη μπορεί να διαβάσει κανείς στο http://wol.jw.org/el/wol/d/r11/lp-g/102007445#h=16http://wol.jw.org/el/wol/d/r11/lp-g/102007445#h=16.

Μετά από περίπου 1 ώρα φτάνουμε στη λίμνη. Δεξιά μας βλέπουμε τον ποταμό Angara, το μοναδικό ποταμό που πηγάζει από τη λίμνη (είναι το ποτάμι που διασχίζει το Ιρκούτσκ) και μπροστά μας τη λίμνη. Ζητούμε από τον οδηγό να μας αφήσει εδώ, 3-4 χιλιόμετρα από πριν το χωριό, αφού εδώ βρίσκονται 2-3 αξιοθέατα που έχουμε να δούμε. Κατεβαίνουμε και θαυμάζουμε την καταπληκτική θέα της ένωσης του ποταμού με τη λίμνη! Η λίμνη δείχνει πραγματικά απέραντη! Περπατάμε μέχρι το λιμνολογικό μουσείο, αφιερωμένο στη χλωρίδα και πανίδα της λίμνης και όχι μόνο. Πάνω από μία ώρα περπατάμε μέσα σ' αυτό το εξαιρετικό μουσείο! Βλέπουμε πως δημιουργήθηκε η λίμνη, το χώρο του ενυδρίου με τα ψάρια που ζουν εδώ αλλά και τις πανέμορφες και παιχνιδιάρες φώκιες νέρπα. Βλέπουμε με μικροσκόπιο μικροοργανισμούς, αλλά και σε βίντεο τη ζωή των κατοίκων της λίμνης σε πολύ μεγάλα βάθη. Φεύγουμε καταενθουσιασμένοι και παίρνουμε τον ανηφορικό δρόμο πάνω από το μουσείο για να φτάσουμε στο λιφτ που θα μας οδηγήσει αρκετά ψηλά, στο παρατηρητήριο στην "Πέτρα του Τσέρσκι". Από εκεί η θέα της λίμνης είναι μοναδική.

Η Λίνα και τα παιδιά γκρινιάζουν για τα 20 λεπτά ανηφορικής διαδρομής, όμως η γκρίνια τελειώνει μόλις ανεβαίνουμε στο λιφτ. Το υψόμετρο που ανεβαίνουμε είναι μεγάλο, ενώ θαυμάζουμε την φύση γύρω μας, μέσα στην αθόρυβη ανάβαση μας. Φοράμε τις ζακέτες μας αφού έχει κρύο. Φτάνουμε στο τέρμα. Αγοράζουμε νερό και ακολουθούμε το σηματοδοτημένο μονοπάτι για το παρατηρητήριο. Η θέα που βλέπουμε όταν φτάνουμε είναι μοναδική και άξιζε κάθε κόπο! Βγάζουμε φωτογραφίες, πανοραμικές και θαυμάζουμε. Κάποια στιγμή και μέσα στη γενικότερη ησυχία και ηρεμία, ακούμε δίπλα μας ένα δυνατό θόρυβο, κόσμο να φωνάζει και κάποιον να κουτρουβαλά το γκρεμό. Είναι μία εύσωμη κυρία, η οποία έχει γλυστρίσει και πέφτει προς τα κάτω. Για καλή της τύχη προλαβαίνει και τη σταματά ένας κύριος που την ακολουθεί από την αρχή της πτώσης της και την προλαβαίνει λίγα μέτρα πιο κάτω, πριν τα πράγματα γίνουν πολύ χειρότερα! Ευτυχώς η κυρία δείχνει να μην έσπασε τίποτα. Αφού βεβαιωνόμαστε ότι είναι καλά, γυρίζουμε πίσω στο λιφτ για να κατεβούμε ξανά κάτω.

Φτάνουμε κάτω στον κεντρικό δρόμο και για καλή μας τύχη εκείνη τη στιγμή περνάει ένα βανάκι με κατεύθυνση το κέντρο του χωριού 4 χιλιόμετρα από εδώ. Στο δρόμο παρατηρούμε τα πανέμορφα αλπικά ξύλινα σπιτάκια, που δημιουργούν μικρές συνοικίες κάθε φορά που το βουνό κάνει εσοχή προς τα μέσα, αφού το βουνό φτάνει μέχρι τη λίμνη. Φτάνουμε πολύ γρήγορα και κάνουμε βόλτα, ώστε να βρούμε κάπου να φάμε για μεσημέρι. Η ώρα είναι 14:00 και πεινάσαμε... Τα πλοιάρια που είναι αραγμένα στην παραλία ψάχνουν για πελάτες, ενώ η όλη σκηνή θυμίζει ελληνική λουτρόπολη το καλοκαίρι. Βλέπουμε έναν τάρανδο και τα παιδιά χαιδεύουν τα απαλά και γεμάτα χνούδι κέρατά του. Λίγο πιο κάτω πέφτουμε πάνω σε μία σκεπαστή αγορά που πουλάνε ψάρι ομούλ, μαγειρεμένο με διάφορους τρόπους. Παράλληλα μέσα στην αγορά έχει μαγαζακια που φτιάχνουν φαγητό. Καθόμαστε και παραγγέλνουμε ομούλ καπνιστό, όπως και κρέας για τα παιδιά, που δεν επιθυμούν το ψάρι. Το φαγητό είναι πολύ μέτριο, όμως το ψάρι είναι πραγματικά εξαιρετικό. Ξεδιψάμε με κρύα μπύρα. Πληρώνουμε γύρω στα 1500 ρούβλια για όλα (γύρω στα 22€). Βγαίνουμε προς τα έξω με κατεύθυνση τη στάση των λεωφορείων της επιστροφής. Πρέπει να γυρίσουμε ώστε να ετοιμαστούμε για το βραδινό τρένο για το Ουλάν Ούντε. Πήραμε μία πολύ μικρή γεύση της λίμνης, που κανονικά θα έπρεπε να της αφιερώσουμε 5-6 μέρες.

Φεύγουμε προς το Ιρκούτσκ και σ' όλο το δρόμο κοιμόμαστε. Είμαστε πολύ κουρασμένοι. Φτάνουμε χωρίς να το καταλάβουμε. Μας αφήνει κοντά στο διαμέρισμα μας και περπατάμε με τα πόδια. Ψωνίζουμε μερικά πραγματάκια για το τρένο, αλλά και την διαδρομή με λεωφορείο αμέσως μετά, με τελικό προορισμό την πρωτεύουσα της Μογγολίας, Ουλάν Μπατόρ, που θα φτάσουμε αύριο το απόγευμα. Στο διαμέρισμα ξεκουραζόμαστε, τρώμε για βραδινό, φτιάχνουμε τα σακίδιά μας και λίγο πριν της 20:00 μας χτυπάει την πόρτα ο οδηγός που θα μας μεταφέρει στον σταθμό των τρένων. Φορτώνουμε τους σάκους μας στο αυτοκίνητό του και αναχωρούμε. Βλέπουμε για τελευταία φορά την πόλη. Φτάνουμε στο σταθμό και περιμένουμε να εμφανιστεί στο φωτεινό πίνακα η πλατφοόρμα της αμαξοστοιχίας 362 με προορισμό το Ουλάν Ούντε. Η αμαξοστοιχία αυτή συνεχίζει για το Ουλάν Μπατόρ, όμως αποφασίσαμε να αφήσουμε το τρένο στον Ουλάν Ούντε και να συνεχίσουμε με λεωφορείο για το Ουλάν Μπατόρ, γιατί έτσι θα κερδίσουμε μία παραπάνω νύχτα στο Ουλάν Μπατόρ. Το τρένο καθυστερεί στα σύνορα πάνω από 8 ώρες! Η πλατφόρμα τελικά εμφανίζεται και είναι η 3η. Ένα τσούρμο από κόσμο ξεκινά μαζί μας προς αυτήν. Φτάνουμε στο βαγόνι μας και βρίσκουμε το κουπέ μας. Το τρένο αυτό δεν είναι σαν το προηγούμενο και μοιάζει πολύ με τα παλιά τρένα του ΟΣΕ. Τακτοποιούμαστε, το τρένο ξεκινά και πέφτουμε κατευθείαν για ύπνο. Αύριο το πρωί στις 5:50 θα φτάσουμε.