Σήμερα ξυπνάμε στις 5:00 το πρωί. Στις 5:30 θα έρθουν οι φίλες μας με το το ταξί τους και εμείς με το δικό μας θα πάμε να θαυμάσουμε την ανατολή, μπροστά από ένα τεράστιο γυναικείο στήθος, φτιαγμένο από χώμα και πέτρες, φόρος τιμής στη γυναίκα και ειδικότερα στη μητέρα του Danzan Ravjaa. Η γενικότερη περιοχή που βρισκόμαστε είναι το ενεργειακό κέντρο Σαμπάλα. Το 1853 ο Danzan Ravjaa ανήγγειλε στους ντόπιους ότι θα πεθάνει μετά από 3 χρόνια, όμως θα μπορούσαν να έρχονται για πάντα σ’ αυτό το μέρος για να συναντούν το πνεύμα του. Πραγματικά μετά από 3 χρόνια πέθανε και από τότε το μέρος είναι ιερό. Φτάνουμε μπροστά από το στήθος, ενώ ακόμα έχουμε ώρα για την ανατολή. Μυρίζει έντονα σαν τυροκομείο και ανακαλύπτουμε ότι τα στήθη τα περιλούζουν καθημερινά με γάλα, αφού αυτό είναι το τελετουργικό. Αρχίζουν να έρχονται και άλλα αυτοκίνητα. Είμαστε ήδη καμιά 40αριά. Οι γυναίκες περπατούν δεξιόστροφα γύρω από τα στήθη και τα ραντίζουν με γάλα. Εμείς δεν έχουμε γάλα, όμως περπατάμε κι εμείς 3 στροφές. Σιγά - σιγά έρχεται η ώρα της ανατολής και όλος ο κόσμος στρέφεται προς τον ήλιο. Άλλοι συνεχίζουν να ραντίζουν με το γάλά στο χώμα, άλλοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά, άλλοι ψέλνουν. Όλα αυτά μέχρι να εμφανιστεί καλά ο ήλιος στον ορίζοντα.
Όλοι μπαίνουν στα αυτοκίνητα και φεύγουν για τη συνέχεια. Εμείς κάνουμε το ίδιο, όμως πηγαίνουμε πρώτα στην μεγάλη καμπάνα, που στέκεται μόνη της μέσα στην έρημο. Χτυπώντας την κάποιος 3 φορές ειδοποιεί για την άφιξη του το ενεργειακό αυτό κέντρο. Το κάνουμε ένας ένας. Συνεχίζουμε για το κέντρο αυτού του τόπου , ένα μέρος που περιβάλλεται από 108 στούπες (ιερός αριθμός κατά το Βουδισμό), ενώ κάθε 10 Σεπτεμβρίου γίνεται εδώ πανηγύρι. Υπάρχουν αρκετές τελετουργίες που μπορεί να τελέσει κάποιος όταν έρχεται στο ιερό αυτό μέρος. Καταρχήν παίρνουμε και πετάμε ένα λευκό βότσαλο σε ένα βουναλάκι από άλλα λευκά βότσαλα, φωνάζοντας το επίθετο μας. Σε ένα άλλο σημείο ξαπλώνουμε στο έδαφος, πάνω σε κοκκινωπές πέτρες και παίρνουμε την ενέργεια του τόπου. Πιο πέρα βρίσκεται το oovoo (κάτι σαν τοτέμ), γύρω από το οποίο κάνουμε 3 δεξιόστροφες στροφές. Μπροστά από αυτό μία ομάδα ψέλνει ύμνους. Απομακρυνόμαστε από το οονοο με την όπισθεν...
Επόμενη στάση είναι ένας λόφος ανατολικότερα, όπου βρίσκονται 108 κελιά στοχασμού και αυτοσυγκέντρωσης. Κάνουμε μία βόλτα παρατηρώντας τα κελιά. Στη βάση μίας πέτρινης σκάλας, υπάρχει ένα φυσικό τούνελ μέσα στο βράχο, το οποίο ονομάζεται γυναικείος κόλπος και όποιος περάσει από μέσα αναγεννιέται. Ο Βασίλης περνάει 4 φορές από μέσα, αφού του αρέσει πολύ αυτό το παιχνίδι. Φεύγουμε και γυρίζουμε στην κατασκήνωση μας για πρωϊνό. Η ώρα έχει φτάσει 8 και αρχίσαμε να πεινάμε. Φτιάχνουμε εμείς πρωϊνό για μας και τον Dima, αφού έχουμε ακόμα μέλι, παστέλια και μερέντα από την Ελλάδα. Καθόμαστε με τον Dima έξω από τη σκηνή, ενώ τα παιδιά παίζουν με την άμμο. Με τα λίγα αγγλικά, το χώμα για να να ζωγραφίζουμε και το κινητό κουβαντιάζουμε για διάφορα θέματα. Μας κάνουν εντύπωση οι μισθοί στο δημόσιο τομέα που φτάνουν τα 250€, η βενζίνη που είναι στη μισή τιμή από την Ελλάδα, το άσβεστο μίσος που έχουν οι Μογγόλοι με τους Κινέζους και το γεγονός ότι η περιοχή που είμαστε βρίσκεται 1200 μέτρα κάτω από τη θάλασσα. Ο ίδιος είναι 22 χρονών, σπουδάζει στο πανεπιστήμιο και επειδή ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν μικρός, δουλεύει το ταξί για να μπορεί να συνεισφέρει στο εισόδημα της οικογένειας.
Μας είναι πραγματικά πολύ αγαπητός ο Dima. Μας δίνει το τηλέφωνο του (89016909) και ανταλλάσουμε το facebook μεταξύ μας. Ξεκινάμε για το γειτονικό μοναστήρι Khamaryn Khiid, που στο μεταξύ έχει ξεκινήσει η λειτουργία. Μπαίνουμε και παρακολουθούμε. Προσκυνούμε και κατευθυνόμαστε προς ένα άλλο κυκλικό κτίριο, όπου υπάρχουν βουδιστικά σχέδια και αγάλματα. Σε ένα σημείο βρίσκεται ένα στρογγυλό τραπέζι, όπου, τοποθετημένα περιμετρικά, υπάρχουν καμιά δεκαριά χούφτες από κότσια. Ο κάθε ένας περνάει και τα ρίχνει στο τραπέζι αναμένοντας να καθήσουν σε μία συγκεκριμένη θέση. Ο Βασίλης ενθουσιάζεται! Γυρίζει γύρω-γύρω το τραπέζι και ρίχνει ζαριές (κοτσιές). Φεύγουμε από το μοναστήρι. Έχουμε αποφασίσει να γυρίσουμε στο Sainshand, να βρούμε ένα ξενοδοχείο και να ξεκουραστούμε, μέχρι το βράδυ, όταν και θα μας πάει ο Dima με το ταξί του στο σταθμό των τρένων, για να φύγουμε για τα σύνορα με την Κίνα. Ο Dima μας πηγαίνει σε ένα γνωστό του ξενοδοχείο, με 55.000 Τουγκρικ (25€) το βράδυ. Μπορεί να μην κοιμηθούμε όλο το βράδυ είναι όμως ότι πρέπει. Είναι καθαρό, έχει air-condition, βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, ενώ στον πρώτο όροφο έχει και εστιατόριο με κινέζικο φαγητό.
Ο Κωστής με τον Dima φεύγουν για να βρουν τράπεζα να αλλάξουν χρήματα σε Τουγκρίκ, αλλά και σε Γουάν, που θα χρειαστούμε αύριο στην Κίνα. Ο Κωστής αλλάζει 100€ σε Γουάν, με ισοτιμία 1€=7,14 Γουάν, για τα πρώτα έξοδα. Επιστρέφει με τα πόδια στο ξενοδοχείο, αφού στο μεταξύ χαιρέτησε τον Dima προς το παρόν. Δώσαμε ραντεβού στις 2:15 το πρωί για να μας μεταφέρει στο σταθμό. Καθώς περπατάει ο Κωστής ψάχνει να βρει ένα μαγαζί που να πουλάει μπύρες, αφού η ζέστη της ερήμου το απαιτεί. Μπαίνει σε μεγάλα κτίρια, με μεγάλα ακατανόητα φωτεινά γράμματα, και ανακαλύπτει πως στο κάθε κτίριο στεγάζονται διαφορετικά καταστήματα, πουλώντας κάθε φορά τα ίδιο προϊόν. Έτσι μπαίνει σε κτίρια που πουλάνε μόνο κρέατα, μόνο λαχανικά, ή μόνο ρούχα. Κάποια στιγμή βρίσκει και τις μπύρες... Κατεβαίνουμε για φαγητό στο κινέζικο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Είναι καθαρά και νόστιμα. Τρώμε αρκετά και πέφτουμε για ύπνο, που τόσο έχουμε ανάγκη. Αργά το απόγευμα κάνουμε μία μεγάλη βόλτα στην πόλη, παρατηρώντας τη ζωή των ντόπιων και τις συνήθειες τους. Βλέπουμε πολλούς άντρες να κάνουν βόλτα με τα καρότσια τα παιδιά τους. Πιο πέρα βλέπουμε μικρά παιδιά που παίζουν "μαγαζί", πουλώντας καλαμάκια, ζωγραφιές και διάφορα μικρά αντικείμενα. Λίγο πιο κάτω βλέπουμε αγόρια που παίζουν μπάσκετ, ενώ ο ήλιος ήδη έχει πέσει. Η ζωή και η καθημερινότητα των ανθρώπων δεν διαφέρει τελικά και πολύ... Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο, τακτοποιούμε τα σακίδια μας και κοιμόμαστε όσο μας μένει μέχρι τις 2:00 το πρωί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου