Εγερτήριο στις 1:45 το πρωί! Στις 2:15 πρέπει να έρθει ο Dima να μας πάρει με το ταξί του για να μας πάει στο σταθμό των τρένων. Το τρένο αναχωρεί ακριβώς στις 2:49. Στις 2:00 τηλεφωνούμε στον Dima και μας ενημερώνει ότι έρχεται. Κατεβαίνουμε κάτω και σχεδόν αμέσως βλέπουμε τα φώτα του. Όμως δεν είναι μόνος. Έχει μαζί του έναν αγριεμένο Καναδό που φωνάζει μέσα από το ταξί ότι δεν έχει έρθει στο ξενοδοχείο που του ζήτησε, και δεν κατεβαίνει αν δεν τον πάει εκεί! Αναλαμβάνουμε να βοηθήσουμε την κατάσταση. Του λέμε ότι είμαστε Έλληνες και σπάμε αμέσως τον πάγο! Έχει έρθει στην Ελλάδα και είναι ενθουσιασμένος! Καταλαβαίνουμε ποιο ξενοδοχείο θέλει, φορτώνουμε τα σακίδια μας στο ταξί και πηγαίνουμε όλοι μαζί για το ξενοδοχείο αυτό. Δυστυχώς είναι κλειστό και αναγκαστικά τον γυρίζουμε στο δικό μας ξενοδοχείο. Ο Καναδός μονολογεί ότι δεν περίμενε να βρει βοήθεια και ότι πίστευε πως θα του την "φέρουν". Ανακουφίζεται και χαλαρώνει. Παράλληλα του διαφημίζουμε τον Dima, τον οποίο είχε παρεξηγήσει και κρατάει το τηλέφωνο του για να τον ταξιδέψει στην περιοχή της Σαμπάλα. Φεύγουμε λίγο αργοπορημένοι για το σταθμό, αλλά ακόμα στην ώρα μας. Στο σταθμό ο Dima μας οδηγεί μέσα στο βαγόνι, μέχρι τις θέσεις μας. Εκεί ανακαλύπτει ότι κάποιοι κοιμούνται στα κρεβάτια μας. Με συνοπτικές διαδικασίες τους σηκώνει και παίρνουμε τα κρεβάτια μας. Σφίγγουμε τα χέρια με τον Dima και αποχωριζόμαστε. "best friends", μας λέει πολλές φορές!
Το τρένο ξεκινάει. Είναι γεμάτο κόσμο. Είναι εντυπωσιακά πολλές οι μάνες που κοιμούνται με τα μωρά τους στο στήθος. Στρώνουμε τα κρεβάτια και κοιμόμαστε όσο μπορούμε. Ξυπνάμε γύρω στις 7:00. Έξω έχει φως. Φτάνουμε σε λίγο στα σύνορα. Από εκεί θα πάρουμε ένα λεωφορείο για να μας περάσει στην πλευρά της Κίνας. Δεν επιτρέπεται να περάσει κάποιος τα σύνορα με τα πόδια. Εκτός από λεωφορεία υπάρχουν και τα πιο ευέλικτα αλλά και πιο ακριβά ιδιωτικά αυτοκίνητα, που κάνουν καθημερινά αυτή τη δουλειά. Φτάνουμε στο σταθμό του Zamun Ud και κατεβαίνουμε με βιασύνη, όπως και όλο σχεδόν το τρένο. Μπροστά από το σταθμό είναι αραγμένα καμιά 5-6 λεωφορεία και αρκετά ιδιωτικά αυτοκίνητα. Βρίσκουμε το λεωφορείο μας και καθόμαστε. Το λεωφορείο γεμίζει κατά το πλείστον με Μογγόλες κυρίες, που μάλλον κάνουν το ταξίδι για ψώνια στην Κίνα. Είμαστε κατι σαν εκδρομή ΚΑΠΗ. Ξεκινάμε και για καλή μας τύχη το λεωφορείο μας παίρνει την πρώτη θέση μπροστά - μπροστά στα λεωφορεία. Τα σύνορα είναι κλειστά και ανοίγουν στις 9:00 ή στις 8:00 (ώρα Κίνας). Αν είμαστε τυχεροί και καταφέρουμε να μην καθυστερήσουμε, ίσως προλάβουμε το τρένο των 9:36, του οποίου έχουμε αγοράσει τα εισιτήρια. Εξηγούμε στις κυρίες που κάθονται δίπλα μας ότι έχουμε να προλάβουμε το τρένο. Αυτές μάλλον το μεταβιβάζουν σε όλο το λεωφορείο.
Κατεβαίνουμε από το λεωφορείο και περιμένουμε στο δρόμο να έρθει η ώρα, που δεν αργεί. Ανεβαίνουμε πάλι στο λεωφορείο. Μας περνάνε 2-3 λεωφορεία με μαθητές. Οι κυρίες αρχίζουν να γκρινιάζουν στον οδηγό που τα άφησε να μας περάσουν. Ξεκινάμε. Φτάνουμε πρώτα στον έλεγχο διαβατηρίων της Μογγολίας. Οι κυρίες σπρώχνουν και τρέχουν να πάρουν σειρά στην ουρά. Εμείς δεν είμαστε τόσο καλοί και μένουμε λίγο πίσω. Οι κυρίες μας βλέπουν που είμαστε πίσω στην ουρά και μας φέρνουν μπροστά απ' όλους για να περάσουμε γρήγορα! Ευτυχώς δεν έχει πολύ αναμονή σε αυτόν τον έλεγχο και μέχρι τις 9 παρά 10 έχει περάσει όλο το λεωφορείο. Προχωρούμε στον επόμενο έλεγχο με τις κυρίες να μας καθοδηγούν ώστε να μην χάνουμε χρόνο. Πριν κατεβούμε από το λεωφορείο, ανεβαίνει ένας αστυνομικός και ελέγχει τα διαβατήρια. Σταματάει στον Κωστή και μάλλον επειδή δεν καταλαβαίνει την χώρα παίρνει το διαβατήριο και φεύγει. Σε όλο το λεωφορείο ακούγεται ένα μακρόσυρτο "ωωωωωωωωωω". Στον έλεγχο των αποσκευών της Κίνας σταματάνε τη Λίνα και της ανοίγουν το σάκο.Τα φάρμακα που είχε τους κίνησαν την προσοχή. Ευτυχώς περνάμε. Φτάνουμε στον έλεγχο των διαβατηρίων, όμως η ουρά είναι τεράστια. Οι κυρίες το βλέπουν αυτό και αρχίζουν να πηγαίνουν στον μπροστινό κάθε ουράς και να τον παρακαλάνε να μπούμε μπροστά του για να προλάβουμε το λεωφορείο. "Συγκινητικές!". Μας βάζουν τελικά μπροστά μπροστά και μας φωνάζουν όλες από μακριά "taxi, taxi", ώστε μόλις περάσουμε να πάρουμε ταξί για να προλάβουμε. Η ώρα έχει πάει 9:20. Περνάμε και τρέχουμε έξω, όμως δεν υπάρχει πουθενά ταξί.... Κρίμα .... Τζάμπα ο κόπος. Μπαίνουμε στο λεωφορείο που περιμένει και έρχονται μία μία οι κυρίες που περνάνε και αυτές τον έλεγχο και στεναχωριούνται που δεν τα καταφέραμε...
Φτάνουμε στο σταθμό λεωφορείων, που είναι απέναντι από το σταθμό των τρένων. Για καλή μας τύχη μετά από λίγη ώρα φεύγει ένα λεωφορείο για την πόλη Jining. Από εκεί μπορούμε στη συνέχεια να πάρουμε το τρένο και να φτάσουμε στον σημερινό τελικό προορισμό μας την πόλη Datong. Όλα καλά! Βγάζουμε εισιτήρια. Το λεωφορείο ξεκινάει στις 10:30 και φτάνει στις 16:00. Δεν έχουμε φάει τίποτα από χθες και δεν έχουμε χρόνο να βρούμε κάτι να φάμε. Τσιμπάμε κάτι παξιμάδια που ευτυχώς έχουμε ακόμα από την Ελλάδα. Όταν θα φτάσουμε στo Jining θα φάμε κάτι, αφού θα περιμένουμε το τρένο μας να αναχωρήσει γύρω στις 3 ώρες. Το λεωφορείο ξεκινάει. Η πόλη Erlian που είμαστε δεν έχει καμία σχέση με τις πόλεις της Μογγολίας που βλέπαμε. Είναι μία πόλη σύγχρονη και μεγάλη. Το λεωφορείο προχωρά και όσο η ώρα περνάει βγαίνουμε από την έρημο Γκόμπι, που ένα μέρος της ανήκει και στην Κίνα. Ο τόπος γύρω μας αρχίζει να πρασινίζει. Κάνουμε μία στάση και αγοράζουμε πατατάκια και τσάι για να φάμε κάτι. Δυστυχώς δεν έχει κάτι άλλο. Συνεχίζουμε. Τα πάντα γύρω μας φαίνονται πιο τακτοποιημένα και οργανωμένα. Η χώρα της Κίνας μας κάνει ήδη πολύ θετική εντύπωση! Κάποιες στιγμές γέρνουμε και κοιμόμαστε. Είμαστε ήδη αρκετά κουρασμένοι και ακόμα δεν φτάσαμε...
Φτάνουμε στη Jining. Ευτυχώς και εδώ ο σταθμός των λεωφορείων είναι απέναντι από το σταθμό των τρένων. Πηγαίνουμε εύκολα με τα πόδια μέχρι εκεί, όπου επικρατεί χαμός από κόσμο. Πρέπει να μπούμε μέσα για να πάρουμε τα εισιτήρια μας, αφού έχουμε στα χέρια μας μόνο τον αριθμό της ηλεκτρονικής μας κράτησης. Περνάμε έλεγχο για να μπούμε μέσα στο σταθμό. Εκεί αντιμετωπίζουμε επίσης ένα χαμό από κόσμο που περιμένει σε καμιά 10αριά μεγάλες ουρές. Με βάση τις οδηγίες μας πρέπει να βρούμε το γκισέ που γράφει “电话订票、 网络订票取票窗口 και σημαίνει γκισέ για αυτούς που έχουν κάνει ηλεκτρονική αγορά. Άντε να καταλάβεις.... Ρωτάμε μία κυρία των σιδηροδρόμων που μας δείχνει το σωστό γκισέ. Περιμένουμε στην ουρά, όμως μετά από λίγο η ίδια κυρία μπαίνει πίσω από ένα κενό γκισέ και μας φωνάζει να μας εξυπηρετήσει. Δίνουμε την κράτηση και τα διαβατήρια. Βρίσκει την κράτηση όμως τη στιγμή που πάει να εκτυπώσει τα εισιτήρια βγαίνει σφάλμα.... Προσπαθεί για κανά τέταρτο, όμως τίποτα... Μας ζητάει να φύγουμε προσωρινά και να προσπαθήσουμε ξανά μετά. Μετά από λίγη ώρα ξαναμπαίνουμε στην ουρά και περιμένουμε ξανά. Την δεύτερη φορά που η κυρία προσπαθεί δεν έχει πάλι επιτυχία. Παίρνει το παιχνίδι επάνω της και παρακάμπτοντας το σύστημα μας εκδίδει τα εισιτήρια. Επιτέλους! Την ευχαριστούμε πολύ!
Μας έμεινε 1 ώρα μέχρι να αναχωρήσουμε και πάμε σε ένα εστιατόριο απέναντι από το σταθμό να φάμε κάτι, που στο μεταξύ πεινάμε σα λύκοι. Παραγγέλνουμε με τη βοήθεια του Google Translate και ευτυχώς μας καταλαβαίνουν! Τρώμε εξαιρετικά και πολύ φθηνά. 40 γουάν ή 5,60€. Όλο το μαγαζί μας κοιτάει στα ματια που τρώμε. Τους κάνουμε προφανώς μεγάλη εντύπωση! Φορτωνόμαστε τους σάκους μας και μπαίνουμε στο σταθμό για να βρούμε την πλατφόρμα που θα αναχωρήσει το τρένο μας. Με τα πολλά μπαίνουμε σε μία ουρά που περιμένει μπροστά από μία κλειστή είσοδο να ανοίξει. Πολύς κόσμος. Όποιος μας προσέχει έρχεται, φωτογραφίζεται με τα παιδιά, κάθεται και μας κοιτάει περίεργα, προσπαθεί να μας μιλήσει στα κινέζικα. Έχουμε γίνει το επίκεντρο της προσοχής. Ο Βασίλης έχει πολλές επιτυχίες. Κάποια στιγμή το παίρνει κι επάνω του. Πηγαίνει έξω από το τζάμι ενός μαγαζιού και στέλνει ένα φιλί στην κοπέλα του ταμείου. Η κοπέλα κάνει σαν να της το έκανε ο Σάκης Ρουβάς... Τραβάει τα μαλλιά της! Λίγο αργότερα του φέρνει δώρο ένα χυμό για το δρόμο!
Η πόρτα ανοίγει και πηγαίνουμε όλοι μαζί προς την πλατφόρμα του τρένου, που δεν έχει έρθει ακόμη. Το τρένο έχει ήδη καθυστερήσει γύρω στα 25 λεπτά. Είναι η πρώτη φορά σε όλο το ταξίδι που μας συμβαίνει αυτό... Το τρένο φτάνει και ανεβαίνουμε. Και πάλι οι θέσεις μας είναι πιασμένες, όμως δείχνουμε τα εισιτήρια και καθόμαστε εμείς. Ανάμεσα από τα βαγόνια είναι αρκετοί που καπνίζουν. Εδώ σεν απαγορεύεται το κάπνισμα. Επίσης μέσα στο βαγόνι υπάρχει θόρυβος από τον κόσμο. Οι Κινέζοι είναι φωνακλάδες σαν εμάς! Φυσικά με το που μπαίνουμε όλο το βαγόνι μας κοιτάζει. Σε λίγη ώρα ο απέναντι κύριος δεν αντέχει και μας ρωτάει από που είμαστε. Το βρίσκουμε και του το λέμε: "Xila (Σιλλά)" Χαμός! Μια βουή ακούγεται παντού. Όλο το βαγόνι αρχίζει να το συζητάει.... Κορίτσια σηκώνονται και βλέπουν τη Νάγια ή τη φωτογραφίζουν κρυφά, πολλοί σταματάνε και κάθονται μπροστά στο Βασίλη κοιτώντας κάθε του κίνηση, ενώ άλλοι προσπαθούν να επικοινωνήσουν μαζί μας. Κουβαντιάζουμε όσο τα καταφέρνουμε. Κάποια στιγμή ο Βασίλης αποφασίζει να χτενίσει τον Κωστή. Τέτοιο πράγμα δεν έχουν ξαναδεί. Στριμώχνονται για να πάρουν θέση μπροστά στη σκηνή, άλλοι ανεβαίνουν επάνω στα καθίσματα, ενώ δεν μιλάει κανένας...
Ευτυχώς φτάνουμε και τελειώνει αυτό το ασφυκτικό πρέσσιγκ. Έξω έχει αρχίσει να βρέχει καλά. Κατεβαίνουμε. Η ώρα είναι 21:00 και έχουμε φτάσει με 20' λεπτά καθυστέρηση. Έχουμε ενημερώσει το ξενοδοχείο ότι θα έρθουμε μεταξύ 20:00-21:00 και ευτυχώς δεν είμαστε μακριά. Ακριβώς απέναντι από το σταθμό. Στις 21:09 είμαστε στη ρεσεψιόν και δίνουμε τα στοιχεία μας. Η κοπέλα μας ενημερώνει ότι αργήσαμε και δόθηκε το δωμάτιο! Αυτά είναι! Ότι πρέπει για το τελείωμα της ημέρας. Φωνάζουμε, κάνουμε σαματά, όμως δεν υπάρχει πραγματικά κανένα δωμάτιο... Ο Κωστής μέσα στην δυνατή βροχή ψάχνει ένα άλλο ξενοδοχείο. Ευτυχώς βρίσκει πολύ κοντά. Είναι ακριβότερο, αλλά οικονομικά ανεκτό. Και είναι και πολύ καλύτερο. Τριών αστέρων! Το πρόβλημα είναι ότι έχει μόνο δίκλινα και θέλουμε δύο. 30€ το βράδι με πρωϊνό για το κάθε ένα. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι θέλει προπληρωμή και εμείς δεν έχουμε τόσα γουάν. Με την κουβέντα ευτυχώς η κοπέλα δέχεται να πάρει εγγύηση 100€ και να μας τα γυρίσει πίσω αύριο όταν θα κάνουμε συνάλλαγμα. Όλα καλά. Στις 22:15 είμαστε στα δωμάτια μας. Επιτέλους μία μεγάλη δύσκολη μέρα παίρνει τέλος! Τρώμε βραδινό στο δωμάτιο, με φαγητό που αγοράζουμε από ένα κοντινό τυπικό εστιατόριο. Νοστιμότατο! Κοιμόμαστε τόσο κουρασμένοι! Αύριο είναι καινούργια μέρα.
Εγερτήριο στις 1:45 το πρωί! Στις 2:15 πρέπει να έρθει ο Dima να μας πάρει με το ταξί του για να μας πάει στο σταθμό των τρένων. Το τρένο αναχωρεί ακριβώς στις 2:49. Στις 2:00 τηλεφωνούμε στον Dima και μας ενημερώνει ότι έρχεται. Κατεβαίνουμε κάτω και σχεδόν αμέσως βλέπουμε τα φώτα του. Όμως δεν είναι μόνος. Έχει μαζί του έναν αγριεμένο Καναδό που φωνάζει μέσα από το ταξί ότι δεν έχει έρθει στο ξενοδοχείο που του ζήτησε, και δεν κατεβαίνει αν δεν τον πάει εκεί! Αναλαμβάνουμε να βοηθήσουμε την κατάσταση. Του λέμε ότι είμαστε Έλληνες και σπάμε αμέσως τον πάγο! Έχει έρθει στην Ελλάδα και είναι ενθουσιασμένος! Καταλαβαίνουμε ποιο ξενοδοχείο θέλει, φορτώνουμε τα σακίδια μας στο ταξί και πηγαίνουμε όλοι μαζί για το ξενοδοχείο αυτό. Δυστυχώς είναι κλειστό και αναγκαστικά τον γυρίζουμε στο δικό μας ξενοδοχείο. Ο Καναδός μονολογεί ότι δεν περίμενε να βρει βοήθεια και ότι πίστευε πως θα του την "φέρουν". Ανακουφίζεται και χαλαρώνει. Παράλληλα του διαφημίζουμε τον Dima, τον οποίο είχε παρεξηγήσει και κρατάει το τηλέφωνο του για να τον ταξιδέψει στην περιοχή της Σαμπάλα. Φεύγουμε λίγο αργοπορημένοι για το σταθμό, αλλά ακόμα στην ώρα μας. Στο σταθμό ο Dima μας οδηγεί μέσα στο βαγόνι, μέχρι τις θέσεις μας. Εκεί ανακαλύπτει ότι κάποιοι κοιμούνται στα κρεβάτια μας. Με συνοπτικές διαδικασίες τους σηκώνει και παίρνουμε τα κρεβάτια μας. Σφίγγουμε τα χέρια με τον Dima και αποχωριζόμαστε. "best friends", μας λέει πολλές φορές!
Το τρένο ξεκινάει. Είναι γεμάτο κόσμο. Είναι εντυπωσιακά πολλές οι μάνες που κοιμούνται με τα μωρά τους στο στήθος. Στρώνουμε τα κρεβάτια και κοιμόμαστε όσο μπορούμε. Ξυπνάμε γύρω στις 7:00. Έξω έχει φως. Φτάνουμε σε λίγο στα σύνορα. Από εκεί θα πάρουμε ένα λεωφορείο για να μας περάσει στην πλευρά της Κίνας. Δεν επιτρέπεται να περάσει κάποιος τα σύνορα με τα πόδια. Εκτός από λεωφορεία υπάρχουν και τα πιο ευέλικτα αλλά και πιο ακριβά ιδιωτικά αυτοκίνητα, που κάνουν καθημερινά αυτή τη δουλειά. Φτάνουμε στο σταθμό του Zamun Ud και κατεβαίνουμε με βιασύνη, όπως και όλο σχεδόν το τρένο. Μπροστά από το σταθμό είναι αραγμένα καμιά 5-6 λεωφορεία και αρκετά ιδιωτικά αυτοκίνητα. Βρίσκουμε το λεωφορείο μας και καθόμαστε. Το λεωφορείο γεμίζει κατά το πλείστον με Μογγόλες κυρίες, που μάλλον κάνουν το ταξίδι για ψώνια στην Κίνα. Είμαστε κατι σαν εκδρομή ΚΑΠΗ. Ξεκινάμε και για καλή μας τύχη το λεωφορείο μας παίρνει την πρώτη θέση μπροστά - μπροστά στα λεωφορεία. Τα σύνορα είναι κλειστά και ανοίγουν στις 9:00 ή στις 8:00 (ώρα Κίνας). Αν είμαστε τυχεροί και καταφέρουμε να μην καθυστερήσουμε, ίσως προλάβουμε το τρένο των 9:36, του οποίου έχουμε αγοράσει τα εισιτήρια. Εξηγούμε στις κυρίες που κάθονται δίπλα μας ότι έχουμε να προλάβουμε το τρένο. Αυτές μάλλον το μεταβιβάζουν σε όλο το λεωφορείο.
Κατεβαίνουμε από το λεωφορείο και περιμένουμε στο δρόμο να έρθει η ώρα, που δεν αργεί. Ανεβαίνουμε πάλι στο λεωφορείο. Μας περνάνε 2-3 λεωφορεία με μαθητές. Οι κυρίες αρχίζουν να γκρινιάζουν στον οδηγό που τα άφησε να μας περάσουν. Ξεκινάμε. Φτάνουμε πρώτα στον έλεγχο διαβατηρίων της Μογγολίας. Οι κυρίες σπρώχνουν και τρέχουν να πάρουν σειρά στην ουρά. Εμείς δεν είμαστε τόσο καλοί και μένουμε λίγο πίσω. Οι κυρίες μας βλέπουν που είμαστε πίσω στην ουρά και μας φέρνουν μπροστά απ' όλους για να περάσουμε γρήγορα! Ευτυχώς δεν έχει πολύ αναμονή σε αυτόν τον έλεγχο και μέχρι τις 9 παρά 10 έχει περάσει όλο το λεωφορείο. Προχωρούμε στον επόμενο έλεγχο με τις κυρίες να μας καθοδηγούν ώστε να μην χάνουμε χρόνο. Πριν κατεβούμε από το λεωφορείο, ανεβαίνει ένας αστυνομικός και ελέγχει τα διαβατήρια. Σταματάει στον Κωστή και μάλλον επειδή δεν καταλαβαίνει την χώρα παίρνει το διαβατήριο και φεύγει. Σε όλο το λεωφορείο ακούγεται ένα μακρόσυρτο "ωωωωωωωωωω". Στον έλεγχο των αποσκευών της Κίνας σταματάνε τη Λίνα και της ανοίγουν το σάκο.Τα φάρμακα που είχε τους κίνησαν την προσοχή. Ευτυχώς περνάμε. Φτάνουμε στον έλεγχο των διαβατηρίων, όμως η ουρά είναι τεράστια. Οι κυρίες το βλέπουν αυτό και αρχίζουν να πηγαίνουν στον μπροστινό κάθε ουράς και να τον παρακαλάνε να μπούμε μπροστά του για να προλάβουμε το λεωφορείο. "Συγκινητικές!". Μας βάζουν τελικά μπροστά μπροστά και μας φωνάζουν όλες από μακριά "taxi, taxi", ώστε μόλις περάσουμε να πάρουμε ταξί για να προλάβουμε. Η ώρα έχει πάει 9:20. Περνάμε και τρέχουμε έξω, όμως δεν υπάρχει πουθενά ταξί.... Κρίμα .... Τζάμπα ο κόπος. Μπαίνουμε στο λεωφορείο που περιμένει και έρχονται μία μία οι κυρίες που περνάνε και αυτές τον έλεγχο και στεναχωριούνται που δεν τα καταφέραμε...
Φτάνουμε στο σταθμό λεωφορείων, που είναι απέναντι από το σταθμό των τρένων. Για καλή μας τύχη μετά από λίγη ώρα φεύγει ένα λεωφορείο για την πόλη Jining. Από εκεί μπορούμε στη συνέχεια να πάρουμε το τρένο και να φτάσουμε στον σημερινό τελικό προορισμό μας την πόλη Datong. Όλα καλά! Βγάζουμε εισιτήρια. Το λεωφορείο ξεκινάει στις 10:30 και φτάνει στις 16:00. Δεν έχουμε φάει τίποτα από χθες και δεν έχουμε χρόνο να βρούμε κάτι να φάμε. Τσιμπάμε κάτι παξιμάδια που ευτυχώς έχουμε ακόμα από την Ελλάδα. Όταν θα φτάσουμε στo Jining θα φάμε κάτι, αφού θα περιμένουμε το τρένο μας να αναχωρήσει γύρω στις 3 ώρες. Το λεωφορείο ξεκινάει. Η πόλη Erlian που είμαστε δεν έχει καμία σχέση με τις πόλεις της Μογγολίας που βλέπαμε. Είναι μία πόλη σύγχρονη και μεγάλη. Το λεωφορείο προχωρά και όσο η ώρα περνάει βγαίνουμε από την έρημο Γκόμπι, που ένα μέρος της ανήκει και στην Κίνα. Ο τόπος γύρω μας αρχίζει να πρασινίζει. Κάνουμε μία στάση και αγοράζουμε πατατάκια και τσάι για να φάμε κάτι. Δυστυχώς δεν έχει κάτι άλλο. Συνεχίζουμε. Τα πάντα γύρω μας φαίνονται πιο τακτοποιημένα και οργανωμένα. Η χώρα της Κίνας μας κάνει ήδη πολύ θετική εντύπωση! Κάποιες στιγμές γέρνουμε και κοιμόμαστε. Είμαστε ήδη αρκετά κουρασμένοι και ακόμα δεν φτάσαμε...
Φτάνουμε στη Jining. Ευτυχώς και εδώ ο σταθμός των λεωφορείων είναι απέναντι από το σταθμό των τρένων. Πηγαίνουμε εύκολα με τα πόδια μέχρι εκεί, όπου επικρατεί χαμός από κόσμο. Πρέπει να μπούμε μέσα για να πάρουμε τα εισιτήρια μας, αφού έχουμε στα χέρια μας μόνο τον αριθμό της ηλεκτρονικής μας κράτησης. Περνάμε έλεγχο για να μπούμε μέσα στο σταθμό. Εκεί αντιμετωπίζουμε επίσης ένα χαμό από κόσμο που περιμένει σε καμιά 10αριά μεγάλες ουρές. Με βάση τις οδηγίες μας πρέπει να βρούμε το γκισέ που γράφει “电话订票、 网络订票取票窗口 και σημαίνει γκισέ για αυτούς που έχουν κάνει ηλεκτρονική αγορά. Άντε να καταλάβεις.... Ρωτάμε μία κυρία των σιδηροδρόμων που μας δείχνει το σωστό γκισέ. Περιμένουμε στην ουρά, όμως μετά από λίγο η ίδια κυρία μπαίνει πίσω από ένα κενό γκισέ και μας φωνάζει να μας εξυπηρετήσει. Δίνουμε την κράτηση και τα διαβατήρια. Βρίσκει την κράτηση όμως τη στιγμή που πάει να εκτυπώσει τα εισιτήρια βγαίνει σφάλμα.... Προσπαθεί για κανά τέταρτο, όμως τίποτα... Μας ζητάει να φύγουμε προσωρινά και να προσπαθήσουμε ξανά μετά. Μετά από λίγη ώρα ξαναμπαίνουμε στην ουρά και περιμένουμε ξανά. Την δεύτερη φορά που η κυρία προσπαθεί δεν έχει πάλι επιτυχία. Παίρνει το παιχνίδι επάνω της και παρακάμπτοντας το σύστημα μας εκδίδει τα εισιτήρια. Επιτέλους! Την ευχαριστούμε πολύ!
Η πόρτα ανοίγει και πηγαίνουμε όλοι μαζί προς την πλατφόρμα του τρένου, που δεν έχει έρθει ακόμη. Το τρένο έχει ήδη καθυστερήσει γύρω στα 25 λεπτά. Είναι η πρώτη φορά σε όλο το ταξίδι που μας συμβαίνει αυτό... Το τρένο φτάνει και ανεβαίνουμε. Και πάλι οι θέσεις μας είναι πιασμένες, όμως δείχνουμε τα εισιτήρια και καθόμαστε εμείς. Ανάμεσα από τα βαγόνια είναι αρκετοί που καπνίζουν. Εδώ σεν απαγορεύεται το κάπνισμα. Επίσης μέσα στο βαγόνι υπάρχει θόρυβος από τον κόσμο. Οι Κινέζοι είναι φωνακλάδες σαν εμάς! Φυσικά με το που μπαίνουμε όλο το βαγόνι μας κοιτάζει. Σε λίγη ώρα ο απέναντι κύριος δεν αντέχει και μας ρωτάει από που είμαστε. Το βρίσκουμε και του το λέμε: "Xila (Σιλλά)" Χαμός! Μια βουή ακούγεται παντού. Όλο το βαγόνι αρχίζει να το συζητάει.... Κορίτσια σηκώνονται και βλέπουν τη Νάγια ή τη φωτογραφίζουν κρυφά, πολλοί σταματάνε και κάθονται μπροστά στο Βασίλη κοιτώντας κάθε του κίνηση, ενώ άλλοι προσπαθούν να επικοινωνήσουν μαζί μας. Κουβαντιάζουμε όσο τα καταφέρνουμε. Κάποια στιγμή ο Βασίλης αποφασίζει να χτενίσει τον Κωστή. Τέτοιο πράγμα δεν έχουν ξαναδεί. Στριμώχνονται για να πάρουν θέση μπροστά στη σκηνή, άλλοι ανεβαίνουν επάνω στα καθίσματα, ενώ δεν μιλάει κανένας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου