Σήμερα είναι η πιο εύκολη μέρα να ξυπνήσουμε το Βασίλη πολύ νωρίς! "Θα χάσουμε το πρωϊνό!", αμέσως σηκώνεται από το κρεβάτι... Πριν τις 7:00 είμαστε κάτω και τρώμε το πλούσιο πρωϊνό μας. Το τρένο για το Πεκίνο φεύγει στις 8:06 και πρέπει να είμαστε αρκετά πιο πριν στο σταθμό. Εδώ ο κόσμος στην Κίνα είναι πραγματικά πολύς και πρέπει πάντα να το λαμβάνεις υπόψη. Στις 7:30 αφήνουμε το δωμάτιο και με τα πόδια φτάνουμε στον διπλανό σταθμό των τρένων. Αφού περνάμε τον έλεγχο, βρισκόμαστε σε μία πολύ μεγάλη ουρά για να επιβιβαστούμε. Ευτυχώς προχωράει γρήγορα. Ανεβαίνουμε στο τρένο και βρίσκουμε τις θέσεις μας. Η υπεύθυνη του βαγονιού μας μιλάει Αγγλικά και μας βοηθάει σε οτιδήποτε χρειαστούμε. Το τρένο ξεκινάει στην ώρα του. Στις 14:36 θα είμαστε στο Πεκίνο. Μόλις αφήνουμε την πόλη της Datong, η φύση δεν διαφέρει και πολύ από την Ελλάδα. Κατά το πλείστον βλέπουμε ατελείωτες εκτάσεις με καλαμπόκια, ενώ το μόνο που μας θυμίζει ότι είμαστε στην Κίνα είναι οι σκεπές των σπιτιών. Δεν παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον η θέα και έτσι ασχολούμαστε με διάφορα άλλα πράγματα στο τρένο. Ένα από αυτά είναι η τουαλέτα του βαγονιού. Είναι τούρκικη και η οπή απομάκρυνσης έχει διάμετρο όσο ένα 2ευρο. Μάλλον χρησιμοποιείται μόνο για ούρηση και ευρεία ευκοιλιότητα! Παράλληλα διαθέτει ένα πράσινο κουμπί, το οποίο ο Κωστής κάνει το λάθος να το πατήσει όσο είναι μέσα. Αυτό το κουμπί ενεργοποιεί τον καθαρισμό της και εκτοξεύει νερό με πολύ μεγάλη πίεση. Έτσι ο Κωστής γίνεται μούσκεμα...
Μέσα στο βαγόνι παρατηρούμε τον κόσμο. Όταν σηκώνεται κάποιος από τη θέση του για λίγο, αμέσως έρχεται και κάθεται στη θέση του ένας από τους όρθιους και για όσο διάστημα λείψει από τη θέση του. Παρατηρούμε επίσης τον ξεδιάντροπο τρόπο που οι Κινέζοι κοιτάνε τους άλλους. Δεν είναι καθόλου διακριτικοί και είναι πολύ περίεργοι. Εμάς για παράδειγμα μας κοιτάνε σχεδόν συνέχεια στα μάτια, κάθονται και παρατηρούν κάθε μας κίνηση, ενώ δεν ντρέπονται που τους βλέπουμε... Όλοι οι επιβάτες έχουν iphone ή κινητό τελευταίας τεχνολογίας, μαζί με μπαταρία φόρτισης, ώστε να μην ξεμείνουν. Πολλοί από αυτούς βλέπουν ταινίες ή τηλεόραση, χωρίς να ενδιαφέρονται που ο ήχος είναι δυνατός. Προσέχουμε επίσης ότι οι περισσότεροι τρώνε έτοιμες σούπες, πατατάκια και άλλες τυποποιημένες και γεμάτες Ε τροφές. Περνάνε μάλλον τη φάση που θυμόμαστε κι εμείς όταν ήμασταν μικροί, όταν τρώγαμε σούπες Knorr και πολλά άλλα τέτοια... Γενικά το τρένο είναι καθαρό και φροντισμένο. Μας κάνει εντύπωση η υπεύθυνη του βαγονιού μας που όταν βλέπει κάποια τσάντα άσχημα τοποθετημένη στα πάνω ράφια, ανεβαίνει πάνω στα καθίσματα και την τακτοποιεί. Πλησιάζουμε το Πεκίνο και εδώ και ώρα είμαστε μέσα σε μία περιοχή με βουνά. Δίπλα μας έχουμε ένα ποτάμι που ανά διαστήματα το διακόπτουν με φράγματα, δημιουργώντας μεγάλες λίμνες. Το τρένο προχωράει πολύ αργά πάντως.
Με βάση το gps μας πλησιάζουμε στα προάστια του Πεκίνου. Ο σταθμός στο κέντρο είναι 35 χιλιόμετρα από εδώ! Μεγάλη πόλη! Το Πεκίνο φιλοξενεί περίπου 22.000.000 κατοίκους και είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας σε πληθυσμό μετά τη Σαγκάη. Επίσης θεωρείται μία από τις αρχαιότερες πόλεις στον κόσμο. Το αρχικό όνομα της πόλης ήταν "Ζανγκντού" και μετονομάστηκε σε "Μπεϊζίν" που σημαίνει βόρεια πρωτεύουσα κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Μινγκ (1368-1644). Πριν από μερικές στην εκατοντάδες χρόνια ο Μάρκο Πόλο περιέγραψε το Πεκίνο ως παραμυθένια πόλη και χωρίς υπερβολή μέχρι σήμερα διατηρεί μία ξεχωριστή αύρα που την κάνει ένα μοναδικό προορισμό. Καλύπτει μία έκταση περίπου 17.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, χωρίζεται σε 18 περιφέρειες και ο πληθυσμός της προέρχεται από 56 διαφορετικές εθνικότητες, κάτι που την καθιστά μία από τις πιο πολυπολιτισμικές χώρες της υφηλίου. Βλέπουμε ότι το τρένο μας έχει ήδη καθυστερήσει. Είναι η δεύτερη φορά στις δύο που μας συμβαίνει στην Κίνα. Ούτε στην Μογγολία, ούτε στην Ρωσία είχαμε καθυστέρηση τρένου...Φτάνουμε με 1,5 ώρα καθυστέρηση. Είμαστε κουρασμένοι και εκνευρισμένοι, όμως είμαστε στο Πεκίνο! Βγαίνουμε στο σταθμό. Χαμός από κόσμο! Ποτάμια κόσμου ξεχύνονται από παντού! Βρίσκουμε ένα σταντ και αγοράζουμε τις κάρτες για το μετρό.
Με τα πόδια φτάνουμε στο διαμέρισμα μας, που είναι αρκετά κοντά στο σταθμό και βρίσκεται μέσα σε ένα πελώριο κτίριο που φιλοξενεί παράλληλα γραφεία, σπίτια, εμπορικό κέντρο, σούπερ μάρκετ, κέντρα γυμναστικής και πολλά άλλα. Τακτοποιούμαστε και αμέσως σχεδόν βγαίνουμε έξω στην πόλη. Κατευθείαν πηγάινουμε στην πλατεία Τιεν Αμέν, στο κέντρο της πόλης! Το όνομα της έχει συνδεθεί με αρκετά σημαντικά πολιτικά γεγονότα καθώς και με μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας με γνωστότερη όλων τη φοιτητική διαδήλωση που κατέληξε σε σφαγή το 1989. Το συνολικό της εμβαδόν αγγίζει τα 440.000 τετραγωνικά μέτρα και δικαιολογημένα θεωρείται η μεγαλύτερη πλατεία του κόσμου. Η πλατεία είναι μία στάση απόσταση από το διαμέρισμα μας. Βγαίνουμε από το μέτρο, όμως δεν είναι τόσο εύκολο να φτάσουμε εκεί. Πρέπει να ακολουθήσουμε μία συγκεκριμένη πορεία, και αφού περάσουμε από έλεγχο να μπούμε σε αυτή. Κάνουμε περίπου 1 ώρα να τα καταφέρουμε και αρκετή απόσταση με τα πόδια. Θυμόμαστε τη μαμά τη Κωστή που έλεγε: "Θα θας πονέσουν τα πόδια στο Πεκίνο! Πολύ περπάτημα!". Πάνω στην πλατεία έχει αρκετό κόσμο,που φωτογραφίζεται,ενώ από μακριά βλέπουμε την είσοδο της Απαγορευμένης Πόλης που θα επισκεφτούμε αύριο. Από την άλλη μεριά βλέπουμε το μαυσωλείο του Μάο, που και αυτό θα δούμε αύριο.
Φεύγουμε από την πλατεία και περνάμε απέναντι, για να περπατήσουμε στα στενά δρομάκια νότια της πλατείας, όπου θα βρούμε κάπου να φάμε πάπια Πεκίνου. Ο κόσμος είναι πραγματικά πολύς και παθαίνουμε ένα μικρό πολιτισμικό σοκ! Επίσης παρατηρούμε ότι δεν μπορεί κάποιος να περπατήσει όπως θέλει, τουλάχιστον στο κέντρο του Πεκίνου. Υπάρχουν κάγκελα και για να περάσει κάποιος ακόμη και έναν δρόμο πρέπει να κάνει μεγάλη απόσταση. Μπαίνουμε και περπατάμε στα στενά δρομάκια. Φαγάδικα, μαγαζιά με σουβενίρ, ξενοδοχεία, σε συνδυασμό με θόρυβο και πάρα πολύ κόσμο, συνθέτουν ένα σκηνικό που μας αποσυντονίζει. Βρίσκουμε ένα μαγαζί που φαίνεται ότι τρώνε ντόπιοι και μπαίνουμε για να φάμε την πάπια Πεκίνου. Η πάπια Πεκίνου είναι ένα από τα πιο νόστιμα και εμβληματικά πιάτα του παγκόσμιου γαστρονομικού χάρτη και από τα πρώτα που δοκιμάζουν οι επισκέπτες της μακρινής Κίνας. Σιγομαγειρεμένο και χυμώδες, σερβίρεται παραδοσιακά σε πολύ λεπτές φέτες και γλυκιά σάλτσα σόγιας.Το κρέας τυλίγεται σε λεπτές πίτες και τρώγεται αμέσως. Παραγγέλνουμε εκτός από πάπια και άλλα πιάτα, αφού η Νάγια ούτε που θέλει να σκεφτεί να φάει πάπια... Τρώμε αρκετά καλά, όμως δεν είναι αυτό που θα μας μείνει αξέχαστο... Πληρώνουμε το μεγαλύτερο ποσό για φαγητό, μέχρι τώρα στην Κίνα. 190 γουάν ή 26€. Γυρίζουμε προς το δωμάτιο μας. Θέλουμε να γυρίσουμε στην ηρεμία του δωματίου μας και να ξεκουραστούμε. Φυσικά αγοράζουμε στο δρόμο διάφορα γλυκά που εντοπισαμε πιο πριν και θέλουμε να δοκιμάσουμε... Στο δωμάτιο δεν αντέχουμε και πολύ. Κοιμόμαστε σχεδόν αμέσως. Αύριο έχουμε πολλά να κάνουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου