Πολύ πρωϊνό ξύπνημα. Σήμερα θα επισκεφτούμε το Σινικό Τείχος! Το Σινικό Τείχος μπορεί να το δει κανείς σε πολλά σημεία κοντά στο Πεκίνο. Εμείς επιλέξαμε να μην πάμε στο κλασσικό Badaling, που πάνε όλοι οι τουρίστες. Θα πάμε στο πολύ καλά διατηρημένο και χωρίς πολλούς τουρίστες Mutianyu, που επιλέγουν περισσότερο οι Γιαπωνέζοι τουρίστες. Στις 6:30 είμαστε έτοιμοι και έξω από την πόρτα. Στις 7:00 ακριβώς φεύγει το λεωφορείο 916, από το σταθμό λεωφορείων, δίπλα στη στάση του μετρό Dongzhimen, με προορισμό την πόλη Huairou. Από εκεί θα δούμε... Παίρνουμε το μετρό. Στις 7 παρά 10 είμαστε έξω από το σταθμό λεωφορείων και τρέχουμε να προλάβουμε. Μας σταματάει ένα τύπος που φοράει ένα πουκάμισο οδηγού λεωφορείου και μας ενημερώνει ότι αρκετά λεωφορεία για τον προορισμό μας έχουν σταματήσει να λειτουργούν! Ακόμα και αν αποφασίσουμε να πάμε με λεωφορείο μέχρι τον τελικό προορισμό μας θα κάνουμε πάνω από 3:30 ώρες! Μας προτείνει να πάμε με ταξί... Ο τύπος είναι πολύ ύποπτος και αφού δεν μας δίνει σαφείς απαντήσεις στις ερωτήσεις μας τον παρατάμε και τρέχουμε προς τα λεωφορεία. Μπαίνοντας μέσα στο σταθμό βλέπουμε το λεωφορείο 916 να φεύγει... Τρέχουμε να το σταματήσουμε αλλά ο οδηγός μας κάνει νόημα ότι δεν σταματάει... Ψάχνουμε και βρίσκουμε το σημείο αναχώρησης του 916 και βλέπουμε ότι ξεκινάει ακόμα ένα. Μπαίνουμε μέσα όμως ο οδηγός δεν δέχεται χρήματα και δεν μας αφήνει να περάσουμε. Χρειάζεται να έχουμε κάποια κάρτα. Χρησιμοποιούμε την κάρτα του μετρό η οποία δουλεύει και μπαίνουμε μέσα. Δεν είμαστε και πολύ σίγουροι ότι το λεωφορείο πάει μέχρι την πόλη Huairou, όμως μετά από μας επιβιβάζονται και άλλοι 3 τουρίστες. Καλά είμαστε! Ξεκινάμε.
Διαβάζουμε στον ταξιδιωτικό οδηγό μας για τον τύπο που πήγε να μας εκμεταλευτεί πριν μπούμε στο σταθμό. Το βιβλίο τον περιγράφει ακριβώς. Εντυπωσιακό! Το λεωφορείο κάνει σχεδόν μία ώρα να φτάσει στον προορισμό του. Με το που μπαίνει στην πόλη αρχίζει να κάνει στάσεις. Σε μία από αυτές επιβάτες, όπως και ταξιτζήδες απ' 'εξω προσπαθούν να μας πείσουν να κατέβουμε. Ευτυχώς έχουμε το gps και βλέπουμε που είμαστε! Κατεβαίνουμε στη στάση μας. Διώχνουμε έναν τύπο που μας γίνεται τσιμπούρι για να πάμε με το ταξί του στο Mutianyu. Ο επόμενος είναι πιο ευγενικός και τον αφήνουμε να μας πει την τιμή του. 15 γουάν (2€) για τον κάθε έναν μας για μία διαδρομή 30 λεπτών. Αποφασίζουμε να πάμε. Επιβιβαζόματε στο αυτοκίνητο του και ξεκινάμε. Βγαίνουμε από την πόλη και ανεβαίνουμε σε μία ορεινή περιοχή, γεμάτη πράσινο. Φτάνουμε λίγο μετά τις 8:30 στην κεντρική είσοδο. Έτσι όπως τα καταφέραμε είμαστε πρώτοι απ' όλους στα ταμεία. Από πίσω μας βλέπουμε ότι έχουν αρχίσει να καταφθάνουν τα πρώτα λεωφορεία. Στο ταμείο πληρώνουμε 15 γουαν για το λεωφορείο που θα μας φτάσει μέχρι το τελεφερίκ, 40 γουάν για την είσοδο στο χώρο και 100 γουάν για το τελεφερίκ (πήγαινε-έλα). Σύνολο 155 γουάν (σχεδόν 22€) το άτομο. Δεν είναι και λίγα για όλους μας. Μπαίνουμε στο λεωφορείο, το οποίο μας αφήνει μπροστά στα τελεφερίκ. Φτάνουμε στο τελεφερίκ, μπαίνουμε και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε.
Απόλυτη ησυχία! Από κάτω μας βλέπουμε την πυκνή βλάστηση, όμως δεν βλέπουμε πολύ μακριά. Είμαστε μέσα σε σύννεφο! Το τελεφερίκ φτάνει στον προορισμό του, όμως δεν βλέπουμε ακόμα το τείχος! Ακολουθούμε τη σήμανση και άξαφνα το βλέπουμε μπροστά μας! Ανεβαίνουμε τα σκαλιά και περπατάμε πάνω του! Επιτέλους ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα! Γύρω μας έχει πυκνή ομίχλη, ενώ δεν υπάρχει ψυχή! Αρχίζουμε να περπατάμε πάνω του ανατολικά, κοιτώντας το χάρτη που έχουμε μαζί μας. Το τείχος είναι φτιαγμένο με καφέ, μεγάλα τούβλα και ακολουθώντας την μορφολογία του εδάφους, άλλοτε ανεβαίνει, άλλοτε κατεβαίνει, άλλοτε είναι στραβό! Σιγά - σιγά αρχίζουμε να συναντούμε και τους πρώτους τουρίστες που έρχονται από την άλλη μεριά. Κάθε τόσο φτάνουμε και σε πύργους-παρατηρητήρια, στους οποίους οι υπερασπιστές των τειχών μπορούσαν να υποχωρήσουν, σε περίπτωση που βρίσκονταν σε δυσχερή θέση. Κάθε πύργος απέχει από τον άλλο τόση απόσταση ώστε να μπορούν οι δύο στρατιώτες να δουν ο ένας τον άλλο, ώστε σε περίπτωση επίθεσης να γίνεται ορατό και έτσι να μεταδίδεται από πύργο σε πύργο το μήνυμα μέχρι το Πεκίνο.
Το Σινικό τείχος, είναι οχύρωση που κατασκευάστηκε σταδιακά, προκειμένου να προστατευθεί η Κίνα από τις επιδρομές μογγολικών και τουρκικών φύλων. Η σημερινή του μορφή οφείλεται κυρίως στη δυναστεία Μινγκ (τέλη του 14ου αι. με αρχές του 17ου αι. μ.Χ.). Νεότερες μετρήσεις έδειξαν ότι το περίφημο Σινικό Τείχος έχει συνολικό μήκος 21.196,18 χιλιόμετρα. Αποτελεί έτσι το μεγαλύτερο σε διαστάσεις ανθρώπινο οικοδόμημα. Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή του τείχους ήταν τα εκάστοτε διαθέσιμα στην κάθε περιοχή. Κοντά στο Πεκίνο το τείχος κατασκευάστηκε από ασβεστόλιθο. Σε άλλες θέσεις το διαθέσιμο οικοδομικό υλικό ήταν εξορυγμένος γρανίτης ή πυρότουβλο. Όπου βρίσκονταν τέτοια υλικά, αρχικά χτίζονταν δύο παράλληλοι τοίχοι και ο ενδιάμεσος χώρος γέμιζε με αδρανή υλικά. Σε ορισμένες περιοχές τα υλικά κατασκευής συγκολλούνταν με κολλώδες μείγμα ρυζιού και ασπραδιού αυγών. Στις ακραίες δυτικές θέσεις, σε ερημικές περιοχές με ανεπαρκή οικοδομικά υλικά, το τείχος κατασκευαζόταν από απορρίμματα που τοποθετούνταν ανάμεσα σε κομμάτια ξύλου. Το μέγιστο πάχος του Σινικού Τείχους είναι 9.1 μέτρα και έχει ίδιο χρώμα με το έδαφος, έτσι είναι λίγο δύσκολο να φαίνεται από το διάστημα, όπως πολλοί ισχυρίζονται!
Φτάνουμε μέχρι τον πύργο 6 και βρίσκουμε το δεύτερο τελεφερίκ, ενώ από εδώ μπορεί κάποιος να κατέβει και με τσουλήθρα μέχρι κάτω. Υπάρχει επίσης κυλικείο,όπως και αρκετά άλλα που συναντήσαμε μέχρι εδώ, με εξωφρενικές τιμές σε όλα τα προϊόντα τους. Ένα μπουκαλάκι νερό στοιχίζει 25 γουάν (κοντά 4€)! Συνεχίζουμε να περπατάμε ανατολικότερα. Η ομίχλη σιγά - σιγά υποχωρεί και έτσι μπορούμε και φωτογραφίζουμε μεγαλύτερα τμήματα του τείχους. Μετά από 2,5 ώρες περίπου περπάτημα φτάνουμε μέχρι το τέλος του επισκέψιμου τείχους, στον πύργο Νο1. Μας πιάνει δυνατή βροχή και προφυλασσόμαστε μέσα στον πύργο. Είναι μαγικά! Η βροχή τελειώνει, η ατμόσφαιρα καθαρίζει και γυρίζουμε προς τον πύργο 6 για να κατεβούμε κάτω με το τελεφερίκ. Φτάνουμε, όμως αυτό το τελεφερίκ είναι άλλης εταιρίας. Θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω στον πύργο 14 για να εκμεταλευτούμε την επιστροφή με το τελεφερίκ. Κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο και αποφασίζουμε να κατεβούμε με τα πόδια, αφού από εδώ ξεκινάει επίσης ένα μονοπάτι μέχρι κάτω. Η κατηφόρα είναι εύκολη, όμως οι γάμπες μας έχουν ήδη κουραστεί από το ανέβα-κατέβα του τείχους. Κάνουμε και στάσεις. Φτάνουμε κάτω αρκετά πιο γρήγορα απ' ότι νομίζαμε.
Γυρίζουμε στην είσοδο και βρίσκουμε τον οδηγό μας, με τον οποίο είχαμε συννενοηθεί να μας περιμένει, για να μας γυρίσει πίσω στην Huairou. Νομίζουμε ότι φτάνουμε πιο γρήγορα από πριν. Μας αφήνει στον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων, απ'όπου παίρνουμε το πρώτο λεωφορείο που ξεκινάει για το Πεκίνο. Η συγκοινωνία για την πρωτεύουσα είναι πολύ συχνή. Σε λιγότερο από 1 ώρα φτάνουμε. Ψάχνουμε να βρούμε μία τράπεζα για να αλλάξουμε χρήματα. Τα γουάν που έχουμε είναι πολύ λίγα. Βρίσκουμε μία ICBC δίπλα από το διαμέρισμα μας, όμως περιμένουμε πολύ ώρα στην ουρά μέχρι να έρθει η σειρά μας. Γύρω στις 16:00 τρώμε στο εστιατόριο, λίγο πιο δίπλα και γυρίζουμε στο διαμέρισμα μας να ξεκουραστούμε. Τα πόδια μας δεν μας κρατάνε!
Αργά το απόγευμα σηκωνόμαστε και βγαίνουμε έξω για μία βόλτα στα hutongs. Τα hutongs είναι ένας γοητευτικός λαβύρινθος μικρών δρόμων, όπου μπορεί να δει κανείς το πως ζούσαν και ζουν ακόμα σήμερα οι κάτοικοι της πόλης, εκτός των μεγάλων κτιρίων. Το πυκνό αυτό πλέγμα από στενά δρομάκια απλώνεται σε όλη την πόλη. Στα χουτόνγκ μπορεί να δει κανείς μαγαζάκια, ποδήλατα, χαμηλά σπιτάκια με πλίνθινους τοίχους, καμινάδες και ξύλινες πόρτες. Τα ονόματα τους μοιάζουν σαν βγαλμένα από παραμύθι. Οδός Βροχής, Γης, Φωτός, Τύχης ή Ευτυχίας. Άλλα θυμίζουν τις αγορές που ήταν εκεί. Οδός Σοταρισμένων Φασολιών, Χρυσάνθεμων, Καπέλων, Αποθηκών Ρυζιού, Καυτερών Μπαχαρικών ή Μαύρου Σουσαμιού. Άλλα ονόματα βγαίνουν από την ιστορία. Οδός Καθαρής Γης, των Τριών που δεν Γερνούν ή των Καπέλων της Ουράς του Αλόγου. Τα περισσότερα από τα δρομάκια είναι χαραγμένα από την ανατολή προς τη δύση (σύμφωνα με το φενγκ σούι), ενώ οι πόρτες και οι αυλόπορτες τους βλέπουν νότια, όπως και οι πόρτες των ναών στην Κίνα. Στα χουτόνγκ κυριαρχούν οι περιστοιχισμένες εσωτερικές αυλές, πολλές φορές κοινές μεταξύ πολλών σπιτιών. Οι πόρτες τους είναι ανοιχτές και ο επισκέπτης μπορεί να δει την καθημερινή ζωή των κατοίκων. Οι αυλές είναι ανοιχτές από πάνω, ώστε το φως, η βροχή και ότι άλλο φυσικό να μπαίνει στο σπίτι. Το ένα τέταρτο των κατοίκων του Πεκίνου ζει στα hutongs.
Φτάνουμε νύχτα και έτσι δεν μπορούμε να δούμε και πολλά από την καθημερινή ζωή των κατοίκων. Παρόλα αυτά ο κεντρικός δρόμος της γειτονιάς που είμαστε είναι γεμάτος από μαγαζιά με σουβενίρ, εξαιρετικά καφέ και μπαράκια και φαγάδικα με έτοιμο φαγητό. Μέχρι αργά χαζεύουμε τα μαγαζάκια, ενώ κάνουμε τις απαραίτητες στάσεις για ξεκούραση σε πολύ όμορφα και καλόγουστα καφέ και μπαράκια. Αγοράζουμε μικρά δωράκια για τους φίλους μας. Αγοράζουμε και το σουβλάκι καλαμάρι που βλέπουμε τόσο κόσμο να τρώει περπατώντας! Κουρασμένοι από όλη τη μέρα, βρίσκουμε ένα ταξί για να επιστρέψουμε στο διαμέρισμα μας. Σήμερα η μέρα ήταν πολύ γεμάτη! Αύριο θα προσπαθήσουμε να είμαστε πιο χαλαροί. Άλλωστε έχουμε ήδη δει πολλά από τα αξιοθέατα που θέλουμε να δούμε στο Πεκίνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου