Ημέρα 7η: Τρίτη μέρα στο τρένο

Σήμερα ο Κωστής ξυπνάει λίγο πριν τις 5:00 το πρωί, όταν και το τρένο κάνει μία δίλεπτη στάση στην πόλη TAYGA. Γράφει στο blog, βλέπει την ανατολή και λίγο πριν τις 7:00 κατεβαίνει στη στάση της πόλης MARIINSK. Εκεί κανένα μαγαζάκι δεν είναι ακόμα ανοιχτό, έτσι φωτογραφίζει μόνο σκηνές γύρω του. Εδώ η ώρα είναι 4 ώρες μπροστά από τη Μόσχα. Εκεί είναι τώρα 3:00 το βράδυ. Δεν είναι ακόμα εύκολο να το συνηθίσουμε. Το τρένο αναχωρεί. Η επόμενη στάση θα είναι αρκετά πιο μετά, στην πόλη KRASNOYARSK, που θα φτάσουμε γύρω στο μεσημέρι. Μετά από τη στάση αυτή έχουμε στο πρόγραμμα να φάμε στο εστιατόριο του τρένου. Η υπόλοιπη οικογένεια κοιμάται. Η φύση έξω έχει αρχίσει να αλλάζει. Κατευθυνόμαστε προς ορεινές περιοχές και το τρένο έχει ξεκινήσει να ανεβαίνει. Συναντούμε όλο και περισσότερα χωριά, με τα κλασικά ξύλινα σπιτάκια, τους τεράστιους κήπους και τα θερμοκήπια. Οι πολύχρωμες στέγες μας θυμίζουν την Χιλή. Παντού βέβαια βλέπουμε χωματόδρομους. Οι κάτοικοι έχουν ξεκινήσει και κάνουν τις πρωινές εργασίες στους κήπους τους. Το τοπίο μοιάζει περισσότερο με τα μικρά χωριά της Ρουμανίας στα Καρπάθια όρη. Τα δέντρα έχουν πυκνώσει πολύ. Εδώ και ώρα φαίνεται ότι είμαστε στα βουνά. Η Λίνα ξυπνάει, τρώμε πρωϊνό και σε λίγο κοιμόμαστε και πάλι. Σήμερα είναι η μέρα του ύπνου...

Αργότερα ξυπνάμε και σηκωνόμαστε τελειωτικά. Τα παιδιά κοιμούνται ακόμα. Πίνουμε καφέ, καταστρώνουμε τα σχέδια της αυριανής μέρας και χαζεύουμε το τοπίο έξω που πραγματικά είναι μοναδικό. Βλέπουμε ολόκληρες πλαγιές με αυτό το όμορφο μωβ αγριολούλουδο, περνάμε ποτάμια ορμητικά και κάποια στιγμή μπαίνουμε σε μία περιοχή γεμάτη μέ λίμνες. Πανέμορφα! Τα χωριά συνεχίζουν το ένα μετά το άλλο. Φαίνεται πως σε αυτήν την περιοχή υπάρχει δουλειά για τον κόσμο. Το τρένο πλησιάζει στην στάση της πόλης KRASNOYARSK, η οποία φαίνεται από μακριά μεγάλη πόλη, με μερικά πολύ ψηλά κτίρια. Πριν από αυτή βλέπουμε τα ξύλινα σπιτάκια να γίνονται καλύτερα, ενώ σε κάποια από αυτά βλέπουμε και μεγάλες πλαστικές πισίνες. Βλέπουμε εργοστάσια ξυλείας, και μάλλον το ξύλο είναι αυτό που κρατάει τον κόσμο στην περιοχή. Το τρένο φτάνει στο σταθμό και κατεβαίνουμε. Τα παιδιά φυσικά κοιμούνται ακόμη! Στο σταθμό αυτόν όπως και σε όλους τους προηγούμενους παρατηρούμε ότι μας σταματάνε σε πλατφόρμα που δεν είναι δίπλα στο κτίριο του σταθμού, αλλά μακριά από αυτό, σαν να θέλουν να μας απομονώσουν. Έτσι για τον χρόνο που έχουμε διαθέσιμο, δεν προλαβαίνουμε να βγούμε έξω από το σταθμό, αλλά υποχρεωνόμαστε να ψωνίσουμε από τα μαγαζάκια που έχει η πλατφόρμα μας.

Εδώ κανένα μαγαζάκι δεν λειτουργεί και έτσι κάνουμε τη βόλτα μας, μαζί με τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες μας που βγήκαν και αυτοί να ξεμουδιάσουν. Βλέπουμε την κοπέλα, από το διπλανό κουπέ που κατάγεται από την Ταιβάν και ζει στην Αμερική, τους ηλικιωμένους Γερμανούς από το παραδιπλανό κουπέ που δείχνουν να ξεδίνουν και να το διασκεδάζουν όσο τίποτα άλλο, ενώ προσπαθούν και κάνουν γνωριμίες, τον ηλικιωμένο βαρύκοο Ρώσο που ταξιδεύει με τη γυναίκα του και λέει ιστορίες στο κουπέ του στα Ρώσικα, το νεαρό ζευγάρι που δείχνει πολύ ερωτευμένο, τους Ρώσους με το ανέκφραστο πρόσωπο και την πελώρια κοιλιά, την ξυνή κοπέλα με το κοριτσάκι της που μάλωσε το Βασίλη εχθές γιατί έκανε θόρυβο. Αισθανόμαστε σαν παρέα, παρόλο που δεν κουβεντιάσαμε παρά μόνο με τους Γερμανούς, 3 μέρες που είμαστε μαζί στο ίδιο βαγόνι.

Το τρένο αναχωρεί στην ώρα του. Προσπαθούμε να ξυπνήσουμε τα παιδιά και το καταφέρνουμε αρκετά αργότερα, κάτω από την απειλή ότι θα τους αφήσουμε και θα πάμε μόνοι μας στο εστιατόριο. Ετοιμαζόμαστε και πάμε για το μοναδικό μας γεύμα εκεί. Ευτυχώς οι κατάλογοι είναι και στα Αγγλικά και καταλαβαίνουμε τι λένε. Οι τιμές δεν είναι ακριβές, όμως οι μερίδες είναι μικρές, παρατηρώντας τους διπλανούς μας. Μία μερίδα χοιρινού, που μάλλον για να μας χορτάσει θέλουμε 2, έχει 400 ρούβλια, δηλαδή γύρω στα 6€. Παραγγέλνουμε σούπες μπόρς, τυπική ρώσικη σούπα, που φαίνεται χορταστική. Ο Βασίλης παραγγέλνει όπως πάντα μακαρόνια. Φυσικά παίρνουμε και τις μπύρες μας, όπως και αναψυκτικά για τα παιδιά. Παρατηρούμε το διπλανό μας μοναχικό ταξιδιώτη που έχει παραγγείλει 3 πιάτα μόνος του και διαβάζει το βιβλίο "Πως να μάθετε να μιλάτε με τους γύρω σας"!! Έρχονται τα φαγητά μας, που πραγματικά είναι σε μικρές μερίδες. Παρόλα αυτά είναι νόστιμα. Ο Βασίλης παίρνει και δεύτερη μερίδα, ενώ η Λίνα παίρνει και ένα σάντουιτς με σολωμό που μάλλον είναι λίγο ωμός. Κάνει υπερπροσπάθεια και τρώει το μισό! Το υπόλοιπο φυσικά ο Κωστής...

Έρχεται η ώρα της μεσημεριανής σιέστας και μέχρι αργά ξεκουραζόμαστε, βλέπουμε ταινίες, παίζουμε παιχνίδια και που και που κοιτάμε και λίγο έξω όπου το τοπίο είναι πάντα υπέροχο. Προς το βράδυ ετοιμάζουμε τα σακίδια μας για να είναι έτοιμα αύριο το πρωί που θα φτάσουμε στο Ιρκούτσκ. Η διπλανή κυρία που κατάγεται από την Ταϊβάν έρχεται και μας πιάνει την κουβέντα. Είναι με μία φίλη της και απ' ότι καταλάβαμε θα ταξιδεύει όλο το καλοκαίρι. Είναι δασκάλα στις Η.Π.Α. και κάποια στιγμή θα συναντηθεί στο Πεκίνο με τον άντρα της και τα δυο παιδιά της για να συνεχίσουν μαζί τις διακοπές. Τελευταία στάση κάνουμε στο NIZHNEUDINS στις 23:15. Τα παιδιά επιτέλους κατεβαίνουν και βλέπουν έναν σταθμό! Τρώμε βραδινό από τις προμήθειες μας και κοιμόμαστε. Αύριο το πρωί πρέπει να ξυπνήσουμε νωρίς. Στις 7:29 θα φτάσουμε!