Ημέρα 1η: Το ταξίδι στην Πολωνία ξεκινά!

Επιτέλους! Ήρθε η ώρα να ξεκινήσει το φετινό μας ταξίδι! Φέτος ταλαντευτήκαμε μεταξύ διαφόρων επιλογών, όμως τελικά επικράτησε η λογική. Έπρεπε να κάνουμε οικονομία χρημάτων, να ξεκουραστούμε, αλλά και να επιστρέψουμε στο ταξίδι με τροχόσπιτο, κάτι που πάντα μας λείπει! Η αλήθεια είναι ότι η Πολωνία είναι μία χώρα που δεν είχαμε βάλει στο μυαλό μας, όμως μετά από περιγραφές συγγενών και φίλων αλλά και αρκετό διάβασμα, πειστήκαμε ότι είναι μία ιδανική επιλογή. Καταρχήν η χώρα είναι μεγάλη! Είναι 2,4 φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα, με τετραπλάσιο πληθυσμό. Έχει πολλά και διαφορετικά πράγματα να δεις, είναι αρκετά επίπεδη και το σημαντικότερο είναι φθηνή! Μετά από μία δύσκολη χρονιά έφτασε η ώρα να ετοιμαστούμε για το ταξίδι. Φέραμε το τροχόσπιτο, το παρκάραμε κάτω από τι σπίτι μας, σε έναν χώρο που δεν ενοχλούσε κανέναν. Μάλλον κάναμε λάθος. Την επόμενη μέρα ήρθε υπάλληλος της Δημοτικής Αστυνομίας και μας ανέφερε ότι έγινε καταγγελία και ότι πρέπει να το πάρουμε ... Του εξηγήσαμε ότι την άλλη μέρα ξημερώματα φεύγουμε και όλα καλά. Ξυπνάμε στις 4:00 και ετοιμάζουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες. Στις 6:30 έχουμε κοτσάρει το τροχόσπιτο και πατάμε το γκάζι. Φεύγουμε! Μας φαινόταν ότι δεν θα έρθει ποτέ αυτή ώρα.

Προσθήκη λεζάντας

Γρήγορα και χωρίς πολλά φτάνουμε στα σύνορα. Περνάμε γρήγορα στα δικά μας, όμως στα Σκοπιανά ο υπάλληλος μας κάνει τσαλίμια... Θέλει να τον κεράσουμε έναν καφέ και μας γυρνάει το ένα διαβατήριο για να του βάλουμε το κατιτίς του μέσα. Για να μην μπλέξουμε και χαλάσουμε τη διάθεση μας τόσο νωρίς του κάνουμε το χατήρι και βάζουμε μέσα ένα τάληρο. Άντε να τον πιει τον καφέ του! Η συνέχεια μέσα στη χώρα των Σκοπίων μας θυμίζει την ποιότητα των δρόμων τους. Οι Σκοπιανοί φτιάχνουν καινούργιους δρόμους, όμως οι παλιοί, ακόμα και διπλής κατεύθυνσης δεν είναι σε καλή κατάσταση. Ευτυχώς είναι μόνο 160 χιλιόμετρα μέχρι το Κουμάνοβο, την τελευταία πόλη της χώρας. Μπαίνοντας στη Σερβία βλέπουμε πολύ μεγάλη διαφορά. Ευρώπη! Ένα πολύ μικρό κομματάκι 30 χιλιομέτρων, αμέσως μετά το Βράνιε, μένει να φτιάξουν για να ολοκληρωθεί όλος ο αυτοκινητόδρομος τους. Στους χρόνους μας είμαστε πολύ καλά, νωρίτερα από ότι είχαμε υπολογίσει, όμως η συσσωρευμένη κούραση και ο λιγοστός ύπνος της προηγούμενης μέρας, μας κάνει να σταματάμε κάθε 2 ώρες για 10-15 λεπτά και να κοιμόμαστε λίγο.

Σε ένα βενζινάδικο λίγο πριν το Βελιγράδι και επιστρέφοντας προς τον αυτοκινητόδρομο, μας σταματάει ένας τύπος και μας δείχνει την μπροστινή μας ρόδα, εξηγώντας μας ότι κουνιέται και έχει πρόβλημα. Σκεφτόμαστε γρήγορα και η Λίνα βγαίνει έξω να δει με τα μάτια της το πρόβλημα. Τίποτα φυσικά! Ο τύπος ήθελε να μας κάνει να επισκεφτούμε το συνεργείο του και να μάλλον να "δαγκώσει" ευκολόπιστους οδηγούς. Συνεχίζουμε και μετά από λίγο βλέπουμε από μακριά το Βελιγράδι! Αυτή η εικόνα, κάθε φορά που τη βλέπουμε μας δημιουργεί πολύ μεγάλη χαρά και πολύ μεγάλη  αγαλίαση! Το Βελιγράδι είναι τόσο όμορφο από μακριά αλλά είναι και το τέλος των 800 χιλιομέτρων! Περνάμε μέσα από την πόλη και κατευθυνόμαστε βόρεια προς το Zemun, όπου βρίσκεται το Camping Dunav, το μέρος που πάντα σταματάμε, είτε πάμε, είτε ερχόμαστε. Στις 18:30 είμαστε εκεί, μετά από 12 ώρες οδήγησης! Όλα καλά! Στήνουμε γρήγορα το τροχόσπιτο μας και ξεκουραζόμαστε με ένα γλυκό αεράκι να φυσάει πάνω μας. Δεν έχουμε κουράγιο για άλλα πράγματα. Πίνουμε μία κρύα σέρβικη μπύρα, και τρώμε από τον εξαιρετικό μουσακά που έφτιαξε ο Κωστής για τις δύο πρώτες μέρες. Πιάνουμε κουβέντα με τον απέναντι Ολλανδό. Είναι γύρω στα 80, ταξιδεύει μόνος του, αφού έχει 17 χρόνια που έχασε τη γυναίκα του και σήμερα είχε ένα περιστατικό με την καρδιά του που τον ανησύχησε πολύ. Την προηγούμενη μέρα έκανε 4 ώρες ποδήλατο, στο Βελιγράδι, μέσα στον ήλιο! Μας εξηγεί ότι είναι το τελευταίο του ταξίδι αυτό, αφού μεγάλωσε... Μας φαίνεται ρομαντικός, επίμονος και σίγουρα αληθινός ταξιδευτής! Γύρω στις 21:00 πέφτουμε όλοι ξεροί για ύπνο, πριν ακόμα νυχτώσει για τα καλά! Έχουμε ανάγκη από ξεκούραση. Αύριο συνεχίζουμε για το Κόσιτσε και την Σλοβακία.