Σήμερα πρέπει να ξεκινήσουμε νωρίς, έτσι ώστε να φτάσουμε νωρίς στο Βελιγράδι που είναι ο στόχος μας. Είναι γύρω στα 580 χιλιόμετρα. Τελικά καταφέρνουμε να φύγουμε στις 8:30. Κάθε μέρα και αργότερα... Ο δρόμος που θα πάρουμε είναι εύκολος. Μετά από λίγα χιλιόμετρα θα μπούμε στην Ουγγαρία, θα πάρουμε την Μ1, την περιφερειακή Μ0 γύρω από τη Βουδαπέστη και την Μ5 μέχρι να βγούμε από τη χώρα και να μπούμε στην Σερβία. Από εκεί είναι μία ευθεία. Τα πράγματα τελικά δεν πάνε έτσι ακριβώς. Καταρχήν σχεδόν από την αρχή καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι η συνηθισμένη κίνηση του δρόμου. Έχει ξεκινήσει η μεγάλη κάθοδος των Τούρκων από τις ευρωπαϊκές χώρες που δουλεύουν προς την Τουρκία, γεμάτοι μέχρι επάνω με τα μπαγκάζια τους. Όλα τα πάρκινγκ που προσπερνάμε είναι φίσκα. Η κίνηση είναι πραγματικά πολύ μεγάλη. Λίγα χιλιόμετρα πριν το Γκιορ και ενώ έχουμε μπει στην Ουγγαρία το GPS μας προειδοποιεί για ένα ατύχημα στο δρόμο και μας προτείνει να αλλάξουνε πορεία. Δυστυχώς δεν το ακούμε και χάνουμε1 ώρα στην αναμονή.
Αρχίζουμε να σκεφτόμαστε να μην πάρουμε τελικά την Μ5, αφού θυμόμαστε από παλιά ότι ο συνοριακός έλεγχος των Σέρβων στους Τούρκους είναι απαιτητικός και οι ουρές που σχηματίζονται είναι τεράστιες. Έτσι παίρνουμε την απόφαση να πάρουμε τον επαρχιακό δρόμο 53 και να μην περάσουμε τα κλασσικά σύνορα μετά το Ουγγρικό Szeged, αλλά τα σύνορα μετά το χωριό Tompa λίγο δυτικότερα.Ο δρόμος είναι πολύ καλός και βλέπουμε ότι είναι μία καλή εναλλακτική. Όσο πλησιάζουμε στα σύνορα τόσο η κίνηση μεγαλώνει. Φτάνουμε και βλέπουμε ουρά μεν, όμως ειδικά οι Σέρβοι είναι πολύ οργανωμένοι και μας βάζουν στην σειρά. Δεν αργούμε πάνω από μία ώρα και περνάμε στη Σερβία. Η πρώτη πόλη που βλέπουμε είναι η Σουμπότικα και η διαπίστωση της Λίνας ότι στη Σερβία αρχίζουμε να βλέπουμε επιτέλους ανθρώπους στα χωριά να περπατάνε και να κάθονται έξω είναι σωστή. Βαλκάνια! Μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω μπαίνουμε στον σέρβικο αυτοκινητόδρομο Α1 και προχωράμε.
Η ώρα έχει περάσει από 15:30. Το αυτοκίνητο θέλει ξεκούραση και εμείς πεινάμε. Σταματάμε σε ένα πάρκινγκ και τρώμε τις υπόλοιπες φακές που έχουν περισσέψει. Ξεκουραζόμαστε λίγο και προχωράμε. Ο δρόμος μέχρι το Βελιγράδι δεν έχει κάτι ιδιαίτερο, όμως τελικά φτάνουμε στο αγαπημένο μας κάμπινγκ Dunav λίγο πριν τις 19:00, μετά από 10,5 ώρες οδήγηση... Φτάνει για σήμερα. Αράζουμε και βγαίνουμε έξω για μία μικρή βόλτα με το αυτοκίνητο στο Zemun και για μικρές προμήθειες. Βλέπουμε πολλά έργα στο κέντρο, μπροστά στο ποτάμι. Το Zemun είναι ένα αριστοκρατικό προάστιο του Βελιγραδίου, με πολύ ωραία κτίρια, που σίγουρα τα επόμενα χρόνια θα έχει αρκετή ανάπτυξη. Γυρίζουμε στο κάμπινγκ και ετοιμάζουμε βραδινό και αυριανό φαγητό για το δρόμο. Τρώμε και κοιμόμαστε. Αύριο έχουμε να κάνουμε τα τελευταία 750 χιλιόμετρα μέχρι τον Πλαταμώνα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου