Ημέρα 18η: Ανατολή στο όρος του Σινά

Στις 1:00 το πρωί ο Βεδουίνος οδηγεός βρίσκεται στο ξενοδοχείο μας για να οδηγήσει τον Κωστή στο Ιερό Όρος. Ο Κωστής την ίδια ώρα, με 1-2 ώρες ύπνου, έχει ετοιμάσει ένα μικρό σακίδιο με τα απαραίτητα και τον συναντά. Γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις. Το όνομα του οδηγού είναι Σαλάχ. Εύκολο, αφού έτσι ονομάζεται ο Αιγύπτιος επιθετικός της Λίβερπουλ. Ξεκινάνε. Οι δρόμοι για να ανεβεί κάποιος στην κορυφή του όρους, όπου ο Μωϋσής έλαβε τις 10 εντολές, είναι δύο. Ο εύκολος και πιο μακρύς, ένα ανηφορικό μονοπάτι 4,15 χιλιομέτρων και 750 σκαλοπατιών και ο δύσκολος με τα 3750 σκαλοπάτια. Ο Σαλάχ προτείνει τον πρώτο, αφού ο δεύτερος είναι επικίνδυνος ιδιαίτερα αυτήν την ώρα με το λιγοστό φως από το μισό φεγγάρι. Το μονοπάτι που παίρνουν ακολουθεί μία διαδρομή γύρω από τον ορεινό όγκο που στέκεται πάνω από το μοναστήρι και στη συνέχεια ανεβαίνει, αφού το ιερό όρος είναι πίσω από αυτό. Προσπερνάνε τους οδηγούς με τις καμήλες. Ο Σαλάχ ρωτάει τον Κωστή αν θέλει να ανέβει με καμήλα, η οποία σε οδηγεί μέχρι τα 750 σκαλοπάτια, όπου και σταματά. Δεν θέλει κάτι τέτοιο ο Κωστής, αφού το μονοπάτι είναι βατό και σχετικά εύκολο.

Η ανάβαση ξεκινάει. Σε όλη την διαδρομή υπάρχουν 8 στάσεις-καφετέριες Βεδουίνων,  όπου μπορείς να σταματήσεις και να ξεκουραστείς. Η στάση σχεδόν σε όλες είναι απαραίτητη, αφού είναι τοποθετημένες στο σημείο που το χρειάζεσαι. Παρόλο που δεν έχει ζέστη η μπλούζα του Κωστή έχει μουσκέψει από τον ιδρώτα. Ευτυχώς έχει προβλέψει και έχει ακόμη μία. Στο μονοπατι ακούγονται και άλλες φωνές και κάπου κάπου προσπερνάνε και άλλες ομάδες. Ο Σαλάχ λέει ότι πηγαίνουνε γρήγορα και ότι θα έχουμε αρκετό χρόνο επάνω, μέχρι να φτάσει η ώρα της ανατολής. Φτάνουν στα σκαλοπάτια. Τα σκαλοπάτια είναι ένα μονοπάτι με βράχια που ανεβαίνει πιο απότομα από τα 2065 στα 2285 μέτρα της κορυφής. Ανεβαίνουν και στις 3:15 φτάνουν στην τελευταία στάση-καφετέρια, 5 λεπτά πριν την κορυφή. Εκεί σταματάνε. Έχουν σχεδόν 2 ώρες μέχρι την ανατολή. Εδώ κάνει κρύο. Ο Κωστής φοράει και τις δύο μπλούζες και μπαίνει μέσα στην καφετέρια, η οποία είναι μέσα στα βράχια για να  ζεσταθεί. Ο χώρος μέσα είναι στρωμένος με κιλίμια και παντού έχει κρεμασμένες σημαίες, εκτός της Ελληνικής. Πρέπει να την φέρει κάποιος επισκέπτης εδώ και να την αφήσει, εξηγεί ο Σαλάχ. Ο Κωστής κάθεται σε μία γωνιά και χωρίς να το καταλάβει κλείνει τα μάτια και κοιμάται. Μετά από 1 ώρα τον ξυπνάνε οι δυνατές προσευχές δύο μουσουλμάνων Βεδουίνων. Προσπαθεί να σηκωθεί αφού όλο το κορμί έχει αγκυλώσει. Πίνει ένα ζεστό τσάι και στις 4:30 ανεβαίνει μαζί με τον Σαλάχ τα τελευταία σκαλοπάτια μέχρι την κορυφή.

Στην κορυφή υπάρχει η εκκλησία της Αγίας Τριάδος, ένα μικρό τζαμί και η σπηλιά όπου έμεινε ο Μωυσής 40 ημέρες, πριν λάβει τις 10 εντολές. Ο περισσότερος κόσμος έχει πιάσει μία θέση για να θαυμάσει την ανατολή του ηλίου. Ο Κωστής φωτογραφίζει και πιάνει θέση κι αυτός. Στις 4:59 ο ήλιος ανατέλλει! Είναι μοναδικό πραγματικά να ξημερώνει κάποιος στην Αγία Κορυφή! Ο κόσμος παρακολουθεί βουβά τη στιγμή. Ο ήλιος ξεπροβάλλει εντελώς πάνω από τα βουνά και ο Κωστής κατεβαίνει να βρει τον οδηγό και να ξεκινήσουν το δρόμο της επιστροφής. Ο Σαλάχ τελειώνει το τσάι του. Ξεκινάνε την κατάβαση, από άλλο δρόμο.

Ο Κωστής θέλει να κατεβεί από τον πιο δύσκολο δρόμο, αυτόν με τα 3000 πλέον σκαλοπάτια. Ο δρόμος αυτός ή τα βήματα της μετάνοιας, όπως ονομάζεται, είναι ένας δρόμος που συνήθως ακολουθούν οι μοναχοί. Μπορεί να είναι πιο επίπονος  από τον άλλο, είναι όμως πιο γρήγορος και κάποια στιγμή βλέπεις απότομα το μοναστήρι μέσα στο φαράγγι που περπατάς. Η θέα είναι μάλλον καλύτερη. Όοο πλησιάζεις στο μοναστήρι τόσο μένεις έκθαμπος από το τοπίο γύρω από αυτό. Πέτρες διαφόρων μεγεθών βρίσκονται διάρπαρτες παντού, λες και κάποια υπερφυσική δύναμη τράνταξε δυνατά κάποια στιγμή το μέρος αυτό. Πλησιάζουν στο μοναστήρι. Χαιρετούν τους στρατιώτες που φυλάνε σκοπιά έξω από αυτό. Φτάνουν στο πανδοχείο. Η ώρα είναι 6:30. Ακριβώς 1:15 για να κάνουν το δρόμο της επιστροφής. Ο Κωστής ρωτάει το Σαλάχ τι οφείλει. Ο οδηγός πληρώνεται χωρίς να παίζει ρόλο πόσα άτομα συνοδεύει. Το κόστος είναι 250 λίρες (13,50 €), χωρίς το φιλοδώρημα. Ο Κωστής του δίνει 300 λίρες και τον αποχαιρετά με εγκαρδιότητα. Σε όλη την διαδρομή κατάφεραν να πουν αρκετά πράγματα ο καθένας για τον εαυτό του. Γυρίζει στο δωμάτιο όπου όλοι ακόμα κοιμούνται. Πέφτει κι αυτός για 2 ωρίτσες ύπνο, έτσι ώστε να μπορέσει να βγει η σημερινή ημέρα. Γύρω στις 8:30 σηκωνόμαστε και πάμε για το πρωινό μας.

Το πρωινό έχει χαλβά, φασόλια, αυγά, ελιές, σαλάτα και φυσικά ούτε λόγος για λάδι ή βούτυρο, που φυσικά δεν είναι κάτι που το έχουμε ανάγκη. Λίγο μετά τις 9:00 είμαστε έτοιμοι να επισκεφτούμε το μοναστήρι Αγίας Αικατερίνης, το αρχαιότερο ορθόδοξο μοναστήρι του κόσμου, με ιστορία από τον 6ο αιώνα. Μπαίνουμε και συναντούμε τον πατέρα Ακάκιο, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος έχει το διακόνημα της ξενάγησης Ελλήνων επισκεπτών στη μονή. Πρώτα απ' όλα μας οδηγεί στην Αγία Τράπεζα, όπου για να μπούμε βγάζουμε τα παπούτσια.  Είναι χτισμένη, σε αντίθεση με κάθε άλλη Αγία Τράπεζα πάνω στις ρίζες της Αγίας Βάτου. Μας εξηγεί αρκετά πράγματα, ενώ μας δίνει τη δική του ίδια εξήγηση και για τις δύο ερωτήσεις μας. Γιατί ο Μωϋσής να δοξάζεται και από τους Μουσουλμάνους, όπως και γιατί το μοναστήρι να ονομάζεται της Αγίας Αικατερίνης και όχι του Μωϋση. Η εξήγηση του έχει να κάνει με την σοφή επέμβαση του Θεού. Ο Μωϋσής αν δεν λατρευόταν και από τους μουσουλμάνους οτιδήποτε είχε να κάνει με αυτόν θα είχε καταστραφεί, ενώ αν το μοναστήρι ήταν του προφήτη Μωϋσή θα είχε αλλάξει χέρια. Έτσι το μοναστήρι κατάφερε να επιζήσει όλα αυτά τα χρόνια, με τη βοήθεια φυσικά πολλών αξιωματούχων και κατακτητών της περιοχής, όπως για παράδειγμα του Μεγάλου Ναπολέοντα, επιστολή του οποίου σώζεται στο μοναστήρι.

Ο πατέρας Ακάκιος μας δείχνει και μας εξηγεί μοναδικά πράγματα. Βλέπουμε το εκπληκτικό ψηφιδωτό της Μεταμόρφωσης του 6ου αιώνα, που όμοιο του βρίσκεται σε πολύ λίγα μέρη στον κόσμο. Βλέπουμε τις 12 μεγάλες κολώνες της εκκλησίας με τα 12 διαφορετικά κυονόκρανα, που αντιπροσωπεύουν 12 διαφορετικούς αρχιτεκτονικούς ρυθμούς αλλά και συμβολίζουν τον κάθε μήνα του χρόνου. Κάθε κολώνα φέρει μία εικόνα με τους Αγίους που γιορτάζουν τον μήνα αυτό, όπως και λείψανα Αγίων. Βλέπουμε την εσωτερική τετράφυλλη ξύλινη πόρτα που σώζεται από την εποχή κατασκευής του ναού, όπως και την εξωτερική ξύλινη, κατασκευασμένη την εποχή των σταυροφοριών. Βλέπουμε ιερὰ κειμήλια, αφιερώματα μεγάλων καὶ πασίγνωστων βασιλέων όλων των εποχών και εθνών, ενώ το πιο λαμπρό έκθεμα του ναού είναι τα ιερά λείψανα της Αγίας Αικατερίνης. Δυστυχώς δεν θα προλάβουμε να τα δούμε από κοντά. Ο πατέρας Ακάκιος μας οδηγεί απ' έξω στην Αγία Βάτο, όπως και στο πηγάδι που γνώρισε ο Μωϋσής την γυναίκα του.

Μας οδηγεί στο μουσείο, όπου βλέπουμε μοναδικά εκθέματα με σπουδαιότερο την αρχαιότερη εικόνα του Χριστού, έγκαυστη,στην  οποία το κάθε μάτι του Χριστού δείχνει την αυστηρή και στοργική εικόνα του. Τι μπορούμε να πούμε για τη σημερινή ημέρα. Νοιώθουμε μοναδικά συναισθήματα! Μέσα στο μοναστήρι αυτό κρύβεται όλη η χριστιανοσύνη και πραγματικά πιστεύουμε ότι κάθε πιστός πρέπει να το επισκεφτεί. Ευχαριστούμε τον πατέρα Ακάκιο για την εξαιρετική ξενάγηση, του δίνουμε όλα τα χαρτάκια που κουβαλάμε από την Ελλάδα με ονόματα και τον αποχαιρετούμε. Ανάβουμε 20 κεράκια για όσους μας το ζήτησαν, αλλά και για όσους θα μας το ζητήσουν και φεύγουμε πολύ γεμάτοι και ευχαριστημένοι. Γυρίζουμε στο δωμάτιο μας, ετοιμάζουμε τα πράγματα μας και βγαίνουμε προς την έξοδο όπου μας περιμένει το αυτοκίνητο για το Dahab. Πληρώνουμε στη ρεσεψιόν για το δωμάτιο και τα δύο γεύματα που είχαμε 90 ευρώ. Φεύγουμε.

Το τοπίο για αρκετή ώρα δεν αλλάζει. Είναι το ίδιο επιβλητικό που βλέπαμε και χθες από το λεωφορείο, τώρα όμως είναι μέρα και βλέπουμε καλύτερα. Το ταξίδι μέχρι το Dahab είναι 2,5 ώρες. Ο Κωστής μέχρι να φτάσουμε γράφει στο blog. Το τοπίο έχει αρχίσει εδώ και λίγη ώρα να είναι λιγότερο βραχώδες. Λίγο μετά τις 14:00 και αφού έχουμε αφήσει πίσω μας τα βουνά, φτάνουμε. Βρίσκουμε το ξενοδοχείο μας, όμως το δωμάτιο μας δεν είναι ακόμα έτοιμο. Αυτό δίνει στον Κωστή το χρόνο να πεταχτεί μέχρι ένα κοντινό εστιατόριο και να φέρει φαγητό για όλους. Τρώμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου το φαγητό μας και όταν τελειώνουμε το δωμάτιο είναι έτοιμο. Μπαίνουμε. Δεν είναι κάτι σπουδαίο, όμως είναι μπροστά στην πισίνα. Ξεκουραζόμαστε και κοιμόμαστε λίγο, αφού το έχουμε όλοι ανάγκη. 

Αργά το απόγευμα βγαίνουμε στην πόλη. Η πόλη μοιάζει με δικό μας νησί. Δείχνει αρκετά χαλαρό. Οι τουρίστες που βλέπουμε εδώ είναι backpackers (τουρισμός με σακίδιο), αφού η πόλη φημίζεται γιαυτό. Προσπαθούν να μας τραβήξουν στα εστιατόρια που βρίσκονται μπροστά στη θάλασσα με διάφορα τεχνασματα. Εμείς περπατάμε μέχρι το τέλος της παραλίας, εκεί που ανηφορίζοντας βρίσκουμε ένα δρομάκι με ωραία καφέ και εστιατόρια, πιο φυσιολογικά και φθηνά από τα παραλιακά. Καθόμαστε για φαγητό στο πολύ όμορφο Box Meal και τρώμε κινέζικο. Χορτάτοι επιστρέφουμε προς το ξενοδοχείο, ψάχνοντας ένα ταξί για να μας πάει πιο γρήγορα. Η προσπάθεια να βρούμε μόνοι μας ταξί που θα μας χρεώσει φυσιολογικά δεν στέφεται με επιτυχία. Ο Κωστής τους βρίζει όλους με άψογα Ελληνικά, αφού ενώ συμφωνούν για το κανονικό ποσό, μόλις πάμε να μπούμε μέσα ανεβάζουν το ποσό! Γυρίζουμε με τα πόδια και πέφτουμε κατεθείαν για ύπνο. Αύριο θα είμαστε πιο χαλαροί.