Η σημερινή μέρα είναι μία μεγάλη μέρα μέσα στο τρένο. Θα πάρουμε την αμαξοστοιχία 980 από το Κάιρο με προορισμό το Ασουάν, κοντά στα νότια σύνορα της Αιγύπτου με το Σουδάν. Είναι ένα ταξίδι μακρύ, αφού θα ξεκινήσουμε στις 8:00 και θα φτάσουμε γύρω στις 23:00. Το δρομολόγιο αυτό δεν μπορεί να το αγοράσει επίσημα ένας ξένος. Αν πηγαίναμε στο γκισέ των εισιτηρίων δεν θα μας δίνανε τη δυνατότητα να το αγοράσουμε. Το μόνο εισιτήριο που επιτρέπεται στους τουρίστες να αγοράσουν είναι για το νυχτερινό τρένο που φεύγει από το Κάιρο αργά το απόγευμα και φτάνει στο Ασουάν το πρωί της επόμενης μέρας. Ο επίσημος λόγος είναι η ασφάλεια, που δεν εγγυώνται ότι θα υπάρχει στα άλλα δρομολόγια. Ουσιαστικά όμως είναι ένας καλός τρόπος να παίρνουν πάνω από 100 ευρώ από τον τουρίστα, αντί των 13 ευρώ που πληρώσαμε εμείς. Για να αγοράσουμε αυτά τα εισιτήρια το μόνο που κάναμε ήταν να γραφτούμε στο site των Αιγυπτιακών σιδηροδρόμων και να τα αγοράσουμε με πιστωτική κάρτα από εκεί. Τόσο απλά. Φυσικά ο οδηγός μας, όσο αφορά στα τρένα, είναι πάντα το πάντα έγκυρο και ενημερωμένο
www.seat61.com, που μπορεί να βρει κανείς πληροφορίες για τα τρένα όλου του κόσμου.
Σηκωνόμαστε νωρίς και παίρνουμε ένα Uber, μέχρι το κεντρικό σταθμό των τρένων Ραμσή. Στο σταθμό επικρατεί πανδεμόνιο από κόσμο και αυτοκίνητα. Μπαίνουμε μέσα στο πολύ εντυπωσιακό εσωτερικά κτίριο και ψάχνουμε την πλατφόρμα 8 απ' όπου θα αναχωρήσουμε. Οι περισσότερες ταμπέλες είναι γραμμένες και στα Αγγλικά, όμως χρειάζεται να ρωτήσουμε έναν υπάλληλο για να μας δείξει τη σωστή κατεύθυνση. Βρίσκουμε το τρένο μας και μπαίνουμε στο βαγόνι μας. Τακτοποιούμαστε. Οι θέσεις είναι πολύ αναπαυτικές. Άλλωστε έχουμε εισιτήρια Α' θέσης, με κλιματισμό. Στις 8:05 το τρένο αναχωρεί. Στο βαγόνι μας ταξιδεύουν οι εύποροι Αιγύπτιοι, όμως μερικές φορές προσπαθούν να καθήσουν και ταξιδιώτες που δεν έχουν πληρώσει για θέση και μαλώνουν με τους υπαλλήλους του τρένου, οι οποίοι είναι πραγματικά πολλοί. Πρώτη στάση κάνουμε στη Γκίζα και ενώ νομίζαμε ότι το τρένο αυτό θα σταματάει μόνο σε πολύ κεντρικούς σταθμούς, παρατηρούμε ότι κάνει στάση και σε μικρότερους. Έτσι εξηγείται γιατί μία διαδρομή 900 χιλιομέτρων την κάνει σε 15 ώρες.
Το τρένο κατηφορίζει νότια, δίπλα από το Νείλο, σε μία πράσινη λωρίδα γης, μέσα στην αφιλόξενη και ακατοίκητη έρημο Σαχάρα, που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της βόρειας Αφρικής. Έτσι το ένα χωριό διαδέχεται το άλλο, σε μία περιοχή και έναν πολιτισμό που άνθισε εξαιτίας αυτού του ποταμού. Ο Ηρόδοτος μάλιστα είχε αποκαλέσει την Αίγυπτο "Δώρο του Νείλου". Το τοπίο είναι συνεχώς το ίδιο, έτσι προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να περάσουμε την ώρα μας. Όταν δεν κοιτάζουμε έξω διαβάζουμε, βλέπουμε ταινίες και κοιμόμαστε. Ευτυχώς έχουμε προνοήσει και έχουμε φαγητό μαζί μας, αφού τα μαγαζάκια που βρίσκουμε στους σταθμούς δεν μας δίνουν και πολλές επιλογές. Υπάρχει βέβαια και το καροτσάκι του τρένου που πηγαινοέρχεται συνεχώς με νερά, αναψυκτικά και σάντουιτς.
Ο Κωστής κάθεται πίσω από τους υπόλοιπους και έχει δίπλα του έναν νεαρό και ήσυχο μουσουλμάνο, ο οποίος το περισσότερο καιρό κοιμάται. Όταν έρχεται βέβαια η ώρα προσεύχεται, ενώ το κινητό του τον ειδοποιεί για το πότε πρέπει να γίνει αυτό. Όσο κατηφορίζουμε το τοπίο γίνεται και πιο τροπικό, ενώ οι άνθρωποι γίνονται πιο μαύροι και πιο φιλικοί. Πλησιάζουμε στη Νουβία. Η Νουβία είναι μια περιοχή κατά μήκος του ποταμού Νείλου, η οποία εκτείνεται από το Ασσουάν της νότιας Αιγύπτου μέχρι το Χαρτούμ του Σουδάν. Θεωρείται κοιτίδα του Αφρικανικού πολιτισμού, έχοντας ιστορία που χρονολογείται από το 3200 π.Χ.. Ο ήλιος σιγά σιγά δύει. Ο ήλιος εδώ, λόγω του ότι είμαστε πιο κοντά στον ισημερινό δύει από τις 18:30. Πλησιάζουμε στο Λούξορ. Έχουμε ήδη κουραστεί, όμως από το Λούξορ μέχρι το Ασουάν θέλουμε ακόμα 4 ώρες. Λίγη υπομονή ακόμα... Το ενδιάμεσο του βαγονιού μας με το άλλο βαγόνι έχει γεμίσει αποτσίγαρα, αφού εκεί κάθονται όσοι δεν έχουν αγοράσει θέση, όπως και αυτοί που θέλουν να καπνίσουν.
Κοιτάμε πλέον συνεχώς στο gps. Επιτέλους στις 23:20 το τρένο μπαίνει στο σταθμό. Φτάσαμε. Τα καταφέραμε! Κατεβαίνουμε και κατευθυνόμαστε έξω από το σταθμό, όπου πέφτουν επάνω μας όλοι οι ταξιτζήδες. Εμείς βέβαια έχουμε στο μυαλό μας να αγοράσουμε κάτι να φάμε, έτσι ευγενικά τους παραμερίζουμε. Αγοράζουμε 2 μεγάλες πίτσες και με την ησυχία μας παίρνουμε ένα ταξί για την πόλη και την αποβάθρα απ' όπου φεύγουν τα καραβάκια για το νησί της Ελεφαντίνης. Εκεί βρίσκεται το ξενοδοχείο μας. Ευτυχώς μόλις φτάνουμε βλέπουμε και το καραβάκι που ετοιμάζεται να αναχωρήσει. Πληρώνουμε το αντίτιμο των 5 λιρών το άτομο και σε 2 λεπτά είμαστε στο νησάκι. Εκεί μας περιμένει ο άνθρωπος του ξενοδοχείου για να μας οδηγήσει μέχρι αυτό. Το ξενοδοχείο μας είναι πραγματικά όπως το περιμέναμε. Καθαρό και τακτοποιημένο. Τα παιδιά ενθουσιάζονται. Είναι ό,τι καλύτερο για να κλείσει η σημερινή μέρα. Τρώμε τις πίτσες μας, κάνουμε τα μπάνια μας και πέφτουμε κατευθείαν για ύπνο. Αύριο έχουμε μία καινούργια μέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου