Σήμερα θέλουμε να είμαστε χαλαροί. Δεν θα ακολουθήσουμε ακριβώς το πρόγραμμα. Η χθεσινή ημέρα ήταν αρκετά κουραστική. Ξυπνάμε και τρώμε πρωινό με φασόλια, λευκό πρόβειο μαλακό τυρί και ομελέτα. Το περιβάλλον είναι πολύ ήσυχο και χαλαρωτικό. Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται στο νησί Ελεφαντίνη, απέναντι από το Ασουάν. Πήρε το όνομά του από τους βραχους στο νότιο τμήμα του, οι οποίοι μοιάζουν με ελέφαντες που πλατσουρίζουν στο νερό. Η ζωή στο νησί κυλάει πολύ πιο αργά και ήρεμα από το πολύβουο Ασουάν. Εδώ δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, έτσι η κίνηση στο νησί γίνεται μόνο με τα πόδια. Τα καταλύματα που νοικιάζονται εδώ, εκτός του πολυτελούς Movenpick, στο βόρειο τμήμα του νησιού, είναι πολύ φθηνότερα από τα καταλύματα του Ασουάν. Τελειώνουμε το πρωινό μας και παίρνουμε το καραβάκι για να περάσουμε απέναντι στο Ασουάν. Η τιμή του εισιτηρίου είναι 5 λίρες, ενώ για τους τους ντόπιους είναι 1 λίρα. Τα μαγαζιά, παρόλο που η ώρα έχει περάσει από 10, δεν έχουν ακόμα ανοίξει. Περπατούμε παράλληλα με το ποτάμι, και δεν αργούμε να μπούμε στην πολύ ζωντανή αγορά Σάρια ας-Σουκ. Μόλις την αντικρύζουμε, ένα επιφώνημα χαράς βγαίνει από το στόμα ολονών μας. Εδώ είμαστε! Χαζεύουμε, φωτογραφίζουμε και αρχίζουμε να ψωνίζουμε. Αγοράζουμε μπαχαρικά, όμως παρόλο το αναγκαίο παζάρι που κάνουμε, οι τιμές δεν δείχνουν να είναι και τόσο ελκυστικές.
Συνεχίζουμε και κάποια στιγμή βρίσκουμε ένα παραδοσιακό καφέ. Σταματάμε για ένα τσάι και αναψυκτικά, αφού η ζέστη έχει ξεκινήσει και χρειαζόμαστε δυνάμεις. Είναι ωραία να χαζεύουμε τον κόσμο από εδώ. Ο Βασίλης εντυπωσιάζεται με τις γυναίκες που κουβαλάνε τα πράγματα στο κεφάλι τους και δεν τους πέφτουν. Μόλις ξεκουραζόμαστε ζητάμε το λογαριασμό. Για ένα τόσο απλοϊκό καφενείο οι τιμές μας φαίνονται εξαιρετικά υψηλές. Το τσάι που πληρώσαμε προχθες στην πρωτεύουσα 10 λίρες σήμερα το πληρώνουμε 35! Αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε! Χθες μόλις φτάσαμε αγοράσαμε πίτσα. Ο υπάλληλος στο ταμείο δεν μας έλεγε τι χρωστάμε, μέχρι να έρθει το αφεντικό του. Τελικά πληρώσαμε μία τιμή που θα πληρώναμε και στη Λάρισα. Χθες δεν το καταλάβαμε, όμως σήμερα είναι ξεκάθαρο. Σε όλα τα πράγματα οι τουρίστες πληρώνουν πολλαπλάσια τιμή. Το διασταυρώνουμε αμέσως μετά. Στο φούρνο μας ζητάνε για ένα μικρό σακουλάκι κουλούρια 5 ευρώ! Φυσικά δεν αγοράζουμε. Είναι κρίμα, όμως δεν μας χαλάει τη διάθεση. Συνεχίζουμε την βόλτα μας πιο υποψιασμένοι.
Στο τέλος της βόλτας αποφασίζουμε να πάρουμε ταξί για το νέο Νουβικό μουσείο. Φυσικά οι 50 λίρες που ζητάει γίνοντα 20, αφού πλέον είμαστε πολύ αποφασισμένοι. Το Νουβικό μουσείο εγκαινιάστηκε το 1997 για να αναδείξει τον πολιτισμό τους, αρκετά καθυστερημένα από το 1960, όταν και ο πολιτισμός τους δέχθηκε το μοιραίο χτύπημα, από την κατασκευή του φράγματος του Ασουάν, και το μεγαλύτερο μέρος του καταβυθίστηκε. Το μουσείο είναι πραγματικά εξαιρετικό και είναι κάτι που δεν πρέπει να χάσει κανένας επισκέπτης. Αφηγείται με χρονολογική σειρά την ιστορία του πολιτισμού αυτού από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι την κατασκευή του φράγματος. Μας κάνουν εντύπωση επίσης οι ανακατασκευές των παραδοσιακών κατοικιών, αλλά και η αναπαράσταση της ζωής τους. Φεύγουμε αρκετά ευχαριστημένοι και κατηφορίζουμε προς το ποτάμι. Στο δρόμο μας βλέπουμε τον καθεδρικό της ορθόδοξης κοπτικής εκκλησίας και μπαίνουμε μέσα. Κι εδώ ο ναός προστατεύεται από το στρατό και την αστυνομία. Η εκκλησία είναι τεράστια, όμως το εσωτερικό της δεν μας κάνει μεγάλη εντύπωση. Λίγο πιο κάτω κάνουμε μία στάση για καφέ και βάφλες στο εξαιρετικό καφέ Makani που σερβίρει πολύ καλό εσπρέσο, σε κανονικές για το μέρος τιμές. Αργότερα γυρίζουμε στο ξενοδοχείο μας για μεσημεριανή ξεκούραση.
Ο ήλιος πλέον κάνει την κατάσταση πολύ δύσκολη... Αργά το απόγευμα, βγαίνουμε για μία βόλτα στο νησί της Ελεφαντίνης. Πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας βρίσκεται το μικρό μουσείο Animalia, το οποίο έχει καλές κριτικές, χωρίς όμως να έχουμε ξεκαθαρίσει τι περιλαμβάνει. Πηγαίνουμε. Η υποδομή είναι πολύ βασική και σχεδόν είμαστε έτοιμοι να φύγουμε, όμως μας κεντρίζει το ενδιαφέρον η κοπέλα που ξεναγεί το χώρο. Ευτυχώς που μένουμε γιατί η κοπέλα μας εξηγεί με πολύ ωραίο τρόπο τη ζωή των Νούβιων, όπως και του περιβάλλοντος τους. Καταλαβαίνουμε εκτός των άλλων ότι η λεπτή άμμος στο πάτωμα των σπιτιών τους βοηθούσε στο να αναγνωρίζουν την είσοδο ερπετών, ότι τα λευκά πιάτα που είδαμε κρεμασμένα σε τοίχους λειτουργούσαν για να τυφλώσουν το κακό, όπως και ότι η θρησκεία τους περιλαμβάνει μία ανάμιξη στοιχείων του ισλαμισμού και του χριστιανισμού, κάτι που φαίνεται και στα σύμβολα που χρησιμοποιούνε.
Φεύγουμε και περπατούμε στα στενά δρομάκια του χωριού. Οι άνθρωποι είναι φιλικοί. Αυτό όμως που μας προκαλεί πολύ μεγάλη έκπληξη και χαρά είναι όταν στρίβουμε από ένα στενό και βλέπουμε μπροστά μας μία ομάδα από μικρά παιδιά που παίζουν. Μόλις μας βλέπουν τρέχουν επάνω μας και αρχίζουν να μας αγκαλιάζουν. Ένα από αυτά χαρίζει στη Λίνα μία πέτρινη χελώνα. Μοναδικό πράγμα η παιδική αθωότητα! Κάτι τέτοια περιστατικά γεμίζουν την καρδιά σου με χαρά και αγάπη. Δυστυχώς δεν έχουμε κάτι που θα μπορούσαμε να τους χαρίσουμε... Τα χαιρετούμε και συνεχίζουμε. Ψάχνουμε μέσα στα δαιδαλώδη δρομάκια να ανακαλύψουμε το Ashry Toky, ένα Νουβικό μαγαζάκι με καφέ και φαγητό, μπροστά στην ανατολική όχθη του νησιού, με θέα το Ασουάν. Το βρίσκουμε, δεν είναι κάτι σπουδαίο, όμως έχει πολύ ωραία θέα. Πίνουμε ένα αναψυκτικό και παρατηρούμε τις φελούκες που κατεβαίνουν τον ποταμό, όπως και τα μεγάλα κρουαζιερόπλοια που παραμένουν δεμένα στην όχθη, περιμένοντας το επόμενο ταξίδι τους.
Αφού παίρνουμε αρκετές δυνάμεις συνεχίζουμε για το δεύτερο εστιατόριο που μας πρότεινε ο Kafana, ο υπεύθυνος του ξενοδοχείου που μένουμε, ένα νεαρό αγόρι, με περίεργη αγγλική προφορά, που όμως είναι δίπλα μας σε ό,τι χρειαστούμε. Το εστιατόριο Nubian Dream είναι στην ίδια όχθη, λίγο πιο κάτω. Αυτό το βρίσκουμε εύκολα. Καθόμαστε στο μπροστινό τραπέζι, δίπλα από δύο ξένους τουρίστες. Ο ήλιος έχει δύσει και παραγγέλνουμε κάτι να φάμε. Ευτυχώς υπάρχει δροσερή μπύρα Stella που πίνουμε με μεγάλη ευχαρίστηση. Δεν θα λέγαμε το ίδιο και για το φαγητό, που είναι άνοστο και ίσως θα έπρεπε να ακούσουμε τη συμβουλή του σερβιτόρου, ο οποίος μας πρότεινε αν δεν μας άρεσε το φαγητό να το πετάξουμε κατευθείαν στο Νείλο! Παρόλα αυτά περνάμε πολύ ωραία, με θέα το νυχτερινό Ασουάν και τα φώτα του. Όταν κουραζόμαστε γυρίζουμε στο ξενοδοχείο μας. Το βράδυ ο καθένας κάνει ό,τι τον ξεκουράζει και κοιμόμαστε ήρεμοι. Αύριο ξημερώνει μία καινούργια μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου