Σήμερα το εγερτήριο είναι αρκετά νωρίς. Ο Κωστής ξυπνάει στις 4:00 και οι υπόλοιποι ο ένας μετά τον άλλον. Ετοιμάζουμε τα πράγματα μας για το αεροπλάνο και ξαναζυγίζουμε καλού κακού. Όλα καλά! Το πρωϊνό του ξενοδοχείου είναι μπουφές με αυξημένες όμως προδιαγραφές προστασίας, λόγω του κορωνοϊού. Υπάρχει προστατευτικό τζάμι και ένας σερβιτόρος τοποθετεί στο πιάτο ό,τι του πούμε. Στις 6:30 κάνουμε check-out και ευτυχώς είμαστε προσεκτικοί, αφού ο υπάλληλος κάνει λάθος χρεώσεις. Στις 6:45 περιμένουμε στην ουρά του check-in για να δώσουμε τη βαλίτσα. Την παραδίδουμε και ξεκινάμε για τις πύλες. Στον έλεγχο που περνάμε ο υπάλληλος ζητάει από το Βασίλη να του παραδώσει το υγρό εκτός προδιαγραφών που έχει στην τσάντα του. Ο Βασίλης δεν καταλαβαίνει τι έχει και αυτός αρχίζει να του αδειάζει την τσάντα με νεύρα, μέχρι που βρίσκει το παράνομο σκεύασμα! Η μερέντα... Την παίρνει και την πετάει επιδεικτικά. Ας είναι. Δεν θα χαλάσουμε και την ζαχαρένια μας... Πριν μπούμε στο αεροπλάνο μας ζητούν να υπογράψουμε ένα χαρτί που μοιάζει με αυτό που είχαμε ήδη ετοιμάσει, προφανώς για να αποποιηθούν οι Ιταλοί κάθε ευθύνη για τον κορωνοϊό. Τους δίνουμε τα χαρτιά που είχαμε από χθες και ανεβαίνουμε στο αεροπλάνο. Η πτήση κρατάει 2,5 ώρες. Μοναδικό απρόοπτο, η μαμά με τον γιο που κάθονται δίπλα στη Νάγια, με τη μάσκα κατεβασμένη κάτω από το πηγούνι, που δεν εννοούν να την φορέσουν και αναγκάζουν τη Νάγια να αλλάξει θέση. Στις 12:00 είμαστε στο Βίλνιους, τηνπρωτεύουσα της Λιθουανίας. Κατά την έξοδο δεν δεχόμαστε έλεγχο για το που ήμασταν τις προηγούμενες 14 μέρες. Θα μπορούσαμε να είμαστε οπουδήποτε... Μάλλον εδώ θεωρούν δεδομένο ότι δεν θα πεις ψέματα.
Ψάχνουμε για την εταιρία ενοικίασης αυτοκινήτων. Θα νοικιάσουμε από εδώ ένα αυτοκίνητο για να γυρίσουμε τις τρεις χώρες και θα το επιστρέψουμε πάλι εδώ. Στόχος μας σήμερα είναι να ταξιδέψουμε μέχρι το βορειότερο σημείο του ταξιδιού μας, το Ταλίν, στην Εσθονία, 600 χιλιόμετρα από εδώ, έτσι ώστε μετά να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε. Βρίσκουμε την εταιρία, κάνουμε όλες τις διατυπώσεις, πληρώνουμε ένα πρόσθετο ποσό 75€, για να μπορούμε να περιηγηθούμε και στις τρεις χώρες και αφού κάνουμε λεπτομερή έλεγχο του αυτοκινήτου, φεύγουμε. Το αυτοκινητό μας είναι ένα Ford Mondeo, καθόλου άσχημο, μόνο που καίει παραπάνω από αυτό που αρχικά κλείσαμε. Τα χιλιόμετρα που πρέπει να κάνουμε είναι πολλά, γιαυτό χωρίς καθυστέρηση βγαίνουμε έξω από την πόλη με κατεύθυνση τον αυτοκινητόδρομο Α2. Έχει αρκετή κίνηση στο δρόμο ενώ δεν μπορούμε να πούμε ότι ο αυτοκινητόδρομος είναι πρόσφατα συντηρημένος. Από την άλλη τα όρια ταχύτητας είναι χαμηλά και εκτός από μερικά ακριβά αυτοκίνητα που μας προσπερνάνε με μεγάλη ταχύτητα, τα υπόλοιπα δείχνουν να συμμορφώνονται. Τα μάτια μας χάνονται στους απέραντους σιτοβολώνες που φαίνεται να έχει αυτή η χώρα, ενώ παρατηρούμε ότι τώρα είναι η εποχή που θερίζουν. Η ώρα έχει περάσει και αφού τα 2 τελευταία κομμάτια μελιτζανόπιτας εξαφανίστηκαν από τα παιδιά, σταματάμε σε ένα fast food, το οποίο βλέπουμε ότι διαφημίζεται αρκετά, το Hesburger. Βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας. Οι Λιθουανοί είναι πολύ όμορφοι ως λαός, ή εμείς το βλέπουμε έτσι αφού κυριαρχεί το ξανθό χρώμα. Τρώμε τα burgers στο αυτοκίνητο.
Λίγο πριν αφήσουμε την Λιθουανία και μπούμε στην Λετονία, γεμίζουμε το ρεζερβουάρ, αφού εδώ είναι φθηνότερη η βενζίνη και φτιάχνουμε καφέ για να μας κρατήσει. Στην Λετονία οι δρόμοι είναι μεν καλύτεροι αλλά είναι επαρχιακοί, με πολύ μικρότερο όριο ταχύτητας και πολύ κίνηση. Βλέπουμε επίσης ότι κάθε λίγο και λιγάκι υπάρχουν κάμερες που καταγράφουν την ταχύτητα μας. Σε μία από αυτές δεν προλαβαίνουμε και περνάμε με μεγαλύτερη ταχύτητα... Περνάμε έξω από την πρωτεύουσα της χώρας τη Ρήγα και προσπαθούμε να δούμε μάταια τη Βαλτική, που δυστυχώς δεν φαίνεται από το δρόμο. Οδηγούμε παραλιακά, μέχρι να μπούμε στην Εσθονία. Σε ένα μόνο σημείο μας γίνεται το χατήρι και βλέπουμε τη Βαλτική. Πόσο θα θέλαμε να σταματήσουμε και να κάνουμε μια βουτιά... Τα σπιτάκια που βλέπουμε συνέχεια είναι κουκλίστικα, με μοναδικούς καταπράσινους κήπους. Φτάνουμε στα σύνορα. Κι εδώ, όπως και στα προηγούμενα σύνορα δεν υπάρχει παρά μόνο μία ταμπέλα που μας πληροφορεί ότι μπήκαμε στη χώρα. Κανένας έλεγχος. Από εδώ θέλουμε άλλα 190 χιλιόμετρα, που όπως μας πληροφορεί το GPS θέλουμε γύρω στις 2:30 ώρες για να το καλύψουμε. Λογικό αφού οι ταχύτητες κυμαίνονται από 50-100. Η κίνηση έχει λιγοστέψει. Περνάμε έξω από το καταπράσινο Παρνού, που θα επισκεφτούμε σε λίγες μέρες. Το τοπίο γενικά έχει γίνει πολύ πιο πράσινο και όμορφο. Τα τελευταία χιλιόμετρα είναι δύσκολα, όμως τα καταφέρνουμε. Ευτυχώς είμαστε βόρεια και αργεί να βραδιάσει. Στις 21:30 είμαστε μπροστά στο σπίτι μας.
Το διαμέρισμα αυτό είναι σχετικά κοντά στο κέντρο της πόλης και έχει μία πολιτική check-in χωρίς την ανθρώπινη παρουσία. Το πάρκινγκ, το κτίριο και το διαμέρισμα μας λειτουργούν με κωδικό που μας έχει στείλει ο ιδιοκτήτης. Μπαίνουμε στο διαμέρισμα, το οποίο είναι πολύ εντυπωσιακό, αφού αποτελείται από δύο επίπεδα. Στο πάνω επίπεδο βρίσκεται ένα διπλό κρεββάτι και για να ανέβει κανείς εκεί χρησιμοποιεί μία αναδιπλούμενη σκάλα, σαν αυτή που βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες που την τραβάς και κατεβαίνει. Τα παιδιά φυσικά αποφασίζουν που θα κοιμηθούν... Τακτοποιούμε γρήγορα τα πράγματα και βγαίνουμε να φάμε ακριβώς δίπλας μας σε ένα μαγαζάκι που δουλεύει όλο το 24ωρο και είναι όμως άδειο. Μπαίνουμε με δισταγμό και παραγγέλνουμε το μόνο που καταλαβαίνουμε από τον τοιχοκολλημένο κατάλογο. Σνίτζελ. Αναψυκτικά και μπύρες συμπληρώνουν την παραγγελία μας. Καθόμαστε και παρατηρούμε ότι συνεχώς μπαίνει μέσα κόσμος και παίρνει φαγητό ή αλκοόλ για το σπίτι. Έχει τελικά αρκετή κίνηση το μαγαζί. Το φαγητό είναι προετοιμασμένο από πριν, έτσι έρχεται αμέσως, παρόλα αυτά είναι νόστιμο. Τρώμε, όπως είμαστε πεινασμένοι και γυρίζουμε στο διαμέρισμα μας για ύπνο. Αύριο πρέπει να ανακαλύψουμε την πρωτεύουσα της χώρας το Ταλίν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου