Ημέρα 20η: Βόλτα με το αγροτικό στην έρημο Ατακάμα!

Σήμερα θα πάρουμε το Hilux Toyota που έχουμε νοικιάσει και θα οδηγήσουμε στην έρημο Ατακάμα για να δούμε ό,τι προλαβαίνουμε και έχει ενδιαφέρον. Σηκωνόμαστε αρκετά νωρίς, έτσι ώστε στις 6:30 να είμαστε έξω από το πάρκινγκ του ξενοδοχείου. Έχουμε μαζέψει όλα μας τα πράγματα, τα οποία τα φορτώνουμε στο αγροτικό και πατάμε γκάζι για τη βόλτα μας. Ακόμα είναι νύχτα, όμως καθώς οδηγούμε βλέπουμε σιγά σιγά το φως να έρχεται από την οροσειρά των Άνδεων. Ο δρόμος είναι ασφαλτοστρωμένος, έτσι μπορούμε και αναπτύσσουμε ταχύτητα. Έχουμε ήδη απομακρυνθεί από την πόλη. Κάποια στιγμή βλέπουμε μπροστά μας ένα κοπάδι από γαϊδούρια, τα οποία έχουν μπει στο δρόμο μας. Ευτυχώς ακούνε το θόρυβο του αυτοκινήτου και απομακρύνονται, ενώ 2 από αυτά τρέχουν στη διπλανή λωρίδα. Πιο κάτω βλέπουμε αυτοκίνητα σταματημένα στο πλάι του δρόμου. Ταμπέλες μας ενημερώνουν ότι περνάμε τον Τροπικό του Αιγόκερου! Πολύ ενδιαφέρον. Στην επιστροφή θα σταματήσουμε να βγάλουμε κι εμείς φωτογραφίες. Συνεχίζουμε για να προλάβουμε να είμαστε στην ώρα μας για να μην χάσουμε τον προγραμματισμό μας.

Ο ήλιος έχει ανέβει ψηλότερα από τα βουνά. Τα χρώματα γίνονται πιο έντονα. Περνάμε μέσα από το χωριό Socaire. Εδώ έχουμε προγραμματίσει να φάμε κατά την επιστροφή. Ο δρόμος αρχίζει να γίνεται ανηφορικός. Ανεβαίνουμε προς τις Άνδεις. Η κατεύθυνση που έχουμε είναι τα σύνορα με την Αργεντινή. Το τοπίο είναι μαγικό! Ανατολικά όλη η οροσειρά των Άνδεων και δυτικά η απέραντη έρημος Ατακάμα. 

Συνεχίζουμε την ανηφόρα. Αρχίζουμε να βλέπουμε χιόνι στο δρόμο μας και περισσότερο στο πλάι. Σε μερικά σημεία μάλιστα κάνουμε μανούβρες για να μην το πατήσουμε. Έχουμε να δούμε άλλο αυτοκίνητο πάρα πολύ ώρα. Από ψηλά βλέπουμε τη Salar de Talar και τις Piedras Rojas. Το τοπίο είναι εξωπραγματικό! Σταματάμε για να βγάλουμε φωτογραφίες.

Συνεχίζουμε με το αυτοκίνητο και ψάχνουμε και άλλα σημεία για να φωτογραφίσουμε.

Το βουνό απέναντι μας φαίνεται σαν είναι φτιαγμένο από πλαστελίνη!

Κάνουμε μερικά χιλιόμετρα μέχρι τη λίμνη Tuyajto, όμως έχουμε τον ήλιο ανάποδα και δεν μπορούμε να βγάλουμε καλές φωτογραφίες. Από το σημείο που είμαστε τώρα η Αργεντινή είναι λιγότερο από 50 χιλιόμετρα! Εμείς από εδώ όμως γυρίζουμε πάλι πίσω. Στόχος οι λίμνες Miscanti και Miniques, τις οποίες θα προσεγγίσουμε από το χωματόδρομο που είδαμε όταν ερχόμασταν. Φτάνουμε και κάνουμε μερικά χιλιόμετρα πριν βρούμε μία κλεισμένη μπάρα, η οποία μας εμποδίζει να συνεχίσουμε... Μάλιστα υπάρχει και κλειδαριά, έτσι ώστε να μην μπορείς να την σηκώσεις. Γυρίζουμε ξανά στον κεντρικό δρόμο και συνεχίζουμε. Αποφασίζουμε να μπούμε κανονικά πλέον στην έρημο, αναζητώντας τη λίμνη Chaxa, η οποία είναι όαση. Το έδαφος αρχίζει να μοιάζει πιο πολύ με έρημο.

Πιο κάτω μάλιστα το έδαφος είναι πολύ εντυπωσιακό, που σταματάμε να το φωτογραφίσουμε. 

Έχουμε κάνει αρκετά χιλιόμετρα μέσα στην έρημο, μέχρι να πέσουμε πάλι σε κατεβασμένη και κλειδωμένη μπάρα, η οποία μας απαγορεύει να συνεχίσουμε. Προφανώς, παρόλο που είχαμε διαβάσει ότι αρκετοί είχαν κάνει αυτήν την εκδρομή με αυτοκίνητο όπως εμείς, οι αρχές πλέον της περιοχής επιτρέπουν την πρόσβαση μόνο μέσα από οργανωμένες εκδρομές. Κρίμα. Ευτυχώς έχουμε δει τόσα υπέροχα τοπία στη Βολιβία και είμαστε ευγνώμονες! Φωτογραφιζόμαστε ξανά σε αυτό το πολύ παράξενο τοπίο και γυρίζουμε πίσω στον κεντρικό δρόμο.

Φτάνουμε στον Τροπικό του Αιγόκερου και βγάζουμε φωτογραφίες.

Εκεί όμως μας περιμένει μία έκπληξη. Μία αλεπού μας πλησιάζει σαν να μας ζητάει φαγητό. Ο Βασίλης τρώει το τελευταίο σάντουιτς που είχαμε φτιάξει και αποφασίζει να το μοιραστεί με την αλεπού. Η αλεπού πλησιάζει, παίρνει την κάθε μπουκιά που πετάει ο Βασίλης και απομακρύνεται για να την φάει με την ησυχία της. Την τελευταία μπουκιά δεν την τρώει. Φεύγει μάλλον προς τα παιδιά της να τα ταΐσει.

Συνεχίζουμε για μία επόμενη λίμνη μέσα στην έρημο, όμως και εκεί ο δρόμος είναι κλειστός. Αποφασίζουμε να γυρίσουμε πίσω στην πόλη. Βρίσκουμε ένα πάρκινγκ για να αφήσουμε το αυτοκίνητο και βρίσκουμε το πολύ καλό εστιατόριο La Picada Del Indio, το οποίο είχαμε σημειώσει στο μπλοκάκι μας για να φάμε κάποια στιγμή.

Τρώμε ένα πολύ ωραίο γεύμα και πληρώνουμε γύρω στα 25€ για όλους μας. Οι τιμές δεν είναι σαν της Βολιβίας... Χορτάτοι κάνουμε μία βόλτα στην πόλη, μέχρι να περάσει η ώρα και να γυρίσουμε στο πάρκινγκ.

Παίρνουμε το αγροτικό μας και αφήνουμε το Βασίλη με όλα μας τα σακίδια στο σταθμό των λεωφορείων. Στη συνέχεια παραδίδουμε το αυτοκίνητο, αλλάζουμε μερικά χρήματα ακόμα και γυρίζουμε πίσω στο Βασίλη. Μέχρι τις 16:30 που φεύγει το λεωφορείο μας για την Calama πίνουμε ένα ωραίο καφεδάκι σε αυτόν τον ιδιαίτερο σταθμό της ερήμου. Στις 16:30 το λεωφορείο μας φεύγει και φτάνουμε στην Calama, λίγο μετά τις 18:00, και ενώ έχει πια νυχτώσει. Προσπαθούμε να βγάλουμε εισιτήρια για την επόμενη μέρα, όμως η εταιρεία λεωφορείων που επιλέγουμε αρνείται να μας βγάλει εισιτήρια, διότι ο Βασίλης (χωρίς δική μας υπαιτιότητα) δεν έχει το ειδικό χιλιάνικο πιστοποιητικό υγείας...  Ευτυχώς η διπλανή μας βγάζει χωρίς πρόβλημα... Με ένα UBER φτάνουμε στο σπίτι μας. Το σπίτι είναι ένα τυπικό ξύλινο χιλιάνικο σπίτι, που θυμόμαστε από παλιά. Φυσικά δεν υπάρχει ούτε εδώ θέρμανση... 

Τακτοποιούμαστε και φεύγουμε αμέσως για το διπλανό εμπορικό κέντρο, το οποίο ανακαλύπτουμε είναι το καλύτερο που έχουμε δει ποτέ! Ο Βασίλης δεν μπορεί να το πιστέψει... Στη μία ώρα που έχουμε στη διάθεση μας μέχρι να κλείσει, χωριζόμαστε και ο καθένας κάνει την βόλτα του. Ο Κωστής αγοράζει υλικά για βραδινό, όμως οι επιλογές του τελικά δεν είναι οι καλύτερες. Τρώμε μάλλον το χειρότερο βραδινό του ταξιδιού... Ευτυχώς αγοράσαμε ντόπιο Cabernet Sauvignon, το οποίο σώζει τελικά την κατάσταση! Η μέρα τελειώνει. Αύριο θα κατεβούμε πιο νότια, στην Antofagasta.