Ημέρα 3η: Από τη Βραζιλία στην Παραγουάη με τα πόδια

Πριν ξημερώσει, γύρω στις 7:00, το λεωφορείο φτάνει στον προορισμό του. Καταφέραμε και κοιμηθήκαμε αρκετά τελικά, είδαμε βέβαια και μερικά από τα τελευταία επεισόδια του Stranger Things που είχαμε μαζί μας. Ο σταθμός λεωφορείων του Foz do Iguaçu είναι αρκετά οργανωμένος. Αφήνουμε τα σακίδια μας και αγοράζουμε πεντανόστιμες πίτες, με κοτόπουλο, κιμά και τυρί για πρωϊνό. Σκεφτόμαστε τι να κάνουμε. Έχουμε ένα δωμάτιο κρατημένο από χθες, στο οποίο δεν εμφανιστήκαμε. Αποφασίζουμε να πάμε σ' αυτό, να ξεκουραστούμε λίγο, να βρούμε επιτέλους λίγο internet και να κάνουμε τις πρώτες μας αναρτήσεις. Στις 8:00 είμαστε απ' έξω. Η πόλη Foz do Iguaçu είναι απλωμένη και είναι αρκετά ανεπτυγμένη λόγω του τουρισμού. Εδώ έρχονται όσοι θέλουν να επισκεφτούν τους καταρράκτες Ιγκουαζού ή στο Puerto Iguazu από τη μεριά της Αργεντινής, αφού βρίσκονται στα σύνορα των 2 χωρών. Η περιοχή που βρίσκεται το σπίτι μας δεν είναι στο κέντρο. Τα σπίτια εδώ είναι χαμηλά, υπάρχει βλάστηση παντού, ενώ ακούγονται συνεχώς κελαηδίσματα διαφόρων πουλιών. Δεν υπάρχουν σημάδια ζωής στο σπίτι, έτσι αποφασίζουμε να τηλεφωνήσουμε και ευτυχώς έρχεται μία κυρία, η οποία μας δίνει τα κλειδιά. Υπέροχα! Κάνει λίγο κρύο και μάλλον μας αρέσει.

Αφού παίρνουμε τις απαραίτητες ανάσες ξεκινάμε, γύρω στις 11:30, να περάσουμε τα σύνορα για να μπούμε στην Παραγουάη. Τα σύνορα βρίσκονται ακριβώς πάνω στον ποταμό Παρανά. Ανατολικά του ποταμού είναι η Βραζιλία και το Foz do Iguaçu, που είμαστε τώρα, και δυτικά είναι η Παραγουάη και το Ciudad del Este, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας και τρίτη μεγαλύτερη αγορά στον κόσμο αφορολογήτων ειδών. Διαβάζουμε επίσης ότι το λαθρεμπόριο στην πόλη ανθεί, με την αξία των αγαθών που διακινούνται λαθραία να είναι στο πολλαπλάσιο της αξίας των φορολογούμενων. Κάθε μέρα χιλιάδες Βραζιλιάνοι διασχίζουν τη Γέφυρα της Φιλίας και τα σύνορα για να αγοράσουν φθηνότερα και αρκετοί να μεταπωλήσουν στη συνέχεια ακριβότερα στη χώρα τους. Μάλιστα υπάρχει συμφωνία μεταξύ των χωρών να μην υπάρχουν τελωνειακοί έλεγχοι μεταξύ των κατοίκων των 2 πόλεων.  Εμείς έχουμε επιλέξει να περπατήσουμε τη Γέφυρα της Φιλίας και φυσικά να σφραγίσουμε τα διαβατήρια μας με τις απαραίτητες σφραγίδες, για να μην μπλέξουμε στη συνέχεια. Έχουμε διαβάσει ότι έχουν αναφερθεί κλοπές πάνω σε αυτή στη γέφυρα, όμως αυτό μάλλον δεν του δίνουμε τόση σημασία... Κλοπές γίνονται παντού.

Φτάνουμε στα σύνορα και βλέπουμε μία τεράστια ουρά αυτοκινήτων και φορτηγών που σιγά σιγά προχωράει και προς τις 2 κατευθύνσεις. Κορναρίσματα, καυσαέριο, χαμός. Σκέτη Λατινική Αμερική! Φτάνουμε στις θεωρήσεις διαβατηρίων της Βραζιλιάνικης πλευράς, πριν τη γέφυρα. Η κοπέλα που μας εξυπηρετεί είναι ευγενέστατη. Στη συνέχεια περπατάμε πάνω στη γέφυρα των 552 μέτρων για να περάσουμε απέναντι. Ο Κωστής, που τόσο του αρέσουν τα σύνορα, είναι ενθουσιασμένος! Δεν παρατηρούμε φυσικά τίποτα το μεμπτό και φτάνουμε από την άλλη μεριά, στον έλεγχο διαβατηρίων της Παραγουάης. Και εκεί ο υπάλληλος είναι ευγενέστατος. Μας ζητάει απόδειξη για τον εμβολιασμό κατά του Covid-19 και το ευρωπαϊκό του κάνει.  Όλα καλά. Πολύ γρήγορα τελειώνουμε τις τυπικότητες και μπαίνουμε σε αυτό το τεράστιο παζάρι που είναι η Ciudad del Este! Πραγματικά χαμός. Βλέπουμε από μικρά μαγαζάκια, το ένα δίπλα στο άλλο, μέχρι τεράστια πολυόροφα πολυκαταστήματα. Όλοι μας φωνάζουν για να μπούμε στα μαγαζιά τους! Περπατάμε γοργά, μέχρι το δωμάτιο μας που δεν είναι μακριά. Θέλουμε να αφήσουμε τα πράγματα και να είμαστε πιο χαλαροί.

Φτάνουμε. Το δωμάτιο μας είναι μάλλον το χειρότερο με διαφορά από κάθε άλλο που θα μείνουμε σε αυτό το ταξίδι. Το επιλέξαμε για να είναι στο κέντρο, αλλά και λόγω του γεγονότος ότι δεν θα μείνουμε το βράδυ εδώ. Αποφασίσαμε να χαζέψουμε την πόλη και να φύγουμε για την πρωτεύουσα Ασουνσιόν, αργότερα το απόγευμα. Αφήνουμε τα πράγματα μας και γυρίζουμε στο χαμό! Πρώτη μας δουλειά είναι να αλλάξουμε στο τοπικό νόμισμα Γκουαρανί. Η ισοτιμία είναι 1€ με 7450PYG, αρκετά καλύτερη από αυτή που περιμέναμε. 

Η δεύτερη δουλειά μας είναι να αποκτήσουμε internet. Σε μία πλανόδια αγοράζουμε μάλλον ακριβά (γύρω στα 4,5€ ο καθένας για 1GB) και αμέσως παραγγέλνουμε Uber για να πάμε στον απομακρυσμένο κεντρικό σταθμό λεωφορείων και να αγοράσουμε τα εισιτήρια λεωφορείου για το απογευματινό ταξίδι μας στην πρωτεύουσα. Το Uber είναι πραγματικά πάντα μία ευκολία όπου υπάρχει, αφού δεν χρειάζεται να παζαρέψεις τίποτα και πληρώνεις πάντα μία καλή τιμή. Αγοράζουμε και εδώ μάλλον ακριβότερα απ' ότι περιμέναμε (15€ το άτομο, για μία διαδρομή 6 ωρών), αφού μετά την αγορά μας εξηγούν ότι έχουμε πρόσβαση και στο χώρο VIP πριν το ταξίδι... Δυστυχώς μέχρι τώρα δεν συναντήσαμε πολλούς που να μιλούν Αγγλικά και με τα λίγα Ισπανικά που ξέρουμε προσπαθούμε να κάνουμε παιχνίδι...

Γυρίζουμε στο κέντρο. Έχουμε διαβάσει ότι στο πολυκατάστημα SAX Department Store, υπάρχει φθηνό φαγητό στον τελευταίο όροφο, αφού εδώ και ώρα έχουμε αρχίσει να πεινάμε. Φτάνουμε και ανεβαίνουμε, όμως μόνο φθηνό δεν το λες αυτό που βλέπουμε... Κατεβαίνουμε με συνοπτικές διαδικασίες και καθόμαστε ακριβώς δίπλα,  σε ένα μαγαζάκι του δρόμου, το LULI, το οποίο είχαμε προσέξει πριν ανεβούμε.  Στα μαγαζάκια που προτιμούν οι ντόπιοι ποτέ δεν φοβόμαστε για την ποιότητα.  Παραγγέλνουμε στην κυρία ένα πιάτο που δεν καταλαβαίνουμε τι είναι. Όταν έρχεται και βλέπουμε ότι είναι κοκκινιστό μοσχάρι με ρύζι, παίρνουμε άλλα 2 πιάτα. Είναι νόστιμο! Πίνουμε κρύα μπύρα και είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι! Πληρώνουμε κάτω από 3€ το άτομο. Συνεχίζουμε τη βόλτα μας χορτάτοι. Μπαίνουμε σε μαγαζιά, πολυκαταστήματα και χαζεύουμε. Οι τιμές είναι πραγματικά πολύ ελκυστικές, όμως πραγματικά δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν ό,τι βλέπουμε είναι γνήσιο ή μαϊμού... Ούτως ή άλλως δεν έχουμε κατά νου να αγοράσουμε κάτι, εκτός φυσικά από το Βασίλη που θέλει να τα πάρει όλα!

Κουραζόμαστε από το περπάτημα, όμως βλέπουμε ότι σιγά σιγά έχουν αρχίσει να κλείνουν τα μαγαζιά. Μετά τις 16:00 θα είναι όλα κλειστά. Ήταν τελικά σοφή η σκέψη μας να φύγουμε σήμερα το απόγευμα, αφού η πόλη μετά θα είναι άδεια. Γυρίζουμε στο δωμάτιο μας, ξεκουραζόμαστε για λίγο, μιλάμε με τη Νάγια που έχει μείνει στην Ελλάδα και παίρνουμε τις δυνάμεις μας. Αφήνουμε το δωμάτιο μας με χαρά και κατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια που μοιάζουν να είναι φτιαγμένα για γίγαντες! Με ένα Uber φεύγουμε για το σταθμό των λεωφορείων. Αγοράζουμε μερικά τρόφιμα και νερό από ένα γειτονικό Super Market και στις 17:10 επιβιβαζόμαστε στο διώροφο λεωφορείο μας. Καθόμαστε πάνω στις μπροστινές θέσεις. Ίσως γι' αυτό πληρώσαμε κάτι παραπάνω... Ξεκινάμε στις 17:15. Γρήγορα ανακαλύπτουμε δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι λεωφορείο δεν είναι τόσο καινούργιο όσο φαίνεται, ενώ στις θέσεις που καθόμαστε υπάρχει θόρυβος από το παράθυρο. Δεύτερο, παρατηρούμε τον τρόπο που οδηγούν εδώ και βλέπουμε ότι είναι τρελοί οι Παραγουανοί! Να δούμε πως θα τα καταφέρουμε σε λίγες μέρες που έχουμε νοικιάσει και αυτοκίνητο για 1 μέρα... Το λεωφορείο φτάνει στις 23:00 στην πρωτεύουσα. Με ένα Uber φτάνουμε στο σπίτι μας που είναι στο κέντρο. Το σπίτι είναι στο 12 όροφο, ευρύχωρο, με φανταστική θέα. Είναι ό,τι καλύτερο για μας αυτή τη στιγμή! Μαγειρεύουμε μακαρόνια, πίνουμε κόκκινο κρασί και χαζεύουμε την πόλη μέχρι να μας πάρει ο ύπνος. Αύριο είναι μία καινούργια μέρα!