Ξυπνάμε άλλοι νωρίς και άλλοι αργότερα. Ακόμα μάλλον το τζετ λαγκ μας επηρεάζει. Η Λίνα αντιμετωπίζει κάποια αδιαθεσία, έτσι δεν βιαζόμαστε να κάνουμε πράγματα. Ο Κωστής με το Βασίλη αναλαμβάνουν τα πρωϊνά ψώνια. Πρωινές ντόπιες λιχουδιές από το κοντινό αρτοποιείο Confiteria Americana και γενικές προμήθειες από το διπλανό μας σούπερ μάρκετ. Το πρωϊνό κυλάει χαλαρά. Απολαμβάνουμε το σπίτι μας. Η Λίνα σιγά σιγά αισθάνεται καλύτερα, έτσι στις 11:00 είμαστε έτοιμοι για έξω! Η πόλη, παρόλο που είναι μία πρωτεύουσα 500.000 κατοίκων, μας αποπνέει σιγουριά και ηρεμία. Περπατάμε μέχρι τον μητροπολιτικό καθεδρικό ναό της πόλης ο οποίος όμως είναι κλειστός. Στο δρόμο δεν βλέπουμε κανέναν τουρίστα και μάλλον αποτελούμε εμείς το αξιοθέατο για τους ντόπιους. Επόμενη στάση μας είναι το διπλανό εκθεσιακό κέντρο Cabildo, το οποίο κάποτε ήταν το κέντρο της κυβέρνησης. Αυτό όμως που βλέπουμε αμέσως μας σφίγγει την καρδιά! Ανάμεσα από τα δύο αξιοθέατα υπάρχει η μεγάλη πλατεία της Ανεξαρτησίας, η οποία είναι γεμάτη χαμόσπιτα, φτιαγμένα με ξύλινες πλάκες. Είναι μία ολόκληρη γειτονιά από φτωχούς ανθρώπους που ζουν εδώ, στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης! Παρατηρούμε τους ανθρώπους, τα παιδιά που όπως πάντα παίζουν ανέμελα, τα μαγαζάκια της γειτονιάς αυτής που πουλάνε πολύ βασικά πράγματα, τις ζωγραφιές στους τοίχους των σπιτιών και τις χημικές τουαλέτες, που μάλλον ο δήμος ανέλαβε να τοποθετήσει εδώ για να βοηθήσει την κατάσταση. Πραγματικά δεν έχουμε δει ποτέ άλλοτε κάτι τέτοιο, στο κέντρο οποιασδήποτε πρωτεύουσας χώρας!
Το Cabildo, το οποίο ξεκινήσαμε να δούμε δεν μπορούμε να το επισκεφτούμε, αφού γίνονται εργασίες ανακαίνισης... Συνεχίζουμε προς το Εθνικό Πάνθεον των Ηρώων, ένα μνημείο το οποίο ξεκίνησε να χτίζεται πριν τον πόλεμο της Τριπλής Συμμαχίας, σταμάτησε όμως λόγω των ολέθριων αποτελεσμάτων του πολέμου για τη χώρα, η οποία έχασε σημαντικό πληθυσμό και πάρα πολλά εδάφη. Στον πολύ σημαντικό αυτό πόλεμο η Παραγουάη αντιμετώπισε την Βραζιλία, Αργεντινή και Ουρουγουάη και έχασε ολοκληρωτικά! Το Ηρώο τελικά εγκαινιάστηκε μετά την πολύ σπουδαία νίκη στον επίσης πολύ σημαντικό πόλεμο του Τσάκο, μεταξύ της Παραγουάης και της Βολιβίας, με αφορμή τα υποτιθέμενα κοιτάσματα πετρελαίου που ανακαλύφθηκαν στην άγονη αυτή περιοχή. Στον πόλεμο αυτό οι δύο χώρες αμέσως βρήκαν συμμάχους δύο μεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες, την Standard Oil και τη Shell, οι οποίες θέλησαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός. Παρόλη τη σπουδαία νίκη της Παραγουάης στο τμήμα του Τσάκο που δόθηκε στη χώρα δε βρέθηκε ποτέ πετρέλαιο! Αντίθετα, στο μικρό κομμάτι που απέμεινε στη Βολιβία ανακαλύφθηκαν, πολλά χρόνια αργότερα, κοιτάσματα φυσικού αερίου... Το ηρώο τιμά επίσης και τα 3.500 αγόρια ηλικίας 9 με 15 χρόνων, πολλά εκ των οποίων πολέμησαν φορώντας ψεύτικες γενειάδες για να δείχνουν μεγαλύτερα, που σκοτώθηκαν στις 16 Αυγούστου 1869 πολεμώντας απέναντι σε 20.000 έμπειρους στρατιώτες της τριπλής συμμαχίας Αργεντίνων, Βραζιλιάνων και Ουρουγουανών στο Κάμπο Γκράντε.
Το Ηρώο βρίσκεται σε έναν πολύ κεντρικό δρόμο, έτσι μετά από αυτό περπατάμε χαζεύοντας τη ζωή της πόλης. Λίγο πιο κάτω είναι πολλά επίσημα ανταλλακτήρια συναλλάγματος, έξω από τα οποία όμως υπάρχουν πολλοί ντόπιοι που ανταλλάσσουν στη μαύρη αγορά, μάλλον σε καλύτερη ισοτιμία. Ευτυχώς δεν έχουμε λόγο να αλλάξουμε χρήματα και να προβληματιστούμε. Φτάνουμε στο πολιτιστικό κέντρο Manzana de la Rivera, ένα παλιό συγκρότημα 6 κτιρίων, το οποίο μετατράπηκε σε πόλο πολιτισμού, όταν το 1989 μία ομάδα φοιτητών της αρχιτεκτονικής πρωτοστάτησε στο να μην κατεδαφιστούν τα κτίρια μπροστά από το Προεδρικό Μέγαρο για να φτιαχτεί ένα πάρκο. Από το συγκρότημα αυτό βγάζουμε φωτογραφίες το Μέγαρο. Στα πρώτα χρόνια της Ανεξαρτησίας της χώρας θα μπορούσε κάποιος να πυροβοληθεί, απλά και μόνο γιατί το παρατηρούσε απ’ έξω! Πιο κάτω βρίσκεται το όνομα της πόλης μπροστά στο οποίο φωτογραφίζονται όλοι, δίπλα στον παραποτάμιο δρόμο Costanera, τον οποίο βλέπουμε από το διαμέρισμα μας να έχει κίνηση όλο το 24ωρο. Πλάι στο δρόμο αυτό ο κόσμος μπορεί να κάνει τη βόλτα του δίπλα στο ποτάμι.
Έχουμε ζεσταθεί αρκετά. Μπορεί εδώ να είναι χειμώνας, όμως είμαστε με τα κοντομάνικα και η θερμοκρασία είναι πάνω από 30 βαθμούς! Παντού στο δρόμο πουλάνε πορτοκάλια, αφού είναι η εποχή τους! Αποφασίζουμε να περπατήσουμε λίγο ακόμα, μέχρι τη γειτονιά Loma San Jerónimo η οποία θεωρείται η παλαιότερη γειτονιά της πόλης. Διαβάζουμε ότι η τοποθεσία είναι πολύχρωμη και εκθαμβωτική, όμως μόνο αυτό δε βλέπουμε. Αντίθετα τα περισσότερα μαγαζάκια που περιμέναμε να βρούμε είναι κλειστά και παρατηρούμε μία γενικότερη εγκατάλειψη. Παρηγορούμαστε με μία πορτοκαλάδα στο χέρι! Έχουμε κουραστεί αρκετά και έτσι ξεκινάμε την επιστροφή μας προς το κέντρο. Ανακαλύπτουμε ότι τα κινητά μας δεν έχουν internet. Ο Βασίλης υποψιάζεται ότι έληξε το πακέτο που αγοράσαμε. Δυστυχώς ανακαλύπτουμε γρήγορα ότι έχει δίκιο! Η κυρία χθες μας έπιασε κότσους... Μετά από λίγα λεπτά περπάτημα πέφτουμε πάνω σε ένα κουρείο. Ο Κωστής θέλει περιποίηση για το μούσι του και έτσι μπαίνουμε. Ο κουρέας μας λέει με αυστηρό τρόπο την τιμή του. 30.000 PYG (4€). Συμφωνούμε και ξεκινάει. Όσο περνάει η ώρα το πρόσωπο του γλυκαίνει. Στο τέλος είναι πολύ χαρούμενος με τη δουλειά του, ενώ όταν ο Κωστής του δίνει συγχαρητήρια, μας σκάει ένα πολύ μεγάλο χαμόγελο. Πως να μην αγαπήσεις μια χώρα από τους ανθρώπους της;
Λίγο πιο δίπλα βλέπουμε ένα ενδιαφέρον εστιατόριο, το Bar Leo, και το παρατηρεί η Λίνα. Φυσικά και μπαίνουμε! Είναι το κλασικό παραδοσιακό οικογενειακό εστιατόριο που υπάρχει σε όλες τις χώρες και απευθύνεται σε ντόπιους. Σε αυτά τα εστιατόρια που παρατηρούμε πάνω από 20 χρόνια στη Λατινική υπάρχουν πάντα παιδικά καθισματάκια, κάτι που εμείς στην Ελλάδα συμπεριλάβαμε στα εστιατόρια μας πολύ αργότερα. Καθόμαστε. Η κοπέλα μας φέρνει τον κατάλογο σε ένα χαρτάκι που περιλαμβάνει 10 φαγητά. Αυτά είναι όλα. Παραγγέλνουμε σούπα, κρέας και μακαρόνια για να δοκιμάσουμε απ' όλα. Όλα πεντανόστιμα! Πληρώνουμε 3€ το άτομο και φεύγουμε πολύ ευχαριστημένοι για την επιλογή μας! Συνεχίσουμε με προορισμό το σπίτι μας, αλλά με στόχο να βρούμε ένα μαγαζί κινητής τηλεφωνίας να λύσουμε το πρόβλημα του Internet. Ευτυχώς το βρίσκουμε, πληρώνουμε άλλα 4€ και για τους τρεις μας και φτάνουμε στο σπίτι μας για ξεκούραση. Έχει πάει 17:00 και μάλλον για όλους ήταν μία πολύ χορταστική βόλτα. Αργότερα που κουβεντιάζουμε αποφασίζουμε να μείνουμε στο σπίτι και να ξεκουραστούμε περισσότερο. Κανείς μας δεν έχει όρεξη για nightlife! Μαγειρεύουμε σπίτι μας και κοιμόμαστε νωρίς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου