Ημέρα 4η: Η δεύτερη ευκαιρία του Σάο Πάολο

Σήμερα πρέπει να ξυπνήσουμε μετά τις 6:00, έτσι ώστε να καταφέρουμε να νικήσουμε το Jetlag της πτήσης μας. Ευτυχώς η χθεσινή μέρα ήταν πολύ κουραστική και δεν είναι καθόλου δύσκολο. Γύρω στις 7:00 έχουμε ξυπνήσει όλοι. Το πρόγραμμα σήμερα είναι βόλτα στα μέρη που δεν επισκεφτήκαμε στο Σάο Πάολο την προηγούμενη φορά. Ετοιμαζόμαστε και βγαίνουμε. Πρώτη στάση το διάσημο σε όλη την πόλη Padaria Bella Paulista, όπου μαζεύεται κάθε μέρα ουρά για να δοκιμάσει τις λιχουδιές του. Φτάνουμε με το μετρό και τη γραμμή 4. Φυσικά και υπάρχει ουρά. Περιμένουμε με υπομονή και μετά από 30' καθόμαστε στο τραπέζι μας. Παραγγέλνουμε πρωϊνό μπουφέ με 14€ για τον καθένα. Μπορείς να διαλέξεις από μία μεγάλη ποικιλία γλυκών, αλμυρών και ρηφημάτων. Δεν είναι φθηνό αλλά πραγματικά αξίζει τα λεφτά του. Ο καφές επίσης είναι εξαιρετικός. Τρώμε αρκετά και είμαστε πολύ ευχαριστημένοι.

Συνεχίζουμε με την περιοχή Beco do Batman. Η γειτονιά αυτή είναι ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός, όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει τα γκράφιτι αλλά και να νοιώσει χαλαρός. Μικροπωλητές πουλάνε διάφορα φανταχτερά ρούχα και κοσμήματα, παντού ακούγονται μουσικές, ενώ υπάρχουν και αρκετά καφέ με ανάλογο στυλ. Φτάνουμε με Uber και τριγυρίζουμε καμιά ώρα στα δρομάκια. Αγοράζουμε μικρά δωράκια. Σίγουρα θα θέλαμε να ξαναγυρίσουμε εδώ. Φεύγοντας παρατηρούμε τους παρκαδόρους που έχουν πιάσει δουλειά και εδώ. Είναι φτωχοί άνθρωποι που σε βοηθούν να παρκάρεις και τους δίνεις μία μικρή ανταμοιβή. 

Επόμενη στάση το μουσείο τέχνης του Σάο Πάολο με το εντυπωσιακό και μοντέρνο κτίριο. Με ένα Uber φτάνουμε εκεί και μπαίνουμε. Δεν μας επιτρέπουν να βάλουμε μέσα τα νερά μας, όπως και το σελφοκόνταρο. Πιθανώς για να μην καταστρέψουμε κάποιο από τα αριστουργήματα που βρίσκονται μέσα σε αυτό. Στον πρώτο όροφο φιλοξενείται μία προσωρινή έκθεση του Francis Bakon, που τη βρίσκουμε ενδιαφέρουσα. Στο δεύτερο όροφο βλέπουμε τη μόνιμη έκθεση του μουσείου. Η τοποθέτηση των έργων είναι πολύ πρωτότυπη, σε πάνελ το καθένα, από τα πιο πρόσφατα, μέχρι τα πιο παλιά, ενώ στο κάθε έργο μπορείς να ανακαλύψεις σε ποιον ανήκει διαβάζοντας το ταμπελάκι που βρίσκεται πίσω του. Βλέπουμε σπουδαία έργα πολύ γνωστών ζωγράφων, όπως Modigliani, Picasso, Renoir, Monet, Van Gogh, Manet, Cezanne, Degas, Delacroix, El Greco, Rafael και πολλούς πολλούς άλλους. Πραγματικός θησαυρός είναι αυτός ο όροφος! 

Το μουσείο βρίσκεται πάνω στη λεωφόρο Paulista, η οποία κάθε Κυριακή μετατρέπεται σε πεζόδρομο. Ο θόρυβος που ακούγεται από τον κόσμο, τα τραγούδια και τους χορούς είναι εκωφαντικός. Χιλιάδες κόσμου περπατάνε, ποδηλατούνε, τρέχουν ή συμμετέχουν στα δρώμενα. Μικροπωλητές πουλάνε αναψυκτικά και μπύρες, ενώ η τσίκνα από τις ψησταριές υπάρχει παντού στην ατμόσφαιρα. Κατεβαίνουμε και εμείς στο δρόμο και γινόμαστε μέρος αυτού του ανθρώπινου ποταμού. Αυτό που γίνεται πραγματικά δεν περιγράφεται με λόγια. Πραγματική γιορτή, που οι Βραζιλιάνοι τελικά έχουν στο αίμα τους. Περπατάμε πάνω από 2,5 χιλιόμετρα μέχρι το τέλος του πεζόδρομου και γυρίζουμε πάλι πίσω. Χαμός! Σίγουρα αυτή η δεύτερη επίσκεψη μας στο Σάο Πάολο αποκαθιστά την παρεξηγημένη πόλη μέσα μας και την αγαπάμε ακόμα πιο πολύ.

Ο χρόνος αρχίζει να μας πιέζει. Αποφασίζουμε να πάμε για φαγητό σε ένα μαγαζί που συχνάζουν ντόπιοι, με ξακουστά σάντουιτς, το Bar e Lanches Estadão. Το μαγαζί φαίνεται καλό. Παρατηρούμε γύρω μας τι τρώνε. Αποφασίζουμε να παραγγείλουμε ό,τι και ο διπλανός μας. Τον ρωτάμε και μας λέει. Παραγγέλνουμε κι εμείς το ίδιο με μπύρα. Είναι τέλειο! Γυρίζουμε στο σπίτι μας και ετοιμάζουμε τα σακίδια μας. Γύρω στις 15:30 αφήνουμε το σπίτι και κατευθυνόμαστε προς το τρένο. Όλα πάνα καλά και στις 16:30 είμαστε στο αεροδρόμιο. Δυστυχώς οι φόβοι μας επιβεβαιώνονται και το αεροπλάνο μας τελικά θα έχει καθυστέρηση 2 ώρες. Η Turkish Airlines μας δίνει από ένα voucher 50 ρεάλ (8,50€) για την καθυστέρηση. Κάτι είναι και αυτό. Θα πάρουμε μπόλικα νερά, που θα μας χρειαστούν. Ενημερώνουμε το ταξί που θα μας παραλάβει από το αεροδρόμιο όπως και το σπίτι που θα μείνουμε. Η σπιτονοικοκυρά μας ζητάει 15$ για καθυστερημένο ckeck-in και φυσικά συμφωνούμε, αφού υπολογίζουμε να φτάσουμε στο σπίτι στις 1:30 μετά τα μεσάνυχτα.

Το αεροπλάνο φεύγει στην ώρα του και φτάνουμε γύρω στα μεσάνυχτα στο αεροδρόμιο EZE του Μπουένος Άιρες. Είμαστε χαρούμενοι παρόλη την κούραση μας. Συννενοούμαστε μέσωWhatsApp με τον οδηγό του ταξί, αλλά δεν μπορούμε να βρεθούμε, παρόλο που είμαστε δίπλα... Τελικά τα καταφέρνουμε. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο του, όπου παίζει παλιά Αργεντίνικα τραγούδια. Προσπαθεί να πιάσει κουβέντα μαζί μας, όμως το πιο ωραίο είναι που σιγοψυθυρίζει μετά από λίγο τα τραγούδια που ακούμε. Οδηγεί τα 32 χιλιόμετρα απόστασης μέχρι το σπίτι μας σε περίπου 40 λεπτά. Φτάνουμε. Το σπίτι μας είναι πολύ κεντρικό, δίπλα στον Οβελίσκο. Φορτωνόμαστε τα σακίδια μας και βρίσκουμε το 359. Η εξώπορτα της πολυκατοικίας είναι για λίγο ανοιχτή, αφού μία παρέα βγαίνει. Πάμε να μπούμε, αλλά μας απαγορεύει ο θυρωρός και η πόρτα κλείνει. Τον καλούμε, τον ενημερώνουμε ότι έχουμε μία κράτηση σε ένα διαμέρισμα, αλλά αρνείται να μας αφήσει να περάσουμε! Ευτυχώς εμφανίζεται ο Πάμπλο, που είναι να μας δώσει τα κλειδιά και να μας δείξει το σπίτι και μπαίνουμε. Το σπίτι είναι παλιό, αλλά πολύ περιποιημένο και ιδιαίτερο. Μας αρέσει. Τακτοποιούμαστε, βάζουμε τη θέρμανση στο φουλ, αφού κάνει αρκετό κρύο και γύρω στις 3:00 κοιμόμαστε. Αύριο έχουμε μεγάλο  πρόγραμμα.