Ξυπνάμε από το κελάηδισμα των πουλιών όπως κάθε μέρα, εδώ στο Zakopane. Σήμερα πρέπει με την ησυχία μας να ετοιμαστούμε και να φύγουμε για την Κρακοβία, η οποία απέχει μόνο 120 χιλιόμετρα από εδώ. Κάνουμε όλες τις ετοιμασίες, εχει έναν υπέροχο ήλιο και στις 10:00 ακριβώς ξεκινάμε. Δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε 2-3 χιλιόμετρα και μας πιάνει μία ξαφνική και δυνατή μπόρα. Ευτυχώς προλάβαμε! Εδώ στην Πολωνία ο καιρός γυρίζει τόσο γρήγορα που δεν τον παίρνεις χαμπάρι. Ο δρόμος για 50 χιλιόμετρα είναι στενός και διπλής κατατεύθυνσης, όμως αργότερα γίνεται ένας φαρδύς αυτοκινητόδρομος. Πλησιάζουμε προς την Κρακοβία, η κίνηση των αυτοκινήτων συνεχίζει να είνα μεγάλη και παίρνουμε την περιφεριεακή με κατεύθυνση το βορρά. Γύρω στις 12:30 είμαστε στο κάμπινγκ Clepardia. Φαίνεται προσεγμένο και οργανωμένο, ενώ έχει αρκετό κόσμο. Τακτοποιούμαστε και φεύγουμε κατευθείαν για τα αλατορυχεία της πόλης Wieliczka, μερικά χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από εδώ. Σε λίγη ώρα φτάνουμε και παρκάρουμε.
Η πόλη ιδρύθηκε το 12ο αιώνα με σκοπό την εξόρυξη των μεγάλων κοιτασμάτων αλατιού που βρισκόταν υπόγεια. Αυτό γινόταν μέχρι το 1996. Εμείς έχουμε σήμερα στόχο να επισκεφτούμε τα ορυχεία, ακολουθώντας τη διαδρομή των αλατορύχων, μία διαδρομή πιο διαδραστική από την κλασσική τουριστική διαδρομή. Πριν από εκεί κάνουμε μία στάση στο μικρό εστιατόριο Dzień Dobry, όπου τρώμε χειροποίητα dumplings, και μία στάση στο Slodko czy Slono για ένα τονωτικό καφεδάκι. Λίγο πριν τις 16:00 είμαστε στην είσοδο του αλατορυχείου. Διαβάζουμε σε μία ταμπέλα ότι σε όλη την υπόγεια διαδρομή η θερμοκρασία θα κυμαίνεται από 14-16 βαθμούς. Κρυάκι! Γνωρίζουμε τον Μαρκ, τον ξεναγό μας. Είναι ένας ψηλόλιγνος μεσόκοπος Πολωνός ο οποίος θα μας μιλάει στα Αγγλικά. Στο γκρουπ είμαστε 9 άτομα. Οδηγούμαστε σε έναν χώρο, όπου θα αφήσουμε τα σακίδια μας και θα προμηθευτούμε με μία στολή, ένα κράνος εργασίας, έναν δυνατό φακό κεφαλής με την μπαταρία του και μία μάσκα οξυγόνου ασφαλείας, ώστε σε περίπτωση πυρκαγιάς να μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε. Ξεκινάμε!
Αρχικά μπαίνουμε σε ένα ασανσέρ, το οποίο μας κατεβάζει ταχύτατα 54 μέτρα κάτω από τη γη. Εκεί ο Μαρκ αρχίζει να μας εξηγεί τα πάντα. Στην αρχή μας ενημερώνει ότι δεν πρέπει να κλείσουμε καμμία κόκκινη πόρτα. Αυτές κλείνουν μόνο σε περίπτωση πυρκαγιάς, που απ' ότι καταλάβαμε συνέβη αρκετές φορές στην πολύχρονη ιστορία των ορυχείων. Μας δείχνει ένα όργανο μέτρησης του CO της ατμόσφαιρας, ώστε οι εργάτες να μπορούν να εγκαταλείψουν το χώρο σε περίπτωση μεγάλης συγκέντρωσης. Μας δείχνει επίσης και ένα πιο ακριβές σύστημα μέτρησης, ένα κλουβί με ένα πουλί. Όταν το πουλί πέθαινε έπρεπε να φύγουν... Περπατάμε μέσα στις στοές προσέχοντας το κεφάλι μας, ενώ κάποια στιγμή χρειάστηκε να περπατήσουμε στα 4. Μας μιλάει για πολλά πράγματα, για τον τρόπο εξερισμού των στοών, για τον τρόπο στήριξης των, για το πως συλλέγανε το αλάτι, μας δείχνει εργαλεία εποχής, ενώ κάποια στιγμή μας βάζει να κόψουμε ένα ξύλο με ένα μεγάλο πριόνι. Βλέπουμε υπόγειες εκκλησίες, χώρους ξεκούρασης, αλλά και ένα μπαρ, όπου περνούσαν την ώρα τους.
Μας βάζει να γυρίσουμε με τα χέρια ένα μύλο νερού και να σπάσουμε με μεγάλα ξύλινα γουδοχέρια πέτρες από αλάτι, έτσι ώστε να δούμε πως γινόταν αυτό πριν από εκατοντάδες χρόνια. Μας δινει έναν χάρτη με το σχεδιάγραμμα των στοών και μας αφήνει να περιηγηθούμε με αυτόν. Προς το τέλος κατεβαίνουμε 200 σκαλοπάτια και βρισκόμαστε 110 μέτρα κάτω από το έδαφος. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό! Κάνουμε μία προσομοίωση ανατίναξης ενός βράχου, μέσα σε μία στοά και νοιώθουμε το έδαφος να κινείται κάτω από τα πόδια μας! Λίγο πριν το τέλος φτάνουμε σε μία μεγάλη αίθουσα με έναν πολύ μεγάλο πολυέλαιο φτιαγμένο από αλάτι.Στο τέλος της διαδρομής μας απονέμεται το δίπλωμα του αλατορύχου, αφού πλέον έχουμε μάθει τα πάντα! Ανεβαίνουμε ξανά στην επιφάνεια. Η εμπειρία είναι μοναδική! Είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι και αν μπορούσαμε θα κάναμε και την άλλη, την τουριστική διαδρομή αμέσως μετά! Παραδίδουμε τον εξοπλισμό μας και βγαίνουμε προς τα έξω. Προς μεγάλη απογοήτευση του Βασίλη τα μαγαζάκια που περίμενε να χαζέψει έχουν κλείσει... Ευτυχώς που δεν ξέρουν οι διπλανοί μας ελληνικά!
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο μας και ξεκινάμε την επιστροφή προς το κάμπινγκ με ενδιάμεσο σταθμό το εργοστάσιο της λίστας του Σίντλερ, εκεί που γυρίστηκε η ταινία. Η περιοχή που βρίσκεται φαίνεται να είναι μία νέα αναπτυσσόμενη περιοχή που εξελίσσεται σε κέντρο πολιτισμού. Εδώ βλέπουμε το μουσείο σύγχρονης τέχνης, αλλά και αρκετά μοντέρνα μαγαζιά, εστιατόρια και καφέ. Παρκάρουμε για λίγο έξω από το εργοστάσιο. Βλέπουμε τις φωτογραφίες όλων αυτών που σώθηκαν, ενώ μία μεγάλη ταμπέλα απ' έξω γράφει ότι "όποιος σώζει μία ζωή, σώζει τον κόσμο όλο". Δυστυχώς δεν έχουμε το χρόνο να περιηγηθούμε το μουσείο και φεύγουμε. Στη διαδρομή προσπαθούμε να μπούμε μέσα από την παλιά πόλη, κάτι που είναι αδύνατο. Οι περισσότεροι δρόμοι είναι κλειστοί, αφού μέσα στο κέντρο η κίνηση των αυτοκινήτων απαγορεύεται. Παρόλα αυτά παίρνουμε μία γεύση αυτού που πρόκειται να δούμε αύριο. Τελευταία στάση για σήμερα το τεράστιο σούπερ μάρκετ Kaufland, όπου αγοράζουμε την πρώτη μας πολωνική βότκα, αλλά και υλικά για να φτιάξουμε κινέζικο.Το βράδυ στρώνουμε έξω, όμως με το που βάζουμε την πρώτη πιρουνιά στο στόμα μας πιάνει βροχή και μετακομίζουμε αμέσως μέσα στο τροχόσπιτο. Κοιμόμαστε χαρούμενοι και κουρασμένοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου