Στις 2:00 το βράδυ η Λίνα ξυπνάει για να δει το Βόρειο Σέλας. Περιμένει μέχρι τις 2:30 αλλά και αυτή τη νύχτα τα σύννεφα δεν λένε να φύγουν... Ίσως με την τρίτη να είμαστε πιο τυχεροί. Ξυπνάμε πάλι με βροχή... Δεν λέει να μας αφήσει. Ετοιμαζόμαστε, αποχαιρετούμε τα παιδιά από την Ελλάδα και ξεκινάμε για τον πρώτο στόχο. Είναι ο καταρράκτης Goðafoss 25 χιλιόμετρα πιο μακριά από εδώ. Ο καταρράκτης των Θεών, όπως μεταφράζεται είναι από από τους πιο ξακουστούς και εντυπωσιακούς καταρράκτες της Ισλανδίας. Φτάνουμε γρήγορα και η βροχή που μας ακολουθούσε απότομα εδώ σταματάει. Περίεργο. Παρκάρουμε, φοράμε τα αδιάβροχα παντελόνια πάνω από αυτά που φοράμε, παίρνουμε και τα αδιάβροχα μαζί μας και περπατάμε μέχρι να φτάσουμε κοντά του. Είναι αρκετά πλατύς και το νερό πέφτει από διάφορα σημεία. Φωτογραφίζουμε από πολλές μεριές, μέχρι που βλέπουμε να έρχονται ορδές τουριστών προς τα εδώ. Μάλλον άρχισαν να φτάνουν τα πρώτα λεωφορεία. Γυρίζουμε προς το αυτοκίνητο. Ο Κωστής με μια απότομη κίνηση σκίζει στον καβάλο το αδιάβροχο παντελόνι. Με 10€ που το αγοράσαμε δεν περιμέναμε να είναι και τόσο αντοχής...
Συνεχίζουμε για το Húsavík, ένα ψαροχώρι 2500 κατοίκων, το οποίο έχει γίνει παγκοσμίως γνωστό ως η «πρωτεύουσα της παρατήρησης φαλαινών» στη χώρα. Ο κόλπος που βρίσκεται, είναι πολύ πλούσιος σε θρεπτικά στοιχεία και προσελκύει πολλές φάλαινες και δελφίνια. Από το λιμάνι του ξεκινούν καθημερινά εκδρομές. Μετά από περίπου 50 χιλιόμετρα φτάνουμε. Παρκάρουμε στο δημοτικό πάρκινγκ που είναι δωρεάν και περπατάμε προς το κέντρο του. Έχει αρχίσει πάλι να ψιχαλίζει, έτσι αποφασίζουμε να πιούμε πρώτα κάτι στο πολύ συμπαθητικό καφέ Hérna που βλέπουμε στο δρόμο μας. Πληρώνουμε λίγο πάνω από 10€ για 2 καπουτσίνο. Συνεχίζουμε προς το λιμάνι. Εδώ βρίσκεται η χαρακτηριστική εκκλησία Húsavíkurkirkja, φτιαγμένη το 1907, η οποία είναι ξύλινη και βαμμένη λευκή με πράσινες και μπορντό λεπτομέρειες. Απέναντι βλέπουμε ένα κατάστημα που πουλάει χειμερινό ρουχισμό. Μπαίνουμε και βρίσκουμε ένα πολύ καλύτερο αδιάβροχο για το παντελόνι του Κωστή που σκίστηκε. Θα το χρειαστεί όταν θα περπατήσουμε στον παγετώνα σε λίγες μέρες. Συνεχίζουμε τη βόλτα και επιστρέφουμε προς το αυτοκίνητο.
Επόμενος σταθμός το φαράγγι Ásbyrgi που σημαίνει «Καταφύγιο των Θεών». Πρόκειται για ένα πελώρια φαράγγι σε σχήμα πετάλου αλόγου, που σχηματίστηκε χιλιάδες χρόνια πριν, πιθανότατα από πλημμύρες. Σύμφωνα με τη σκανδιναβική μυθολογία, το φαράγγι δημιουργήθηκε όταν το άλογο του θεού Όντιν ακούμπησε το πόδι του στη γη, αφήνοντας το αποτύπωμα του πετάλου του. Οι Ισλανδοί λένε επίσης ότι εκεί ζουν ξωτικά και πνεύματα της φύσης. Φτάνουμε. Αφήνουμε το αυτοκίνητο και περπατάμε. Μέσα στη φαράγγι υπάρχει πλούσια βλάστηση, σπάνιο φαινόμενο για την Ισλανδία. Φτάνουμε μέχρι τη μικρή λίμνη Botnstjörn, που φιλοξενεί πάπιες και άλλα πουλιά. Λόγω της βλάστησης δεν βλέπουμε και πολλά, έτσι βγαίνουμε προς το αυτοκίνητο. Σηκώνουμε τo drone για να φωτογραφίσουμε από ψηλά. Το αποτέλεσμα είναι καλό, μόνο που θα έπρεπε να είμαστε 2-3 χιλιόμετρα μακρύτερα για να φανεί όλο το πέταλο.
Συνεχίζουμε για το Dettifoss. Είναι μεγάλη η μέρα σήμερα! Ο καταρράκτης Dettifoss είναι από τους πιο εντυπωσιακούς στην Ευρώπη. Έχει ύψος περίπου 44 μέτρα και πλάτος 100 μέτρα, όμως αυτό που τον διακρίνει είναι ο όγκος του νερού που είναι τεράστιος, αφού κατά μέσο όρο πέφτουν 200 κυβικά μέτρα νερού το δευτερόλεπτο! Επιλέγουμε να οδηγήσουμε από το δρόμο 864 που θα μας φτάσει στην ανατολική πλευρά του καταρράκτη. Έχουμε διαβάσει ότι προσφέρει πιο εντυπωσιακή θέαση, από πιο κοντά. Γενικά επιλέγουμε να μην οδηγούμε σε δρόμους με 3 νούμερα, αφού είναι οι χειρότεροι. Ευτυχώς αυτός δεν διαφέρει και πολύ από τους δρόμους των Δυτικών Φιόρδ. Το τοπίο σιγά σιγά αλλάζει και γίνεται εξωπραγματικό, σχεδόν εξωγήινο! Γύρω μας βλέπουμε μόνο βράχους από ηφαιστειακή λάβα, είτε δημιουργώντας μικρούς λόφους, είτε ατάκτως ερριμμένους. Η Ισλανδία μας εκπλήσσει αληθινά! Από μακριά βλέπουμε το σύννεφο σταγονιδίων που δημιουργεί ο Dettifoss.
Φτάνουμε, παρκάρουμε και περπατάμε μέχρι εκεί που μπορούμε. Είναι πραγματικά από τους πιο εντυπωσιακούς καταρράκτες που έχουμε δει! Το σύννεφο σταγονιδίων πηγαίνει προς αυτούς που τον βλέπουν από την απέναντι μεριά. Κάναμε πολύ καλή επιλογή. Τα νερά του είναι θολά, γκριζόλευκα, ενώ η ροή του από κοντά μοιάζει ακόμη πιο άγρια. Δεν χορταίνουμε να φωτογραφίζουμε. Η εμπειρία που ζούμε μας υπενθυμίζει πόσο μικροί είμαστε μπροστά στη δύναμη της φύσης. Γυρίζουμε προς το αυτοκίνητο. Ευτυχώς έχουμε φτιάξει το μεσημεριανό μας, έτσι καθόμαστε και τρώμε. Είναι η καλύτερη στιγμή. Έναν ζευγάρι Γάλλων τσακώνονται έντονα λίγο πιο δίπλα. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και συνεχίζουμε. Λίγο πιο κάτω είναι ένας επόμενος, επίσης πολύ εντυπωσιακός καταρράκτης, ο Selfoss. Η πρόσβαση σε αυτόν απαιτεί να αφήσουμε το αυτοκίνητο πάνω στο δρόμο και να περπατήσουμε 2-3 χιλιόμετρα. Όταν φτάνουμε εκεί εγκαταλείπουμε την προσπάθεια, αφού πάλι έχει ξεκινήσει να βρέχει...
Συνεχίζουμε το χωματόδρομο για άλλα 25 χιλιόμετρα μέχρι να συναντήσουμε τον δρόμο 1. Στρίβουμε με κατεύθυνση τη λίμνη Mývatn. Φτάνουμε στο Hverir, ένα από τα πιο παράξενα και εντυπωσιακά γεωθερμικά τοπία της Ισλανδίας. Παρκάρουμε και περπατάμε προς τα εκεί. Η μυρωδιά του θείου είναι πολύ έντονη. Το τοπίο μοιάζει με άλλου κόσμου. Ακολουθούμε τα μονοπάτια που έχουν δημιουργηθεί αφού το έδαφος στην περιοχή είναι λεπτό και εύθραυστο. Το έδαφος είναι βαμμένο κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο και γκρι, από τα θειούχα ορυκτά. Βλέπουμε λάσπες που κοχλάζουν και τρύπες στο έδαφος απ' όπου βγαίνει καυτός καπνός. Η θερμοκρασία της λάσπης και των ατμών φτάνει τους 100 βαθμούς, έτσι χρειάζεται προσοχή. Περπατάμε όλη τη διαδρομή και επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο. Και αυτή η στάση ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία.
Επόμενη στάση ο κρατήρας ηφαιστείου Krafla. Ο δρόμος φτάνει μέχρι πολύ κοντά στον κρατήρα, όμως η λάσπη στη συνέχεια, μέχρι να φτάσουμε να δούμε τη λίμνη, μέσα στον κρατήρα, είναι απερίγραπτη. Η θέα είναι εξαιρετική, όμως δεν ανεβαίνουμε πιο πάνω, λόγω της λάσπης! Όλος ο κόσμος προσπαθεί να βγάλει τη λάσπη από τα παπούτσια του. Το ίδιο κι εμείς. Στο τέλος καταλήγουμε να τα πλύνουμε με το νερό που έχουμε φυλάξει στο ντεπόζιτο του βαν. Ευτυχώς. Φεύγουμε για τον τελευταίο σταθμό σήμερα που είναι ο κρατήρας Hverfjall. Δεν είναι πολύ μακριά από εδώ και έχουμε ήδη φτάσει στη λίμνη Mývatn. Εδώ ο κρατήρας απαιτεί μία ανάβαση πολύ ανηφορική και μεγάλη. Ανεβαίνουμε με στάσεις. Τελικά το αποτέλεσμα μας αποζημιώνει. Ο κρατήρας έχει σχεδόν τέλειο κυκλικό σχήμα με διάμετρο περίπου 1 χιλιόμετρο! Το έδαφος είναι μαύρο, ηφαιστειακό, ενώ η θέα από ψηλά είναι εντυπωσιακή.
Δεν έχουμε άλλο κουράγιο για σήμερα. Η ώρα έχει πάει 18:00. Κατεβαίνουμε γρήγορα την κατηφόρα πια και μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Ένα ουράνιο τόξο μας αποχαιρετάει. Οδηγούμε μέχρι το κάμπινγκ που αρχικά είχαμε σημειώσει. Δυστυχώς δεν έχει εγκαταστάσεις για να μαγειρέψουμε, έτσι πηγαίνουμε σε ένα άλλο κοντινό που βρίσκουμε.
Αυτό που και εδώ μας εντυπωσιάζει είναι ότι δεν υπάρχει ρεσεψιόν, απλά μία ταμπέλα με ένα QR code που μπαίνεις και πληρώνεις. Εμπιστοσύνη στον άνθρωπο!
Μαγειρεύουμε, ενώ ο Κωστής ακούει τον αγώνα της ΑΕΚ. Μέχρι να προκριθεί τελικά γίνεται και το φαγητό. Τρώμε και πέφτουμε ξεροί για ύπνο. Σήμερα είδαμε πολλά πράγματα! Αύριο συνεχίζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου