Το λεωφορείο φτάνει γύρω στις 7:00 στο νέο σταθμό των λεωφορείων του Ποτοσί. Είμαστε λίγο ξενυχτισμένοι, όμως είμαστε καλά. Έξω η θερμοκρασία είναι υπό του μηδενός. Παίρνουμε τα σακίδια μας και με ταξί πηγαίνουμε στο ξενοδοχείο μας, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Φτάνουμε. Στην πόλη αυτή επιλέξαμε ένα πιο ακριβό ξενοδοχείο (55€ τη βραδιά) και ο Βασίλης δεν το πιστεύει. Έχουμε και πρωϊνό! Το δωμάτιο μας είναι να το πάρουμε στις 12:00, έτσι αφήνουμε τα σακίδια μας σε ένα φυλασσόμενο χώρο και ζητούμε από τη ρεσεψιόν να φάμε το αυριανό μας πρωϊνό σήμερα. Δεν υπάρχει πρόβλημα, έτσι καθόμαστε στην πολύ όμορφη σάλα του ξενοδοχείου και απολαμβάνουμε το πρωϊνό μας. Γύρω στις 8:30 βγαίνουμε στην πόλη. Για πρώτη φορά στο ταξίδι κρυώνουμε. Έχουμε βάλει πιο ζεστά ρούχα. Περπατάμε μέχρι το κέντρο και την πλατεία 6ης Αυγούστου. Το Ποτοσί είναι η δεύτερη ψηλότερη πόλη του κόσμου, χτισμένο στα 4.090 μέτρα και έχει μία πολύ μεγάλη ιστορία.
Η ανακάλυψη ενός μεγάλου κοιτάσματος αργύρου στο Σέρρο Ρίκο (πλούσιος λόφος στα ισπανικά) το 1544 υπήρξε η αιτία για την ίδρυση της πόλης τον επόμενο χρόνο. Σταδιακά το Ποτοσί μεταβλήθηκε σε μία από τις μεγαλύτερες και πλουσιότερες πόλεις στη Λατινική Αμερική, αγγίζοντας στα μέσα του 17ου αιώνα τις 200.000 κατοίκους, περισσότερο από όσους είχε το Λονδίνο ή το Παρίσι, κάνοντάς την μια από τις μεγαλύτερες και πλουσιότερες πόλεις του κόσμου. Οι κάτοικοι στόλιζαν τα σπίτια τους με χαλιά από την Περσία, έπιπλα από τη Φλάνδρα, πίνακες από την Ιταλία, κρύσταλλα από τη Βενετία. Επειδή οι ντόπιοι όμως άρχισαν σιγά-σιγά να πεθαίνουν από την εξάντληση και τις αναθυμιάσεις των ορυχείων, οι αρχές φρόντισαν να τους αντικαταστήσουν με Αφρικανούς σκλάβους που εργάζονταν κάτω από άθλιες συνθήκες. Το 1825, τα ορυχεία του Σέρρο Ρίκο είχαν ήδη εξαντληθεί και στα μέσα του 19ου αιώνα, μια πτώση στην τιμή του ασημιού έπληξε την οικονομία της πόλης, η οποία από τότε δεν έχει ανακάμψει πλήρως. Σήμερα το Ποτοσί είναι μία από τις φτωχότερες πόλεις της Βολιβίας, με πληθυσμό γύρω στους 120.000 κατοίκους.
Στην πλατεία 6ης Αυγούστου βρίσκεται ο οβελίσκος του Ποτοσί, ο οποίος περιβάλλεται από λευκές καμάρες, ενώ πιο δίπλα βρίσκεται ο καθεδρικός ναός της πόλης. Η πόλη έχει ξυπνήσει από νωρίς. Τα αυτοκίνητα δημιουργούν ένα μικρό κυκλοφοριακό, όμως η πόλη του Ποτοσί σε καμία περίπτωση δεν μοιάζει με το χαμό που γίνεται στη Λα Πας. Μας κάνουν εντύπωση τα ζωντανά χρώματα των κτιρίων. Περπατούμε μέχρι το μουσείο Casa Nacional de la Moneda, το οποίο σκοπεύουμε να επισκεφτούμε. Το μουσείο αυτό ήταν στην πραγματικότητα το Εθνικό Νομισματοκοπείο και ένα από τα καλύτερα μουσεία της Νότιας Αμερικής. Πληρώνουμε το εισιτήριο και περιμένουμε να μαζευτεί ο κόσμος για να ξεκινήσει η ξενάγηση, η οποία είναι υποχρεωτική. Στις 9:15 ξεκινάει. Κάνει πολύ κρύο, έτσι περιμένουμε με ανυπομονησία την ξενάγηση σε εσωτερικούς χώρους!
Βλέπουμε πραγματικά πολύ αξιόλογα πράγματα. Στο χώρο αυτό κατασκευάζονταν νομίσματα που στέλνονταν σε όλον τον κόσμο. Βλέπουμε νομίσματα που δημιουργήθηκαν εδώ, σε διάφορες εποχές και με διαφορετικές τεχνολογίες. Βλέπουμε πως δημιουργούνταν οι πλάκες αργύρου, με ποιο τρόπο τις λεπταίνανε έτσι ώστε να φτάσουν στο επιθυμητό πάχος, πως δημιουργούσαν τα νομίσματα σε διάφορες εποχές, από το χειροκίνητο μηχανικό τρόπο μέχρι τη χρήση ατμού και αργότερα ηλεκτρισμού για την παροχή της απαραίτητης ενέργειας. Τα τελευταία νομίσματα κόπηκαν εδώ το 1953. Μία ενδιαφέρουσα ιστορία του νομισματοκοπείου, το σκάνδαλο του Ποτοσί, διαδραματίστηκε στις αρχές του 17ου αιώνα όταν ανακαλύφθηκε ότι τα νομίσματα του Ποτόσι περιείχαν μόνο το 75% του αργύρου που υποτίθεται ότι περιείχαν. Το σκάνδαλο του Ποτοσί δημιούργησε παγκόσμιο πανικό, ιδιαίτερα στο εμπόριο. Όσοι κατείχαν νομίσματα του Ποτοσί δεν γνώριζαν για το αν κρατούν στα χέρια τους το κάλπικο νόμισμα. Σε μερικές περιπτώσεις το εμπόριο παρέλυσε, η διαθεσιμότητα καταναλωτικών προϊόντων μειώθηκε και οι τιμές αυξήθηκαν. Το ισπανικό νόμισμα στην Ευρώπη απαξιώθηκε. Μέσα στο μουσείο βλέπουμε και συλλογές έργων τέχνης όπως και ασημένια αντικείμενα που δημιουργήθηκαν εδώ. Η ξενάγηση τελειώνει, η θερμοκρασία ευτυχώς έχει λίγο ανεβεί και βγαίνουμε έξω στην είσοδο, όπου βρίσκεται μία πέτρινη βρύση, πάνω από την οποία είναι κρεμασμένη μία παράξενη μάσκα μάλλον του Βάκχου, τοποθετημένη το 1865. Αυτή η μάσκα έχει γίνει σύμβολο της πόλης.
Για να περάσει η ώρα και να είναι διαθέσιμο το δωμάτιο μας κάνουμε μία βόλτα μέχρι την λαϊκή αγορά. Πάντα οι λαϊκές αγορές, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, έχουν ενδιαφέρον. Ο Κωστής αγοράζει μπαχαρικά και η Λίνα ένα ζεστό κολάν, για τη συνέχεια του ταξιδιού μας. Γυρίζουμε προς το ξενοδοχείο. Οι δρόμοι στο κέντρο είναι πολύ στενοί. Ίσα που χωράει ένα αυτοκίνητο. Από τα μικρά στενοσόκακα φαίνεται το εντυπωσιακό Σέρρο Ρίκο. Θα μπορούσαμε να το επισκεφτούμε, με οργανωμένη εκδρομή από πρώην εργάτες των ορυχείων, όμως προτιμήσαμε να χαλαρώσουμε σήμερα λίγο παραπάνω, αφού η χθεσινή νύχτα δεν ήταν τόσο ξεκούραστη... Το δωμάτιο μας είναι έτοιμο και τακτοποιούμαστε. Ξεκουραζόμαστε λίγο και βγαίνουμε για φαγητό.
Κλασσικά ψάχνουμε να βρούμε εστιατόριο που προσφέρει μενού, όπου θα φάμε καλά και φθηνά. Βρίσκουμε εκτός κέντρου ένα εστιατόριο, που μάλλον προτιμούν μόνο οι ντόπιοι. Με λιγότερο από 1,5€ τρώμε μία Cazouela (σούπα που είχαμε να φάμε από το τελευταίο μας ταξίδι στη Χιλή) και ένα πελώριο κύριο πιάτο με κοτόπουλο ή διάφορα κρέατα. Η Cazouela είναι ένα δημοφιλές πιάτο της λατινικής Αμερικής που μαγειρεύεται κυρίως τις κρύες εποχές. Πήρε το όνομα από το σκεύος που μαγειρεύεται που ως επί το πλείστον είναι ένα πήλινο πιάτο-κατσαρόλα. Πρόκειται για μια πολύ πλούσια σούπα που προέρχεται από το μαγείρεμα διαφορετικών ειδών κρεάτων, λαχανικών, πατάτες, καρότα και κρεμμύδι. Πολύ φαγητό! Οι ντόπιοι μας κοιτάνε με πολύ περιέργεια. Δεν είναι καθόλου συνηθισμένο να βλέπουν τουρίστες εδώ. Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο μας και πέφτουμε κατευθείαν για ύπνο! Είμαστε όλοι πολύ κουρασμένοι. Το απόγευμα βγαίνουμε για μία βόλτα στην πόλη. Πίνουμε ένα πολύ ωραίο καφέ, το οποίο το συνοδεύουμε με γλυκά, σε ένα μικρό μαγαζάκι της πολυσύχναστης κεντρικής οδού Padilla και γράφουμε στο blog την τελευταία μας μέρα. Κάνουμε τις βόλτες μας και το βράδυ καταλήγουμε στο El Boliche del Alan στον ίδιο δρόμο, όπου πίνουμε τα ποτά μας. Φεύγοντας βλέπουμε το Σέρρο Ρίκο, το οποίο φωτίζεται. Γυρίσουμε στο δωμάτιο μας, το οποίο όμως είναι πολύ κρύο. Σκεπαζόμαστε με 3 κουβέρτες και πέφτουμε για ύπνο. Αύριο ξημερώνει μία καινούργια μέρα. :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου