Σήμερα η Λίνα ξύπνησε με νοσταλγία για το σπίτι μας ο δε Βασίλης σηκώθηκε με νεύρα. Είναι πολύ φυσιολογικά όλα αυτά. Όταν ταξιδεύει κανείς πάντα έρχονται στιγμές που η κούραση κερδίζει ό,τι όμορφο σου προσφέρει ένα ταξίδι. Ευτυχώς σχεδόν πάντα, δεν διαρκεί πολύ όλο αυτό. Εκτός όλων των άλλων, είναι γεγονός ότι το υψόμετρο μας έχει κουράσει αρκετά. Αυτό που δεν έχει σταματήσει σχεδόν καθόλου είναι να βγάζουμε λίγο αίμα όταν φυσάμε τη μύτη μας. Είναι περίεργο... Σήμερα έχουμε και έναν ακόμα λόγο να μην είμαστε καλά και έχει να κάνει με τις θερμοκρασίες ψυγείου του δωματίου. Δεν θέλεις να σηκωθείς από το ζεστό κρεβάτι με τίποτα. Σηκωνόμαστε αρκετά νωρίς για να προλάβουμε το λεωφορείο των 7:00 για τη Σούκρε. Στη ρεσεψιόν ζητάμε να μας αλλάξουν το δωμάτιο όταν θα γυρίσουμε το απόγευμα. Στις 6:30 είμαστε στο σταθμό. Το λεωφορείο ως συνήθως φεύγει νωρίτερα!
Η διαδρομή μέχρι τη Σούκρε είναι 3 ώρες, έτσι βρίσκουμε χρόνο να αναπληρώσουμε λίγο ακόμα ύπνο, παρόλο που και στο λεωφορείο έχει πολύ χαμηλή θερμοκρασία. Δεν υπάρχει εγκατάσταση για θέρμανση... Γύρω στις 10:30 τελικά είμαστε στον κεντρικό σταθμό λεωφορείων. Βγάζουμε εισιτήριο επιστροφής με μία άλλη εταιρία και με ταξί φτάνουμε στο κέντρο. Η Σούκρε εδώ και ώρα έχουμε προσέξει ότι είναι η πιο όμορφη από τις πόλεις που έχουμε επισκεφτεί. Η Λίνα προσέχει ότι τα περισσότερα σπίτια είναι ολοκληρωμένα, κάτι που δεν συμβαίνει αλλού. Η χώρα της Βολιβίας έχει δύο πρωτεύουσες. Η Σούκρε είναι η συνταγματική πρωτεύουσα της Βολιβίας, ενώ η Λα Πας η διοικητική. Αλλάζουμε μερικά χρήματα, πίνουμε ένα καφέ και τρώμε τόσο ώστε να μας ανοίξει περισσότερο η όρεξη. Έτσι αποφασίζουμε να φτάσουμε στην κεντρική αγορά της πόλης όπου σερβίρουν φαγητό. Πριν πάρουμε το δρόμο για εκεί κάνουμε μία προσπάθεια να βρούμε πως θα ανεβούμε στα κεραμίδια του μοναστηριού του San Felipe Neri, απ' όπου βλέπεις όλη την πόλη. Δεν βρίσκουμε κάτι, έτσι περπατάμε μέχρι την αγορά.
Φτάνοντας εκεί ακούμε μουσική. Ανακαλύπτουμε ότι έχει κάποιος γενέθλια (κλείνει τα 31) και έχει οργανώσει μία γιορτούλα. Ακούγεται δυνατή μουσική, κόσμος χορεύει και μία μπάντα ετοιμάζεται να παίξει και αυτή. Αυτοί που δε χορεύουν κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλον σε πλαστικές καρέκλες. Μοιράζουν άφθονη μπύρα, ενώ μόλις έχουν ρίξει κονφετί. Είναι αδύνατο να μην τους χαζέψουμε. Μάλιστα ο Κωστής κάνει και live στο Facebook.
Όταν χορταίνουμε να βλέπουμε αυτές τις ωραίες κυρίες και τους κυρίους να χορεύουν, μπαίνουμε μέσα στην αγορά. Το πρώτο πράγμα που βλέπουμε είναι οι πάγκοι με τις τούρτες, ακριβώς απέναντι από τα κρέατα.
Είναι μία κλασσική αγορά με τη διαφορά ότι στον πάνω όροφο είναι γεμάτο με μικρά εστιατόρια. Ανεβαίνουμε για φαγητό. Παραγγέλνουμε 3 πιάτα. Ίσως δεν πέσαμε στην καλύτερη μαγείρισσα, έτσι το φαγητό δεν μας ενθουσιάζει. Μόνο ο Κωστής τρώει όλο το φαγητό του.
Ο Βασίλης έχει πεθυμήσει να φάει κάτι πιο δικό μας, έτσι πηγαίνουμε προς την πλατεία και καθόμαστε σε μία πιτσαρία που έχει μαρκάρει. Τρώει μία ωραία πίτσα και έτσι όλοι πλέον χορτάτοι κάνουμε βόλτα στην πόλη. Στην πλατεία βρίσκεται ο τεράστιος καθεδρικός ναός, ενώ δίπλα του, βρίσκεται ένα αξιόλογο εκκλησιαστικό μουσείο. Και τα δύο είναι κλειστά. Διαβάζοντας λίγο καλύτερα καταλαβαίνουμε ότι το μοναστήρι του San Felipe Neri, που θέλουμε να ανεβούμε στα κεραμίδια του, είναι λίγο πιο κάτω. Δυστυχώς είναι και αυτό κλειστό για συντήρηση. Δεν έχουμε την τύχη με το μέρος μας, όμως κάνουμε μία πολύ ωραία βόλτα στην πόλη, που δίκαια ονομάζεται «Λευκή Πόλη», αφού το λευκό κυριαρχεί παντού. Γυρίζουμε προς την πλατεία για το Το Σπίτι της Ελευθερίας. Εδώ υπογράφηκε η διακήρυξη ανεξαρτησίας της Βολιβίας στις 6 Αυγούστου του 1825. Έχει χαρακτηριστεί εθνικό μνημείο και θεωρείται η γενέτειρα του έθνους. Φυσικά και είναι και αυτό κλειστό! Πολύ περίεργο για Σάββατο να είναι όλα κλειστά.
Κατηφορίζουμε προς την πλατεία Bolivar, για να περπατήσουμε περισσότερο την πόλη, αλλά και να ξεκουραστούμε. Στο κέντρο της βρίσκεται κάτι που μοιάζει με έναν μικρό Πύργο του Άιφελ. Η ώρα έχει πάει 15:15 και αποφασίζουμε να βρούμε ένα ταξί για το σταθμό των λεωφορείων. Τα λεωφορεία εδώ φεύγουν πριν την ώρα τους... Φτάνουμε στο σταθμό γύρω στις 15:30 και μέχρι να τακτοποιήσουμε διάφορα θέματα (τουαλέτα, νερό, πληρωμή για τη χρήση του σταθμού κ.α.) η ώρα πάει 15:45. Το λεωφορείο φεύγει κανονικά στις 16:00, όμως ο οδηγός βάζει μπρος. Ο Κωστής μπαίνει μέσα, ενώ ο Βασίλης περιμένει τη Λίνα που δεν έχει βγει ακόμα από την τουαλέτα. Ο οδηγός ξεκινάει. Ο Κωστής του λέει να περιμένει, όμως δεν ακούει τίποτα. Η Λίνα εμφανίζεται και με το Βασίλη ανεβαίνουν εν κινήσει, τελευταία στιγμή στο λεωφορείο! Είναι τρελοί οι οδηγοί εδώ! Η 3ωρη διαδρομή μέχρι το Ποτοσί μάλλον μας κουράζει. Φτάνουμε όταν έχει νυχτώσει. Με ένα ταξί και πολύ κίνηση φτάνουμε και στο ξενοδοχείο. Ευτυχώς μας αλλάζουν δωμάτιο το οποίο φαίνεται πιο ζεστό. Κανένας μας δεν θέλει να βγει άλλο έξω. αφού είμαστε όλοι πολύ κουρασμένοι. Κοιμόμαστε νωρίς. Αύριο αναχωρούμε για το Uyuni, την τελευταία πόλη, πριν μπούμε στη Χιλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου