Σήμερα ξυπνάμε πάλι με βροχή. Η Λίνα γκρινιάζει. Είναι δύσκολο να είσαι περιορισμένος σε ένα βανάκι με βροχή. Η γκρίνια ευτυχώς κρατάει λίγο :) Ετοιμαζόμαστε για να αναχωρήσουμε νωρίς. Σήμερα θα περιηγηθούμε στην περιοχή Westfjords (Δυτικά Φιόρδ), από τις πιο απομονωμένες και άγριες περιοχές της χώρας. Βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο της Ισλανδίας και φτάνει μέχρι το Látrabjarg, το δυτικότερο σημείο της Ευρώπης. Βέβαια οι Αζόρες που ανήκουν πολιτικά στην Ευρώπη είναι δυτικότερα όλων. Γεωγραφικά όμως βρίσκονται στη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού και κάθονται πάνω στην σύγκλιση τριών τεκτονικών πλακών (ευρασιακής, βορειοαμερικανικής και αφρικανικής). Εμείς πάντως έχουμε σκοπό να φτάσουμε σήμερα μέχρι το Látrabjarg! Φεύγουμε από το κάμπινγκ και οδηγούμε αρχικά για τον καταρράκτη Dynjandi, περίπου στο κέντρο της περιοχής που είμαστε. Η φύση στα Westfjords είναι από τις πιο ανεπηρέαστες σε όλη την Ισλανδία, γιατί η περιοχή παραμένει αραιοκατοικημένη και δύσκολα προσβάσιμη.
Το τοπίο που βλέπουμε είναι φανταστικό! Φιόρδ με ήρεμα νερά, απότομα βουνά, πλαγιές και κοιλάδες που καλύπτονται από χαμηλά αγριολούλουδα, ενώ οι λόφοι γεμίζουν με πράσινη βρύα και λειχήνες που χαρίζουν μια απόκοσμη όψη. Δεν υπάρχουν πολλά δέντρα και πραγματικά νομίζουμε ότι είμαστε στην Παταγονία. Βλέπουμε πολλά πουλιά, ενώ κάποια στιγμή κάνουμε στην άκρη για να πλησιάσουμε μία μεγάλη ομάδα από πάπιες που κάθονται στην όχθη. Φυσικά αυτές φεύγουν με ταχύτητα προς τη θάλασσα. Αγγίζουμε τα φύκια που έχουν καφέ κόκκινο χρώμα και περίεργη όψη. Συνεχίζουμε. Ο δρόμος δεν έχει καθόλου κίνηση. Είναι λογικό αφού αυτή η περιοχή έχει ελάχιστο τουρισμό. Κατά βάση οδηγούμε σε άσφαλτο, εκτός από μερικά σημεία που μπαίνουμε σε χωματόδρομο. Ευτυχώς ο καιρός έχει φτιάξει. Φτάνουμε στο Flókalundur και βάζουμε πετρέλαιο. Γενικά προσπαθούμε να γεμίζουμε το ντεπόζιτο όπου βρούμε. Δεν είναι συχνά τα βενζινάδικα.
Προχωρούμε. Πλησιάζουμε προς τον καταρράκτη και μόνο εδώ η κίνηση των αυτοκινήτων γίνεται μεγαλύτερη. Φτάνουμε. Στο χώρο στάθμευσης υπάρχουν και αρκετά τουριστικά λεωφορεία. Πληρώνουμε το ποσό στάθμευσης και προχωράμε. Ο καταρράκτης Dynjandi είναι πολύ εντυπωσιακός. Το όνομά του σημαίνει "Βροντερός¨. Έχει ύψος περίπου 100 μέτρων, ενώ στην πραγματικότητα, δεν είναι ένας μόνο καταρράκτης, αλλά μια σειρά από μικρότερους που σχηματίζουν ένα εντυπωσιακό σύνολο. Φωτογραφίζουμε και ανεβαίνουμε με τα πόδια μέχρι να πλησιάσουμε πιο κοντά. Κάνει αρκετό θόρυβο το νερό πέφτοντας, άρα το όνομα του είναι μάλλον ταιριαστό. Αφού χορταίνουμε στη θέα του γυρίζουμε στο αυτοκίνητο και φεύγουμε. Επόμενος προορισμός το χωριό Bíldudalur.
Σταματάμε κάποια στιγμή στο πλάι του δρόμου για να εξερευνήσουμε τα βρύα και τις λειχήνες που γεμίζουν τους βράχους που βλέπουμε δεξιά και αριστερά στο δρόμο μας. Το αγγίζουμε. Μοιάζει με ένα αφράτο παχύ χαλί! Ο δρόμος γίνεται χωματόδρομος, ενώ το τοπίο συνεχίζει να μας καθηλώνει. Κατεβαίνουμε προς το Bíldudalur και συναντάμε μία ομάδα από ποδηλάτες με ηλικίες 50+ που ανεβαίνουν την ανηφόρα! Μπράβο κουράγιο.
Φτάνουμε στο χωριό. Είναι τόσο όμορφο και τακτοποιημένο. Σταματάμε όπως πάντα για πετρέλαιο και ακριβώς δίπλα έχει ένα πολύ συμπαθητικό καφέ/μίνι μάρκετ. Η κοπελίτσα που μας εξυπηρετεί είναι μία κουκλίτσα. Αγοράζουμε κάποια υλικά για το βράδυ, καφέ φίλτρου και μία τάρτα λεμονιού για το δρόμο.
Το επόμενο χωριό που βρίσκουμε είναι το Patreksfjörður το δυτικότερο της Ευρώπης. Εδώ κατοικούν περίπου 700 άτομα, ενώ υπάρχει σχολείο, δημόσιο κολυμβητήριο και αρκετές υπηρεσίες.
Παλαιότερα είχε περισσότερους κατοίκους αλλά απ' ότι διαβάζουμε ο πληθυσμός του μειώθηκε λόγω των κυβερνητικών πολιτικών σχετικά με την αλιεία. Αυτό που μας κάνει εμάς εντύπωση, πέρα του ότι είναι ένα πολύ όμορφο χωριό, είναι τα μικρά θερμοκήπια που πολλά σπίτια έχουν δίπλα τους. Λειτουργεί και ως ένας χώρος εσωτερικής βεράντας. Κάνουμε μία μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο και συνεχίζουμε το δρόμο μας για το Látrabjarg. Ο δρόμος ξαναγίνεται χωματόδρομος και μάλλον για τα επόμενα 50 χιλιόμετρα θα συνεχίσει έτσι.
Στο δρόμο μας βρίσκουμε το παλαιότερο χαλύβδινο καράβι της Ισλανδίας, αραγμένο πάνω στην παραλία να σκουριάζει μόνο του. Μία πινακίδα γράφει ότι είναι από το 1920 και απαγορεύει να ανεβεί κανείς επάνω, για τον κίνδυνο ατυχήματος. Μία κοπέλα δείχνει να μην το λογαριάζει και κάνει βόλτες στο κατάστρωμα του. Συνεχίζουμε. Το τοπίο γίνεται όλο και πιο εντυπωσιακό. Βλέπουμε τεράστιες παραλίες με χρυσαφένια άμμο και η θάλασσα μας θυμίζει τις μεσογειακές. Φυσικά δεν υπάρχει κανείς να κάνει μπάνιο, απέναντι είναι η Γροιλανδία! Πλησιάζουμε. Ο δρόμος πλέον έχει γίνει πολύ κακός. Παντού λακκούβες. Παρατηρούμε μία ταμπέλα του δρόμου που δείχνει ένα όχημα σαν τα εκχιονιστικά. Δεν κάνουμε λίγα χιλιόμετρα και το βρίσκουμε μπροστά μας, ίδιο όπως στην ταμπέλα. Γελάμε πολύ! Είναι ένα όχημα που στρώνει τον κακό δρόμο για να περνάνε τα αυτοκίνητα πιο ομαλά.
Eπιτέλους φτάνουμε. Κατεβαίνουμε και ανεβαίνουμε το μονοπάτι για να φτάσουμε μέχρι το τέλος του γκρεμού. Πολλά πουλιά έχουν τις φωλιές τους πάνω στα βράχια. Είναι τέλεια! Είμαστε πολύ χαρούμενοι που φτάσαμε σε ένα ακόμα γεωγραφικό ορόσημο.
Ο Κωστής τηλεφωνεί το φίλο του το Νίκο να του το ανακοινώσει. Αυτός λίγες μέρες νωρίτερα είχε φτάσει στο δυτικότερο άκρο της Ηπειρωτικής Ευρώπης στην Πορτογαλία. Βγάζουμε πολλές φωτογραφίες και γυρίζουμε στο αυτοκίνητο.
Εδώ υπάρχει ένα ξύλινο τραπέζι, έτσι καθόμαστε και τρώμε το μεσημεριανό μας που είχαμε ετοιμάσει. Γεύμα λοιπόν στο δυτικότερο σημείο της Ευρώπης!
Η επιστροφή μας πίσω δεν έχει πολλά, αφού το μεγαλύτερο μέρος της είναι ο ίδιος δρόμος που ήρθαμε. Σταματάμε μόνο σε μία ωραία παραλία και περπατάμε πάνω στην άμμο της θάλασσας που έχει αποτραβηχτεί, αφού έχει άμπωτη. Λίγο πιο κάτω αποφασίζουμε να παρκάρουμε δίπλα σε ένα ρυάκι και να πλύνουμε όσο μπορούμε το αυτοκίνητο το οποίο είναι μέσα στη λάσπη. Είναι με διαφορά το πιο βρώμικο αυτοκίνητο από όλα! Γελάμε πολύ με τη διαδικασία όμως τελικά βελτιώνουμε κάπως την κατάσταση. Φτάνουμε στο κάμπινγκ μας, το οποίο και αυτό είναι υπέροχο. Υπάρχει και εδώ πισίνα με ζεστό νερό που ο κόσμος κάνει μπάνιο. Εμείς στήνουμε το βανάκι μας και ετοιμάζουμε βραδινό. Ευτυχώς οι περισσότεροι έχουν ήδη φάει, έτσι δεν βρίσκουμε πολύ κόσμο στην κουζίνα. Τρώμε και πέφτουμε για ύπνο. Σήμερα οδηγήσαμε πάνω από 500 χιλιόμετρα, αλλά άξιζε τον κόπο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου