Σήμερα το πρωί είναι που θα περπατήσουμε πάνω στον παγετώνα Vatnajökull, σε ένα σημείο που φυσικά επιτρέπεται, αφού είναι τμήμα του ομώνυμου Εθνικού πάρκου και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Αυτή τη φορά ο καιρός είναι μαζί μας. Έχει μία υπέροχη λιακάδα και η θερμοκρασία είναι καλή. Ετοιμαζόμαστε και περπατάμε μέχρι το σημείο συνάντησης με τα γραφεία της εταιρείας που επιλέξαμε να κάνουμε τη δραστηριότητα. Ευτυχώς είναι αμέσως μετά το κάμπινγκ, κοντά στο κέντρο πληροφόρησης του Skaftafell. Λίγο μετά τις 8:30 είμαστε εκεί. Ο Κωστής με 10€ νοικιάζει ένα ζευγάρι παπούτσια, αφού τα δικά του τα μποτάκια που αγόρασε στην Ινδία το 2014 είναι πλέον για πέταμα. Είναι αρκετοί αυτοί που μαζί με μας θα συμμετέχουν στο γκρουπ των 8:40, από διάφορες χώρες. Η ξεναγός που θα είναι μαζί μας, η Νταιάνα, μας μαζεύει όλους μαζί και μας δίνει οδηγίες για τον εξοπλισμό. Θα έχουμε μαζί μας κράνος, αξίνα, μποντριέ και κραμπόν. Επειδή έχει πολύ ζέστη αφήνουμε τα μπουφάν μας εδώ, παραλαμβάνουμε τον εξοπλισμό μας, ενώ υπογράφουμε και μία δήλωση αποποίησης ευθυνών για κάθε ενδεχόμενο.
Μπαίνουμε όλοι στο λεωφορείο για να μετακινηθούμε πιο κοντά στον παγετώνα. Στην πραγματικότητα θα ανεβούμε σε ένα από τα αρκετά παρακλάδια του τεράστιου παγετώνα Vatnajökull. Μετά από 15' είμασστε στην αρχή της πεζοπορίας. Μαζί με την Νταιάνα είναι και η Χόινι που κατάγεται από την Ουγγαρία. Μας χωρίζουν σε δύο ομάδες και στην δική μας ομάδα ξεναγός είναι η Χόινι. Ξεκινάμε. Στην αρχή περπατάμε μέχρι τη βάση του παγετώνα, η οποία έχει καλυφθεί με χώμα. Οπτικά φαίνεται σαν λόφος, είναι όμως ο παγετώνας. Καθώς περπατάμε βλέπουμε σημεία που φαίνεται ο πάγος από κάτω. Μετά από λίγη ώρα φτάνουμε στο τέλος της πορείας πάνω στο χώμα. Η Χόινι μας εξηγεί πως θα φορέσουμε τα κραμπόν στα πόδια μας και πως θα περπατάμε. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον, αφού δεν έχουμε χρησιμοποιήσει άλλη φορά. Τα κραμπόν είναι ουσιαστικά μεταλλικές ακίδες που προσαρμόζονται πάνω στο παπούτσι και μπορείς να περπατήσεις χωρίς να γλυστράς πάνω στον πάγο.Τα φοράμε και ξεκινάμε την ανάβαση.
Έχει πλάκα να περπατάς με τα κραμπόν. Η Λίνα θέλει να αγοράσει ένα ζευγάρι. Ο πάγος δεν είναι εντελώς καθαρός. Έχει πάνω του ηφαιστειακή σκόνη από τις εκρήξεις ηφαιστείων της περιοχής. Η Χόινι μας μαθαίνει να περπατάμε πάνω στον πάγο και μας εξηγεί αρκετά πράγματα για ό,τι βλέπουμε. Μας εξηγεί ότι ο παγετώνας έχει δημιουργηθεί έδω και χιλιάδες χρόνια. Μας δείχνει σημεία του πάγου που λόγω των μεγάλων πιέσεων έχουν δημιουργηθεί ρωγμές και τα κομμάτια σιγά σιγά διαχωρίζονται. Ακούμε ποτάμια νερού που τρέχουν κάτω από τα πόδια μας, λόγω του ότι ο παγετώνας σιγά σιγά λιώνει, ενώ μας δείχνει την μεγάλη λίμνη που έχει δημιουργηθεί στο σημείο που ξεκινήσαμε, εκεί όπου πριν λίγα χρόνια ήταν πάγος. Ο παγετώνας αλλάζει κάθε μέρα και σε αυτό ευθύνη φέρει ο άνθρωπος. Βγάζουμε πολλές φωτογραφίες, πίνουμε νερό από ρυάκια που τρέχουν νερό και κάνουμε πράξη τα μαθήματα βάδισης σε πάγο που μάθαμε.
Η συνολική δραστηριότητα είναι 4 ώρες, από τις οποίες πάνω από 2 ώρες περπατάμε πάνω στον πάγο. Είμαστε ευχαριστημένοι από τη δραστηριότητα που κάνουμε, αν και βλέπουμε και ομάδες, από τις πολλές που βρίσκονται εδώ, που κάνουν πιο ενδιαφέρονται πράγματα, όπως για παράδειγμα καταρρίχηση πάνω σε πάγο, ενώ υπάρχουν και δραστηριότηες με εξερεύνηση σπηλαίων! Η ώρα φτάνει, επιστρέφουμε στο λεωφορείο μας και γυρίζουμε πίσω στην αφετηρία. Παραδίδουμε τον εξοπλισμό μας και γυρίζουμε στο κάμπινγκ. Η ώρα πλησιάζει 13:00 και ετοιμάζουμε μεσημεριανό για να φάμε και να φύγουμε. Ο ήλιος καίει. Η θερμοκρασία θα είναι γύρω στους 25 βαθμούς. Καθόμαστε έξω και τρώμε τα μακαρόνια με πέστο που φτιάξαμε. Ευτυχώς, από ότι μας είπαν χθες στη ρεσεψιόν, η ώρα αναχώρησης μπορεί να είναι μέχρι τις 15:00. Εμείς λίγο μετά τις 14:00, έχουμε τελειώσει με όλα, έχουμε μαζέψει τα πράγματα και φεύγουμε για τον επόμενο προορισμό. Λίγο πριν απομακρυνθούμε πετάμε το drone μας ψηλά για να πάρουμε μία φωτογραφία του παγετώνα από μακριά.
Οδηγούμε για το Dyrhólaey, ένα πανέμορφο φυσικό ακρωτήριο κοντά στο χωριό Vik. Είναι πάνω από 150 χιλιόμετρα η διαδρομή. Κατά τη διάρκεια της θαυμάζουμε το τοπίο που αλλάζει από σεληνιακό με βρύα και λειχήνες πάνω σε ηφαιστειογενείς βράχους, σε καταπράσινα λιβάδια και βουνά που θυμίζουν την Ελβετία. Η Ισλανδία σου παρέχει απλόχερα την εναλλαγή τόσων τοπίων, κάτι που δύσκολα συναντάς σε άλλο σημείο του κόσμου τόσο έντονο. Βρίσκουμε που και που κανένα πάρκιγνκ και κοιμόμαστε λίγο, αφού το φαγητό μας έχει φέρει υπνηλία. Τελικά γύρω στις 16:30 φτάνουμε. Οδηγούμε μέχρι το πάρκινγκ. Πληρώνουμε φυσικά τη στάθμευση, όπως σε κάθε αξιοθέατο που σταματάμε, σε όλη τη χώρα. Το ποσό που πληρώνουμε ποικίλει από 5-10€, ποσό αρκετά υψηλό, ειδικά για πάρκινγκ που δεν προσφέρουν ούτε μία τουαλέτα. Βέβαια το ίδιο το αξιοθέατο δεν έχει κάποιο εισιτήριο, κάτι που εξισορροπεί την κατάσταση.
Ένα μεγάλο σύννεφο έχει αρχίσει και απλώνεται σε όλη την παραλία και κρύβει τη θέα. Εμείς περπατάμε γρήγορα μπας και προλάβουμε να δούμε κάτι. Φτάνουμε μέχρι το σημείο παρατήρησης. Το γεωλογικό τόξο από βασάλτη μέσα στη θάλασσα, το πιο αναγνωρίσιμο στοιχείο αυτού του μέρους, κρύβεται σε μεγάλο βαθμό. Εμείς φωτογραφίζουμε ό,τ βλέπουμε. Το τόξο αυτό είναι τόσο ψηλό που μπορούν να περάσουν από κάτω του μεγάλα πλοία, ενώ κατάφερε και πέρασε και ένας τολμηρός πιλότος, με αεροπλάνο, το 1993! Το εντυπωσιακό με τη χερσόνησο αυτή είναι ότι δημιουργήθηκε πριν από 100.000 χρόνια κατά τη διάρκεια μιας υποθαλάσσιας έκρηξης ηφαιστείου! Μέσα στη θάλασσα βλέπουμε φάλαινες που έχουν έρθει κοντά για φαγητό. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που ξαναβλέπουμε. Καθόμαστε και τις χαζεύουμε.
Από την άλλη μεριά του σημείου που είμαστε φαίνεται η μαύρη παραλία που θα επισκεφτούμε αμέσως μετά. Είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακή! Η μαύρη άμμος της παραλίας προέρχεται από ηφαιστειακή στάχτη και λάβα. Βλέπουμε τους χαρακτηριστικούς βράχους μέσα στη θάλασσα. Ο μύθος λέει ότι ήταν τρολ (γιγάντια, άσχημα και άγρια πλάσματα της σκανδιναβικής μυθολογίας), που προσπάθησαν να τραβήξουν στη στεριά ένα πλοίο και τους βρήκε ο ήλιος και τους μετέτρεψε σε πέτρα. Φωτογραφίζουμε από μακριά ό,τι δεν κρύβεται κι εδώ από το σύννεφο. Από την άλλη μεριά το τόξο έχει σχεδόν κρυφτεί όλο... Είμαστε τυχεροί που είδαμε κάτι. Επιστρέφουμε στο βανάκι μας για να οδηγήσουμε μέχρι τη μαύρη παραλία.
Φτάνουμε γρήγορα εκεί και παρκάρουμε. Έχει πολλούς τουρίστες, ενώ ένα λεωφορείο με Ασιάτες σταματάει και ξεφορτώνει το κόσμο την ίδια στιγμή που φτάνουμε. Χαμός! Περπατάμε μέχρι τη θάλασσα που είναι φουρτουνιασμένη. Τα κύματα πλησιάζουν τα πόδια μας. Η Λίνα μαζεύει λίγη μαύρη άμμο για ενθύμιο και λίγες πέτρες. Βλέπουμε τις γεωμετρικές στήλες βασάλτη, σαν αυτές που είδαμε στο φαράγγι Stuðlagil, σε μικρότερη όμως έκταση. Προσπαθούμε να φωτογραφίζουμε χωρίς να υπάρχει κάποιος επάνω τους. Πιο δίπλα βρίσκεται μία μεγάλη σπηλιά με πολύ εντυπωσιακό θόλο. Και εκεί περιμένουνε τη σειρά μας για φωτογραφίες. Φυσάει πάρα πολύ, έτσι αφού χορταίνουμε από αυτό που βλέπουμε γυρίζουμε προς το αυτοκίνητο και γυρίζουμε πίσω στο χωριό Vik.
Η ώρα έχει πάει 18:30. Κάνουμε μία στάση σε ένα εμπορικό για προμήθειες και για να χαζέψουμε σε μαγαζιά με ρούχα και αναμνηστικά. Τελικά αγοράζουμε μόνο τις προμήθειες που χρειαζόμαστε, αφού όλα είναι πολύ ακριβά εδώ στην Ισλανδία. Πριν πάρουμε το δρόμο για το κάμπινγκ μας πηγαίνουμε για βραδινό στο "The soup company", που μας πρότειναν ο Κώστας και η Κατερίνα. Το εστιατόριο αυτό, όπως το λέει και το όνομα, προσφέρει σούπες, όπως και 3-4 ακόμα άλλα πιάτα. Κοιτάμε τον κατάλογο. Έχει 5 διαφορετικές σούπες. Αποφασίζουμε να πάρουμε το tasting menu, το οποίο περιλαμβάνει 3 σούπες σε μικρότερα μπολ για δοκιμή και ένα μεγάλο μπολ από αυτή που τελικά σου άρεσε, όπως και μία σούπα σερβιρισμένη σε μαύρο ψωμί. Διαλέγουμε να φάμε την πικάντικη γκούλας, την κοτόσουπα, τη σούπα αρνιού, και τη σούπα τομάτας. Με διαφορά κερδίσει η γκούλας, αν και όλες είναι πολύ νόστιμες.
Φεύγουμε για το κάμπινγκ, το οποίο βρίσκεται πάνω στα βουνά, καμία 20αριά χιλιόμετρα μακριά από εδώ. Φτάνουμε μέχρι τη διασταύρωση και μόλις κάνουμε λίγα μέτρα πάνω στον χωματόδρομο το αυτοκίνητο μας ανάβει το λαμπάκι προβλήματος με τη μηχανή... Τι να κάνουμε τώρα; Η πρώτη σκέψη του Κωστή είναι να αποσυνδέσει τον ένα πόλο της μπαταρίας, μας και σβήσει το λαμπάκι. Το δοκιμάζουμε, αλλά το λαμπάκι επιμένει. Τηλεφωνούμε στην 24ωρη βοήθεια του αυτοκινήτου και μετά από αρκετές προσπάθειες, αφού δεν πιάνει καλά το κινητό και γυρίζουμε προς την πόλη για καλύτερο σήμα, ο υπάλληλος μας ενημερώνει να αγνοήσουμε το λαμπάκι και να συνεχίζουμε το δρόμο μας. Ευτυχώς! Συνεχίζουμε το δρόμο για το κάμπινγκ, ο οποίος είναι μάλλον ο χειρότερος που έχουμε οδηγήσει. Το εντυπωσιακό βέβαια είναι ότι βρίσκουμε αρκετά αυτοκίνητα που δεν είναι 4Χ4 να οδηγούν εδώ!
Όσο και αν είναι δύσκολος ο δρόμος το τοπίο που βλέπουμε μας αποζημιώνει. Είναι απίστευτο αυτό που βλέπουμε. Οδηγούμε σε κάτι ονειρικό! Η Λίνα βγάζει συνεχώς κραυγές και τραβάει φωτογραφίες. Μας θυμίζει έντονα τα τα υψίπεδα της Βολιβίας. Γύρω στις 21:00 φτάνουμε τελικά. Έχει πολύ κόσμο που έχει στρατοπεδεύσει εδώ. Δεν είναι τυχαίο, αφού το κάμπινγκ βρίσκεται σε μία μαγευτική κοιλάδα, γύρω υπάρχουν καταπράσινα βουνά και ένα υπέροχο ποταμάκι κυλάει ανάμεσα. Μία μεγάλη σπηλιά στο βράχο έχει μετατραπεί σε τραπεζαρία όπου μπορεί κάποιος να μαγειρέψει και να φάει. Μαγικό! Το κάμπινγκ αυτό έχει δίκαια ψηφιστεί ως ένα από τα ομορφότερα της Ευρώπης! Στήνουμε το βανάκι μας και βάζουμε να μαγειρέψουμε το αυριανό μας μεσημεριανό. Πίνουμε κόκκινο κρασί και απολαμβάνουμε τη στιγμή, αφού δεν πιάνει κανένα κινητό για να χαζέψουμε κάτι άλλο. Νοιώθουμε πολύ όμορφα! Αύριο θα κλείσουμε τον κύκλο της Ισλανδίας και θα φτάσουμε κοντά στην πρωτεύουσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου